Przed włączeniem się Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej, amerykańskie wojska pancerne były słabo uzbrojone i wyposażone. Chcąc szybko wzmocnić ich możliwości zwalczania czołgów przeciwnika, pod koniec 1941 roku podjęto decyzję o zbudowaniu niszczyciela czołgów w oparciu o podwozie i kadłub czołgu średniego M3 Lee. Pojazd otrzymał oznaczenie T40, a do produkcji skierowano go jako niszczyciel czołgów M9.
Produkowane od połowy 1941 roku czołgi M3 Lee były podstawowymi czołgami średnimi amerykańskiej armii w przededniu włączenia się kraju do wojny. Ze względu na dosyć obszerny kadłub, pojazd ten mógł być stosunkowo łatwo modyfikowany i dostosowywany do różnych celów. Pod koniec 1941 roku pojawił się pomysł zbudowania na jego podwoziu niszczyciela czołgów, uzbrojonego w armatę przeciwlotniczą M1918 kalibru 76,2 mm.
Działo to zaprojektowano jeszcze podczas I wojny światowej i wykorzystywano do lat 30. po czym wycofano je z eksploatacji, a część będących w lepszym stanie egzemplarzy zmagazynowano bądź przekazano Gwardii Narodowej. Armata ta dzięki swojemu kalibrowi mogła być skutecznie wykorzystywana do zwalczania czołgów w początkowym okresie wojny.
W grudniu 1941 roku, wraz z włączeniem się Stanów Zjednoczonych do wojny, dowództwo US Army zleciło zakładom Baldwin Locomotive Works opracowanie niszczyciela czołgów, uzbrojonego w armatę M1918 umieszczoną w kadłubie pozbawionym wieży. Zakładano zbudowanie nawet 1000 takich pojazdów, ale w pierwszej kolejności miało powstać 55 pojazdów seryjnych.
W ramach prac zmodyfikowano kadłub czołgu M3, z którego usunięto wieżę i kadłubową armatę kalibru 75 mm, zastępujące je otwartym z góry przedziałem bojowym z armatą w centralnej części kadłuba. Teoretycznie pojazd w takiej konfiguracji dzięki mniejszej wysokości niż standardowy M3 Lee, był łatwiejszy do ukrycia. Po udanych testach rozpoczęto produkcję pojazdów oznaczonych fabrycznie jako T40, a w jednostkach wojskowych znanych jako M9 Tank Destroyer.
Szybko okazało się jednak, że w magazynach odnaleziono zaledwie 28 nadających się do użycia armat M1918. W związku z tym uznano, że wyprodukowanie większej liczby dział tego typu w oparciu o jedynie nieznacznie zmodyfikowane plany będzie zbyt czasochłonne, zwłaszcza wobec planowanego wejścia do eksploatacji niszczycieli czołgów M10, uzbrojonych w armatę tego samego kalibru i wywodzącą się jedynie z M1918. W tej sytuacji w sierpniu 1942 roku projekt niszczyciela czołgów M9 skasowano na etapie prototypu.
