W 1941 roku US Navy zdała sobie sprawę z potrzeby posiadania nowocześniejszych samolotów myśliwskich. Uznano wówczas, że potrzebny będzie szybki myśliwiec zdolny do operowania na dużych pułapach. Tak rozpoczęła się historia myśliwca Curtiss XF14C, który miał być konkurentem dla Grummana F6F Hellcat, ale ostatecznie nie wszedł do produkcji seryjnej.
Zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, dowództwo US Navy uznało, że posiadane samoloty myśliwskie ustępują potencjalnym maszynom przeciwka (przede wszystkim Japonii). W tej sytuacji podjęto decyzję o zainicjowaniu prac nad kilkoma projektami nowoczesnych myśliwców, które zlecono zakładom Grummana oraz Curtiss-Wright.
Pierwsza z firm rozpoczęła dwa projekty – XF6F będący następcą myśliwca Grumman F4F Wildcat, oraz XF7F, który miał być ciężkim myśliwcem pokładowym. Zakłady Curtiss-Wright rozpoczęły natomiast prace nad myśliwcem wysokościowym wyposażonym w silnik w układzie H, chłodzony cieczą, a nie gwiazdowy chłodzony powietrzem, jak w przypadku dotychczasowych maszyn dla US Navy. Maszyna miała otrzymać dwudziestocztero-cylindrowy silnik Lycoming XH-2470 Hyper.
Kontrakt na budowę prototypu zakłady Curtissa otrzymały 30 czerwca 1941 roku. US Navy zmieniła wkrótce wymagania dotyczące maszyny, oczekując, że będzie ona zdolna do wykonywania lotów na dużych wysokościach. Równocześnie okazało się, że prace nad silnikiem XH-2470 opóźniają się, przez co zdecydowano się na zmianę jednostki napędowej.
Wybór padł na silnik Wright R-3350 Duplex-Cyclone, składający się z dwóch połączonych silników gwiazdowych, mających razem 18 cylindrów i połączonych z przeciwbieżnymi śmigłami. Prace nad maszyną, która otrzymała oznaczenie Curtiss XF14C szły jednak bardzo powoli. Pierwsza, bazowa konfiguracja (z silnikiem XH-2470) oznaczona jako XF14C-1 została odrzucona w grudniu 1943 roku. Kontynuowano prace nad prototypem XF14C-2 (z nowym silnikiem i śmigłami) oraz XF14C-3 z kabiną ciśnieniową.
Ostatecznie dopiero w lipcu 1944 roku oblatany został prototyp XF14C-2. W tym czasie w eksploatacji był już o wiele bardziej praktyczne maszyny, a ponadto prowadzono prace nad samolotami dysponującymi o wiele lepszymi osiągami. Problemem były również dostawy silników Wright R-3350, a US Navy uznała, że nie potrzebuje myśliwców wysokościowych. W tej sytuacji projekt Curtiss XF14C skasowano. Był to ostatni projekt myśliwca z silnikiem tłokowym stworzony przez Curtissa.
Curtiss XF14C miał 11,5 m długości i 14 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 6780 kg. Napęd stanowił osiemnastocylindrowy silnik Wright R-3350 Duplex-Cyclone o mocy 2250 KM, zapewniający prędkość maksymalną 673 km/h i zasięg 2460 km. Uzbrojenie (nigdy nie zamontowane w prototypie) składało się z 4 działek kalibru 20 mm.
