USS Belknap był pierwszym krążownikiem rakietowym typu Belknap (początkowo klasyfikowane te okręty jako fregaty rakietowe). W 1975 roku okręt został bardzo mocno uszkodzony podczas kolizji z lotniskowcem USS John F. Kennedy, ale dzięki pomocy załóg innych okrętów, jednostkę uratowano, a później przebudowano na okręt testowy systemu AEGIS.

Okręty typu Belknap były następcą krążowników typu Leahy. Początkowo okręty te klasyfikowano jako fregaty rakietowe i oznaczano jako DLG. Dopiero w 1975 roku przeklasyfikowano je na krążowniki rakietowe. Zbudowano 10 jednostek tego typu, z których jedną przebudowano na krążownik o napędzie atomowym (USS Truxtun), a kolejną (tytułowy USS Belknap) przebudowano na okręt testowy systemu AEGIS.

USS Belknap podczas budowy
USS Belknap podczas budowy

Krążowniki te miały 167 m długości i wyporność 8957 ton. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych o mocy 85 000 KM, zapewniające prędkość maksymalną 32-34 węzłów. Uzbrojenie składało się z działa kalibru 127 mm,  dwóch dział kalibru 76 mm, wyrzutni rakiet RIM-2 Terrier i RIM-67, systemu CIWS Phalanx, wyrzutni rakiet przeciwokrętowych Harpoon oraz 6 wyrzutni torped kalibru 324 mm. Załoga liczyła 64 oficerów i 546 marynarzy.

Wyposażenie elektroniczne okrętu składało się z radarów AN/SPS-48E, AN/SPS-49(V)5, AN/SPG-55B,AN/SPG-53F i sonaru AN/SQS-26. Dodatkowo okręt wyposażono w system AN/SLQ-32. Cechą charakterystyczną okrętu była nadbudówka wykonana z aluminium, aby zmniejszyć jej wagę i obniżyć środek ciężkości.

USS Belknap
USS Belknap

Budowę USS Belknap zlecono 16 maja 1961 roku stoczni Bath Iron Works, a położenie stępki miało miejsce 5 lutego 1962 roku. Wodowanie okrętu miało miejsce 20 lipca 1963 roku, a do służby krążownik wszedł 7 listopada 1964 roku. Początkowo kariera USS Belknap nie wyróżniała się żadnymi istotnymi wydarzeniami aż do 22 listopada 1975 roku. Tego dnia, u wybrzeża Sycylii doszło do zderzenia krążownika z lotniskowcem USS John F. Kennedy.

W wyniku uderzenia, na krążowniku wybuchł pożar, którego załoga nie mogła opanować. Gdy nadbudówka rozgrzała się, aluminiowa konstrukcja nie wytrzymała, przez co większość nadbudówki zapadła się. W tym czasie do krążownika dopłynęły inne okręty będące częścią grupy lotniskowca, m.in. niszczyciele USS Claude V. Ricketts i USS Bordelon. Na pomoc ruszyły również fregata USS Pharris i okręt amunicyjny USS Mount Baker.

USS Belknap po kolizji
USS Belknap po kolizji

Dzięki pomocy załóg innych okrętów, krążownik uratowano mimo potężnych uszkodzeń i odholowano do pobliskiej bazy, gdzie wyładowano resztki amunicji, która nie eksplodowała podczas pożaru. Następnie praktycznie pozbawiony funkcjonalnej nadbudówki krążownik został przeholowany do Filadelfii, gdzie podjęto decyzję nie tylko o odbudowie okrętu, ale i jego modernizacji i przebudowanie na eksperymentalny okręt wyposażony w elementy systemu AEGIS, które testowano przed ich zaimplementowaniem na docelowych jednostkach.

W trakcie prac odbudowano nadbudówkę i zmieniono jej układ, aby dopasować ją do nowego wyposażenia okrętu. Równocześnie wyciągnięto wnioski z analizy uszkodzeń. Uznano, że aluminiowa nadbudówka chociaż lżejsza, była zbyt słaba aby wytrzymać ogień, jaki wybuchł po uszkodzeniu magazynów amunicyjnych. Rekomendowano rezygnację z tego typu konstrukcji i powrót do tradycyjnych nadbudówek wykonanych ze stali.

USS Belknap po kolizji
USS Belknap po kolizji

Po przeprowadzeniu testów zmodernizowanej jednostki, wcielono ją ponownie do służby w maju 1980 roku. Następnie USS Belknap wrócił do służby, a w maju 1985 roku przeszedł kolejną modernizację, w trakcie której przystosowano go do pełnienia roli okrętu flagowego Szóstej Floty na Malcie. Ostatecznie 15 lutego 1995 roku krążownik został wycofany z eksploatacji i przeniesiony do rezerwy. 24 września 1998 roku zatopiono go jako cel podczas manewrów.


Discover more from SmartAge.pl

Subscribe to get the latest posts sent to your email.

Wspieraj SmartAge.pl na Patronite
Udostępnij.