W latach 60. amerykańska armia wprowadziła do eksploatacji serię amfibii typu LARC, które zastąpiły zaprojektowane jeszcze podczas II wojny światowej pojazdy typu DUKW. Powstały dwie podstawowe wersje nowych amfibii – LARC-LX i LARC-V.
Na początku lat 50. podstawowymi pojazdami amfibijnymi amerykańskiej armii były konstrukcje zaprojektowane jeszcze podczas II wojny światowej – m.in. DUKW. Były one wówczas już całkowicie przestarzałe i dysponowały zbyt małą nośnością. W związku z tym rozpoczęto prace w ramach programu Lighter, Amphibious Resupply, Cargo nad nowymi amfibiami przeznaczonymi zarówno do transportu żołnierzy i zaopatrzenia, ale również pojazdów wojskowych. Docelowo amfibie miały służyć zarówno do transportu z okrętów desantów, jak i pokonywania rzek i innych przeszkód wodnych.
W ramach programu firmy Le Tomeau – Westinghouse Corp. oraz Consolidated Diesel Electric Co. opracowały pojazdy oznaczone jako LARC-LX i LARC-V. Pierwszy z nich dysponował udźwigiem od 60 do nawet 100 ton i mógł transportować 200 żołnierzy lub pojazdy, w tym czołgi, natomiast drugi mógł transportować 20 żołnierzy lub zaopatrzenie o masie do 5 ton.
Pierwszy prototyp LARC-LX zaprezentowano w 1952 roku w Fort Lawton. Pojazd miał 19 m długości i 8 m szerokości, wyposażono go w 4 silniki diesla GM-6-71 o mocy 265 KM każdy, zapewniających prędkość około 10-12 km/h w wodzie oraz 20-24,5 km/h na lądzie. Udźwig wynosił maksymalnie 100 ton, jednak producent sugerował maksymalne obciążenie na poziomie 60 ton. Dzięki wysokim burtom, pojazdy te miały bardzo dobrą dzielność morską.
Po raz pierwszy wykorzystano je bojowo w 1967 roku podczas wojny w Wietnamie. Ostatecznie wycofano je z eksploatacji w amerykańskiej armii 15 października 2001 roku, zastępując je poduszkowcami LCAC (Landing Craft Air Cushion), zaprojektowanymi w połowie lat 80. i dysponującymi udźwigiem 60-75 ton.
W 1965 roku wprowadzono do eksploatacji mniejszą amfibię typu LARC-V, dysponującą udźwigiem 4,5-5 ton. Pojazdi miał 11 m długości i 3 m szerokości, a napęd stanowił silnik diesla Cummins V8-300 o mocy 300 KM, zapewniający prędkość 15,43 km/h w wodzie i 48 km/h na lądzie.
Powstało około 968 pojazdów tego typu, z których większość wysłano do Wietnamu. W 1975 roku w trakcie wycofywania się z Wietnamu około 500 amfibii LARC-V zostało zniszczonych, aby nie wpadły w ręce Wietnamczyków. Około 200 pojazdów pozostało w eksploatacji w amerykańskiej armii, a 100 trafiło na rynek cywilny, gdzie wykorzystuje się je głównie do transportu turystów i prowadzenia akcji ratunkowych. Pojazdy LARC-V trafiły na eksport do Argentyny, Australii, Islandii, na Filipiny, do Portugalii oraz Singapuru.
Na bazie amfibii LARC-V powstał nieco większy pojazd o nazwie LARC-XV, dysponujący udźwigiem 15 ton. Pojazd miał 14 m długości i 5 m szerokości, a jego napęd stanowiły dwa silniki diesla Cummins V8-300 o mocy 300 KM, zapewniające prędkość maksymalną 17,6 km/h na wodzie i 48 km/h na lądzie. Powstało około 100 pojazdów tego typu, z których część wyeksportowano do Niemiec.
