Podczas II wojny światowej w Australii rozpoczęto prace nad nowoczesnym myśliwcem przechwytującym i eskortowym, który miał stać się podstawowym myśliwcem RAAF. Przedłużające się prace nad prototypem sprawiły, że powstała tylko jedna maszyna, która wzbiła się w powietrze już po wojnie – CAC CA-15 Kangaroo.
Geneza
Na początku II wojny światowej podstawowymi myśliwcami Królewskich Australijskich Sił Powietrznych (RAAF – Royal Australian Air Force) były samoloty Brewster Buffalo. Maszyny te nie dorównywały jednak japońskim maszynom i w pierwszych miesiącach wojny ponosiły ciężkie straty. Brakowało im siły ognia, osiągów oraz zwrotności.
Równocześnie trudna sytuacja Wielkiej Brytanii na froncie w Europie całkowicie uniemożliwiała pozyskanie nowych nowoczesnych myśliwców z tego źródła. Osamotniona Australia musiała radzić sobie sama, a groźba japońskiej inwazji była coraz większa. Jedynym wyjściem było opracowanie własnego myśliwca, który chociaż na jakiś czas zniwelowała przepaść technologiczną między Australią a Japonią.
W maju 1942 roku oblatano myśliwiec CAC Boomerang. Maszyna miała być tymczasowym rozwiązaniem problemu braku nowoczesnych myśliwców. Chociaż projekt okazał się całkiem udany, sam samolot prezentował cały czas niską wartość bojową w porównaniu z konkurencyjnymi konstrukcjami. W listopadzie 1942 roku dowództwo RAAF zleciło więc firmie CAC (Commonwealth Aircraft Corporation) opracowanie nowego myśliwca.
Myśliwiec miał być pod każdym względem lepszy od ówczesnych konstrukcji zarówno wykorzystywanych w Australii jak i Japonii. Maszyna miała korzystać z potężnego gwiazdowego silnika Pratt & Whitney R-2800, a jej uzbrojenie miało składać się z 6 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm. Samolot otrzymał znacznie CAC CA-15.
Wyboista droga do CA-15
Prace nad myśliwcem rozpoczęto pod koniec 1942 roku. Początkowo samolot miał być rozwinięciem Boomeranga, ale ostatecznie zdecydowano się na zaprojektowanie go od podstaw. Projektem kierował Fredd David, a główną inspiracją dla niego był zdobyty przez Brytyjczyków niemiecki Focke Wulff Fw 190. Według wstępnych planów zakładano, że australijski myśliwiec również otrzyma silnik gwiazdowy i będzie dosłownie latającym czołgiem.
W pierwszej wersji planowano użycie silnika Pratt & Whitney R-2800-21, przez co CA-15 upodobnił się do amerykańskiego myśliwca Republic P-47 Thunderbolt. Niestety w połowie 1943 roku pojawił się problem z pozyskaniem silników R-2800-21, w związku z czym zdecydowano się na wyposażenie maszyny w silnik R-2800-10W.
Nowy silnik miał jednak gorsze parametry, przez co cały samolot musiał być przeprojektowany, aby wyciągnąć maksymalne osiągi z konstrukcji. W maju 1944 roku okazało się, że Amerykanie zakończyli produkcję silników R-2800-10W, przez co zakłady CAC musiały ponownie szukać jednostki napędowej dla swojego myśliwca.
Kolejnym wybranym silnikiem był R-2800-57, ale w sierpniu 1944 roku ich producent nie mógł zapewnić odpowiedniej produkcji, aby sprostać australijskiemu zapotrzebowaniu. Sytuacja była bardzo problematyczna, ponieważ cały projekt był już znacząco opóźniony, chociaż sam płatowiec był praktycznie gotowy.
Zakłady CAC po raz kolejny postanowiły przeprojektować cały samolot, aby wyposażyć go w rzędowy silnik Rolls-Royce Griffon. Nowa jednostka napędowa wymusiła znaczną przebudowę kadłuba, przez co prace nad samolotem praktycznie rozpoczęto od nowa. Kolejne opóźnienia oraz dostawy nowych samolotów z USA i Wielkiej Brytanii i perspektywa rozpoczęcia licencyjnej produkcji amerykańskich myśliwców North American P-51D Mustang sprawiły, że dowództwo RAAF we wrześniu 1944 roku podjęło decyzję o zamknięciu projektu CA-15.
Przedstawiciele firmy CAC dosłownie wybłagali przywrócenie finansowania dla projektu, obiecując, że nowy myśliwiec będzie dysponować parametrami znacznie lepszymi od P-51D i będzie mógł zastąpić go w jednostkach liniowych. Niestety dostawa silników Griffon opóźniała się i dopiero w połowie 1945 roku pierwsze egzemplarze trafiły do Australii.
Australijski Mustang
Potrzeba przekonstruowania kadłuba pod nowy silnik sprawiała, że CA-15 upodobnił się do amerykańskiego P-51D. Wyróżniał go jednak wysoko umieszczony kokpit, który zapewniał bardzo dobrą widoczność. Samolot miał 11 m długości i 11 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa wynosiła 5,6 tony. Napęd stanowił wypożyczony z zakładów Rolls-Royce dwunastolycindrowy silnik Rolls-Royce Griffon o mocy 2035 KM.
Ostatecznie prace nad CA-15 zakończono w lutym 1946 roku, już po zakończeniu II wojny światowej. Pierwszy lot CA-15 miał miejsce 4 marca 1946 roku. Za sterami samolotu zasiadł pilot testowy zakładów CAC, Jim Schofield – który co ciekawe był również oblatywaczem produkowanych na licencji w Australii P-51. Pierwszy lot CA-15 był bardzo udany. Samolot potwierdził zakładane osiągi, rozpędzając się w locie poziomym do 721 km/h. Zasięg myśliwca wynosił około 1850 km.
Niestety 10 grudnia 1946 roku podczas jednego z lotów doszło do awarii hydrauliki, przez co samolot musiał lądować bez podwozia. Chociaż uszkodzenia były nieznaczne, RAAF całkowicie straciło zainteresowanie projektem (głównym powodem było pojawienie się samolotów o napędzie odrzutowym). Zakłady CAC mimo to wyremontowały maszynę i kontynuowały próby, głównie po to, aby ocenić rezultaty prac i modyfikacji jakie wprowadzono w trakcie remontu.
Prace zakończono w październiku 1947 roku, ale z braku kilku części, maszyna uzyskała pełną zdolność operacyjną dopiero w maju 1948 roku. Podczas kolejnych lotów testowych CA-15 ustanowił rekord prędkości wynoszący 808 km/h. Próby kontynuowano do początku 1950 roku, kiedy to Rolls-Royce zarządał zwrotu silników.
Brak perspektyw rozwoju projektu CA-15 oraz utrata silników sprawiły, że jedyny prototyp został uziemiony a następnie zezłomowany. Tak zakończyła się historia najlepszego i najpotężniejszego australijskiego myśliwca zaprojektowanego podczas II wojny światowej.
