W połowie lat 20. linie kolejowe Chesapeake & Ohio Railway zaczęły wprowadzać do eksploatacji nowe parowozy w układzie 4-6-2 Pacific. Stały się one szybko podstawą floty przewoźnika. Pod koniec lat 40. część z nich przebudowano do wersji L-1 4-6-4 Hudson i dodatkowo obudowano opływową otuliną. Jedyną zachowaną lokomotywą tego typu jest C&O No. 490.
W 1926 roku linie Chesapeake & Ohio Railway wprowadziły do eksploatacji 5 parowozów F-19 4-6-2 Pacific, przeznaczonych do obsługi najważniejszych tras pasażerskich.Lokomotywy miały masę całkowitą (razem z tendrem) wynoszącą 307 ton. Pod koniec lat 30., kiedy do eksploatacji zaczęły wchodzić nowsze parowozy, zaczęto je jednak wycofywać na poboczne trasy. Chociaż w tych latach na torach królowały parowozy, na horyzoncie, zwłaszcza w USA pojawiła się potężna konkurencja – lokomotywy z silnikami diesla.
W drugiej połowie lat 40. zaczęły one stopniowo wypierać parowozy z tras. Ich największą zaletą była wysoka prędkość, łatwość obsługi i co istotne, znacznie niższe koszty eksploatacji. Dzięki temu możliwe było nawiązanie rywalizacji z coraz popularniejszym w tym czasie transportem lotniczym i samochodowym. Mimo to Chesapeake & Ohio Railway nie miało zamiaru wycofywać się z eksploatacji sprawdzonych parowozów.
Ze względu na ich dobrą i wytrzymałą konstrukcję, w 1946 roku podjęto decyzję o przebudowie 5 lokomotyw typu F-19 4-6-2 Pacific. Wydłużono je, zmieniając układ na 4-6-4 i dodatkowo obudowano opływową otuliną. Tak przebudowane parowozy miały służyć do obsługi nowego, luksusowego pociągu – Chessie, kursującego na trasach Washington – Cincinnati. Lokomotywy po przebudowie miały masę około 330 ton. Wyróżniała je nie tylko aerodynamiczna otulina, ale również srebrno-żółty kolor, nietypowy jak na parowozy.
Niestety plany uruchomienia nowego pociągu zostały zawieszone z powodu nieopłacalności przedsięwzięcia. Przebudowane parowozy wysłano więc na normalne trasy, na których kursowały do 1953 roku. Z 5 zbudowanych parowozów 4 zezłomowano. Przetrwał tylko No. 490 zbudowany w 1926 roku i przebudowany w 1947 roku. Po wycofaniu z eksploatacji do 1968 roku lokomotywa była przechowywana w Huntington Roundhouse. Następnie przeniesiono ją do Baltimore & Ohio Railroad Museum. Po renowacji parowóz został włączony do kolekcji muzeum, w której pozostanie do dnia dzisiejszego – kilka zdjęć lokomotywy z bliska można znaleźć na tej stronie: Hudson C&O No, 490.
