Pod koniec lat 50. w USA rozpoczęto prace koncepcyjne nad samolotem pionowego/krótkiego startu i lądowania (V/STOL), który miał być bardziej pojemny od śmigłowców. Tak powstał LTV XC-142. Mimo w miarę udanych prób, maszyna nigdy nie weszła do eksploatacji, a projekt zamknięto po kilku latach.
Pomysł zaprojektowania samolotu pionowego lub krótkiego startu i lądowania, który dysponowałby zdecydowanie lepszymi osiągami niż śmigłowce pojawił się w USA w 1959 roku. Do stycznia 1961 roku prowadzone były konsultacje między wszystkimi formacjami amerykańskich sił zbrojnych, w wyniku których stworzono wspólne wymagania dla takiej maszyny. Programem miało kierować Bureau of Naval Weapons. Ostatecznie kontrakt na budowę pięciu prototypów takiej maszyny otrzymało konsorcjum Ling-Temco-Vought (LTV).
Maszyna otrzymała oznaczenie LTV XC-142. Oblot miał miejsce 29 września 1964 roku, pierwszy zawis wykonano 29 grudnia 1964 roku, a pierwsze przejście z lotu poziomego do pionowego miało miejsce 11 stycznia 1965 roku. Podczas prób wyszły na jaw wady konstrukcyjne związane z przekładniami i systemem sterowania kątem natarcia skrzydeł, jednak nie miały one charakteru uniemożliwiającego kontynuowanie prac nad projektem.
W toku prób, z projektu wycofała się jednak US Navy, uznając, że maszyna będzie wymagała zbyt dobrze przygotowanych lądowisk i jej wykorzystanie w trudnym terenie będzie utrudnione. Oznaczało to również, że zmieniły się wymagania dla maszyny. Możliwość rezygnacji z systemów potrzebnych do operowania z pokładu lotniskowca sprawiła, że dalsze prace nad prototypami były nieznacznie łatwiejsze, a sama maszyna mogła zyskać lepsze osiągi dzięki odciążeniu konstrukcji. Próby prowadzone przez USAF kontynuowano do 1966 roku i chociaż dawały one pozytywne rezultaty, rozwój śmigłowców sprawił, że ostatecznie zrezygnowano z dalszych prac nad projektem XC-142 (chociaż krótko przed jego zakończeniem rozważano zamówienie demonstratora produkcyjnego oznaczonego jako C-142B).
Jeden zachowany prototyp przekazano NASA, które testowało go od maja 1966 roku do maja 1970 roku. Po zakończeniu prób maszyna została przekazana do National Museum of the United States Air Force w Wright-Patterson Air Force Base, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego.
LTV XC-142 miał 17,7 m długości i 20,57 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa przy krótkim starcie wynosiła 20 185 kg. Napęd stanowiły cztery silniki turbośmigłowe General Electric T64-GE-1 o mocy 2850 KM, zapewniające prędkość maksymalną 694 km/h i przelotową 463 km/h. Zasięg operacyjny wynosił 370-760 km w zależności od ładunku, a maksymalny zasięg 6100 km. Maszyna mogła zabrać na pokład 3600 kg ładunku lub 32 w pełni wyposażonych żołnierzy lub 24 rannych na noszach wraz z 4 sanitariuszami.
