Amerykański samochód terenowy Hummer H1 to wręcz legendarna konstrukcja. W wielu krajach powstało jednak sporo samochodów, które wizualnie są do niego bardzo podobne i spełniają podobne role, ale są całkowicie niezależnymi konstrukcjami. Jedną z nich jest japońska Toyota Mega Cruiser.
Na początku lat 90. japońska armia rozpoczęła poszukiwania nowego, uniwersalnego pojazdu terenowego, który miał być zarówno pojazdem transportowym jak i nosicielem lekkiego uzbrojenia. Pojazd miał spełniać te same zadania co amerykański HMMWV, bardziej znany jako Humvee, czyli wojskowy pierwowzór Hummera H1.
Prace nad samochodem prowadzone były w Toyocie, która miała największe doświadczenie w budowie samochodów terenowych. Japońscy konstruktorzy zaprojektowali olbrzymi, mierzący 5 m długości, 2,1 m szerokości i 2 m wysokości pojazd oznaczony jako BXD10 (Kōkidōsha). Ważył on w zależności od konfiguracji 2,9 tony, a rozstaw osi wynosił aż 3,4 m. Pod maską umieszczono czterocylindrowego, turbodoładowanego diesla 15B-FTE o pojemności 4,1 litra i mocy 150 KM (z czasem moc silnika zwiększano).
Aby BXD10 jak najlepiej radził sobie w terenie, wyposażono go w reduktor, blokadę dyferencjału, specjalnie zaprojektowane podwozie z prześwitem wynoszącym 42 cm, centralny system sterowania ciśnieniem w oponach (te również miały specjalną konstrukcję) oraz częściowo skrętną tylną oś. To wszystko sprawiało, że pojazd miał mały promień skrętu i znakomite zdolności terenowe. W podstawowej wersji możliwe było przewożenie 6 osób, ale w wersjach wojskowych, zabudowa nadwozia była różna.
Olbrzymia przestrzeń ładunkowa z tyłu pozwalała na zainstalowanie wyrzutni pocisków ziemia-powietrze Type 93. Oprócz wojska, BXD10 trafił również do służb mundurowych – policji i straży pożarnej. W zależności pojazdy te wykorzystywano jako lekkie wozy strażackie, pojazdy ratownicze lub po prostu jako radiowozy. Produkcję rozpoczęto w 1995 roku i dosyć szybko przedstawiciele Toyoty postanowili sprawdzić jak pojazd poradzi sobie na rynku cywilnym.
Na podstawie wersji wojskowej powstała odmiana BXD20, znana bardziej jako Toyota Mega Cruiser. Wizualnie nieznacznie różniła się od wersji wojskowej, głównie bardziej dopracowana linią nadwozia oraz nieco mniej spartańskim wnętrzem (które dalej nie kipiało luksusem). Zachowano wszystkie możliwości terenowe auta oraz silnik.
Ze względu na specyfikę japońskiego rynku motoryzacyjnego, Mega Cruiser sprzedawany był tylko przez kilka wybranych salonów Toyoty. Powstało około 141-150 egzemplarzy w wersji cywilnej, z których jeden trafił do Rosji i różnił się od wersji japońskiej o wiele bardziej luksusowym wykończeniem wnętrza. Samochód nie osiągnął sukcesu na rynku cywilnym ponieważ aby z niego korzystać, należało płacić wysokie podatki i opłaty drogowe (związane z jego rozmiarem). Produkcję zakończono więc w 2002 roku.
Łącznie powstało około 2000-3000 samochodów w wersji wojskowej i specjalistycznej dla służb. Pojazdy są cały czas eksploatowane przez Japońskie Siły Samoobrony. Cywilne Mega Cruisery są natomiast gratką na aukcjach i cały czas stosunkowo mało znaną konstrukcją, często myloną z amerykańskimi Hummerami, do których są bardzo podobne, ale od nich większe i lżejsze.
