Gumki recepturki jakie są, każdy wie. Używamy ich do różnych celów, najczęściej zamykania wszelkiej maści woreczków, opakowań, lub spinania ze sobą przedmiotów. Ich historia sięga pierwszej połowy XIX wieku, ale popularność zyskały na większą skalę w latach 20. XX wieku.
Chociaż naturalna guma znana była od tysięcy lat, dopiero za sprawą Charlesa Goodyeara powstała technologia produkcji gumy i wulkanizacji kauczuku, co miało miejsce 15 czerwca 1844 roku (data opatentowania jego metody wulkanizacji). W tym samym roku Stephen Perry, który również pracował nad praktycznymi metodami wykorzystania kauczuku i gumy, złożył wniosek patentowy na mały i nietypowy produkt – gumkę recepturkę.
Perry stworzył z cienkich pasków gumy rozciągliwe, zamknięte w okręg paski, które idealnie nadawały się do łączenia różnych przedmiotów. Patent na swój wynalazek otrzymał 17 marca 1845 roku. Gumki jego projektu produkowano z gumowych rur, które cięto na cienkie plasterki.
Początkowo gumki recepturki jak zaczęto je nazywać w Polsce, wykorzystywano do spinania kartek papieru oraz podobno do przyczepiania recept do buteleczek z lekami (stąd miała się wziąć polska nazwa „gumka recepturka”). Z czasem zaczęły pojawiać się kolejne zastosowania dla tego małego i prostego wynalazku.
Punktem przełomowym był rok 1923. William H. Spencer mając do dyspozycji pewien zapas gumy, wyprodukował gumki recepturki, którymi zainteresował lokalnych wydawców prasy, których gazety były dostarczane do domów, żeby spinać je gumkami. Dzięki temu miały się nie rozsypywać. Z czasem większość wydawców prasy w USA zaczęło korzystać z takiej metody pakowania dowożonych gazet.
Co jednak ciekawe, mimo upływu lat, nie zmieniła się technika produkcji gumek recepturek, które w większości dalej produkowane są z z naturalnego kauczuku, a nie syntetycznego. Jest on mniej trwały, ale z drugiej strony bardziej elastyczny. Obecnie produkowane gumki mają różne rozmiary i grubość, co pozwala na wykorzystywanie ich do różnych celów.
