Ciężki myśliwiec US Navy i USMC Grumman F7F Tigercat

Zaprojektowany w połowie II wojny  światowej Grumman F7F Tigercat miał być ciężkim myśliwcem pokładowym wykorzystywanym przez US Navy i USMC zarówno jako myśliwiec przechwytujący, eskortowy jak i samolot szturmowy. Ze względu na swoje rozmiary, mógł jednak operować tylko z największych lotniskowców typu Midway.

Geneza

Na początku lat 40. rozpoczęto w USA prace nad nowym typem ciężkich lotniskowców, które ostatecznie weszły do służby w 1945 roku jako lotniskowce typu Midway. Okręty te były o wiele większe od jednostek typu Essex, stanowiących podczas II wojny światowej podstawę amerykańskiej floty lotniskowców.

Nowe okręty dzięki swoim rozmiarom dawały wiele możliwości. Dłuższy pokład startowy i pojemniejsze hangary sprawiały, że możliwe było zaprojektowanie o wiele większych i lepiej uzbrojonych samolotów bojowych. W związku z tym w zakładach Grummana przystąpiono do prac nad nowym typem dwusilnikowego ciężkiego myśliwca. Samolot miał być pod każdym względem potężniejszy od maszyn dotychczas używanych przez amerykańskie lotnictwo pokładowe.

Dzięki zastosowaniu dwóch silników miał uzyskać lepsze osiągi, a solidniejsza konstrukcja miała nie tylko zwiększyć jego wytrzymałość i odporność na uszkodzenia, ale również pozwalała na zastosowanie cięższego uzbrojenia. Oficjalnie kontrakt na budowę prototypu takiego myśliwca został podpisany 30 czerwca 1941 roku. Maszyna otrzymała oznaczenie XF7F i początkowo określana była jako Tomcat, jednak z czasem nazwę własną zmieniono na Tigercat.

Pierwszy dwusilnikowy amerykański myśliwiec pokładowy

W toku prac nad XF7F w zakładach Grummana pracowano nad kilkoma podobnymi projektami, ale ostatecznie prace nad nimi przerwano, aby skupić się nad Tigercatem. Prototyp został oblatany 2 listopada 1943 roku, po czym rozpoczęto intensywne próby. W ich trakcie okazało się, że myśliwiec w pierwotnej konfiguracji nie nadaje się do eksploatacji na lotniskowcach. Był za duży, miał problemy z utrzymaniem kierunku lotu z jednym silnikiem, a jego konstrukcja okazała się zbyt delikatna.

Mimo to prace kontynuowano, a po zakończeniu prób wyprodukowano 34 egzemplarze wersji F7F-1, która miała być lądową wersją myśliwca. Równocześnie dopracowywano konstrukcję maszyny i przygotowywano jej wersje specjalistyczne. Tak narodził się projekt myśliwca nocnego F7F-1N, wyposażonego w radar.

Drugi wariant, oznaczony jako F7F-2 również okazał się nieodpowiedni do służby na lotniskowcach, w związku z czym wyprodukowano jedynie 65 egzemplarzy w wersji myśliwca nocnego F7F-2N, oraz kilka w wersji samolotu przystosowanego do kierowania bezzałogowymi celami latającymi.

Ostatnia wersja, oznaczona jako F7F-3 była bardziej samolotem szturmowym niż myśliwcem, a dzięki poprawkom mogła operować z pokładu lotniskowców typu Midway – niestety w trakcie prób doszło do wypadku, przez który maszyna nie zdała testu i nie została dopuszczona do operowania z pokładu lotniskowców. Zbudowano 189 maszyn w tej wersji, oraz kolejnych 60 w wersji F7F-3N. Część samolotów przebudowano w toku eksploatacji na samoloty specjalistyczne. W 1946 roku opracowano jeszcze ulepszoną wersję myśliwca nocnego, oznaczoną jako F7F-4N, która miała operować z pokładu lotniskowców. Zbudowano jednak tylko 13 egzemplarzy w tej odmianie.Łączna produkcja wszystkich wersji Tigercatów zamknęła się w liczbie 364 egzemplarzy.

F7F Tigercat był pierwszym dwusilnikowym myśliwcem US Navy. Ze względu na przedłużające się próby, samoloty nie weszły do eksploatacji podczas II wojny światowej. Dopiero w trakcie wojny w Korei wzięły one udział w kilku operacjach, zaliczając m.in. zestrzelenie dwóch samolotów Polikarpow Po-2… Ostatecznie w 1954 roku wraz z pojawieniem się myśliwców o napędzie odrzutowym, Tigercaty zostały wycofane z eksploatacji.

Co ciekawe, mimo niewielkiej skali produkcji, do naszych czasów przetrwało sporo maszyn – 3 znajdują się w muzeach, a kolejnych osiem jest w pełni sprawnych i zdolnych do lotu. Kolejny egzemplarz zostanie prawdopodobnie wyremontowany i również wróci do lotów.

Podsumowanie

Grumman F7F Tigercat był znakomitą maszyną. Ciężkie uzbrojenie i znakomite osiągi sprawiały, że samoloty te idealnie nadawały się do swoich zadań. Powstały jednak zbyt późno aby wziąć udział w walkach na froncie II wojny światowej, a w Korei zostały już zdeklasowane przez samoloty o napędzie odrzutowym.

Mimo to zapisał się w historii jako jeden z najszybszych samolotów z napędem tłokowym. Co ciekawe, obecnie kilka maszyn, które przetrwały używanych jest podczas wyścigów lotniczych w Reno, a także jako… samoloty gaśnicze.

Konstrukcja

Poszczególne wersje Tigercata różniły się szczegółami konstrukcji oraz zastosowanymi silnikami, ale pozostałe parametry były takie same. Maszyna miała 13,8 m długości i 15,7 rozpiętości skrzydeł. Napęd stanowiły dwa silniki Pratt & Whitney R-2800 w różnych wersjach o mocy około 2100 KM, zapewniające prędkość maksymalną 740 km/h oraz zasięg 1900 km. U

Uzbrojenie składało się z 4 działek kalibru 20 mm i 4 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm (w wersjach myśliwca nocnego w ich miejsce montowano radar AN/APS-19). Ponadto węzły pod skrzydłami i kadłubem pozwalały na zabranie ładunku 454 kg bomb, lub 8 niekierowanych rakiet kalibru 127 mm lub torpedy albo dodatkowych zbiorników paliwa.