Od początków istnienia lotnictwa, lód był największym wrogiem samolotów. Z powodu oblodzenia loty na pewnych wysokościach, albo w pewnych warunkach były po prostu niemożliwe i groziły katastrofą. Konstruktorzy zdawali sobie z tego sprawę, ale nie wiedzieli jak projektować swoje maszyny, aby zmniejszyć ryzyko nagromadzenia lodu na skrzydłach, sterach, albo innych newralgicznych elementach samolotu. W 1942 roku w stanie Ohio zaczęto budowę specjalnego ośrodka, który miał zajmować się badaniami związanymi z aeronautyką – Glenn Research Center.
W ramach ośrodka zbudowano pierwszy w historii i do dzisiaj największy tunel aerodynamiczny przystosowany do wytwarzania niskich temperatur, a zatem sprawdzania skutków oblodzenia samolotów – Icing Research Tunnel. Obecnie obiekt ten należy do NASA.
Budowę obiektu rozpoczęto w 1944 roku. Od tego czasu jest on cały czas wykorzystywany i rozwijany. Obecnie pozwala na wytworzenie wiatru o prędkości 50 do 350 węzłów i temperatury do -25 stopni. Oprócz tego w tunelu można symulować opady deszczu z lodem.
Komora testowa ma 1,8 metra wysokości, 2,7 metra szerokości i 6,1 metra długości. Wyposażona jest również w olbrzymie ilości czujników, które pozwalają na mierzenie wszystkich najważniejszych parametrów. Wymiary komory pozwalają na testowanie zarówno modeli samolotów jak i całych silników lub kadłubów.
W ośrodku testowano różne samoloty, silniki i fragmenty konstrukcji samolotów w celu sprawdzenia ich „odporności na oblodzenie”. Dokładnie chodziło o sprawdzenie gdzie odkłada się najwięcej lodu. Współcześnie samoloty projektowane są w taki sposób, aby uniemożliwić zbieranie się lodu.
Problem oblodzenia jest szczególnie widoczny na lotach na dużych wysokościach, oraz nad wodą. Charles Lindbergh podczas swojego pamiętnego samotnego przelotu przez Atlantyk o mały włos nie rozbił się z powodu nagromadzenia lodu na skrzydłach jego Spirit Of St. Louis.
