Zbudowany w 1901 roku niszczyciel Tejo był pierwszą jednostką tej klasy w portugalskiej flocie. Okręt początkowo projektowano jako kanonierkę, torpedowiec i niszczyciel. Wielozadaniowy projekt okazał się problematyczny, w związku z czym Tejo przeszedł przebudowę, dzięki której pozostał w służbie do 1929 roku.
Pomysł zbudowania torpedowca, kanonierki i niszczyciela w jednym zrodził się w Portugalii na przełomie XIX i XX wieku i związany był z planem unowocześnienia oraz rozbudowy floty. Zamówienie na okręt złożono w stoczni Arsenal da Marinha w Lizbonie. Stępkę położono w 1901 roku, a wodowanie okrętu miało miejsce 27 października 1901 roku. Jednostka otrzymała nazwę Tejo i miała 70 m długości oraz 522 tony wyporności.
Napęd stanowiły silniki parowe o mocy 7000 KM, zapewniające prędkość maksymalną 25 węzłów. Uzbrojenie okrętu składało się z 1 działa kalibru 100 mm, 1 działa kalibru 65 mm, 4 działek kalibru 47 mm i dwóch wyrzutni torped o kalibrze 356 mm. Załoga składała się z 85 oficerów i marynarzy.
Mimo zwodowania okrętu w 1901 roku, problemy z wyposażeniem wymuszonym przez wielozadaniowy projekt okrętu sprawiły, że prace wykończeniowe trwały do 1904 roku. Tejo wszedł więc do służby dopiero 18 kwietnia 1904 roku. Początkowo kariera okrętu była spokojna, jednak w 1910 roku doszło do wypadku, który o mały włos nie zakończyły kariery torpedowca.
Tejo wpadł na skały i zatonął w okolicach miasta Peniche po utracie dużej części dziobu. Na szczęście jednostkę udało się podnieść z dna i przywrócić do służby. W 1915 roku podjęto decyzję o przeprowadzeniu gruntownej modernizacji okrętu. Podczas prac wymieniono kotły, zamieniono działo kalibru 65 mm na 76 mm oraz usunięto dwa działka kalibru 47 mm. W ramach prac usunięto również dwa kominy.
Po zakończeniu prac w sierpniu 1917 roku Tejo stał się typowym niszczycielem i najszybszym okrętem portugalskiej floty. Ze względu na wiek, Tejo został ostatecznie wycofany ze służby 14 marca 1927 roku. W trakcie służby Tejo brał udział w licznych misjach w koloniach portugalskich oraz w Azji i Afryce. Podczas I wojny światowej wykorzystywano go ponadto do misji eskortowych i polowania na u-booty.
