Podczas II wojny światowej M8 Greyhound był jednym z najważniejszych lekkich, kołowych pojazdów rozpoznawczych używanych przez amerykańską armię. W 1944 roku rozpoczęto prace nad jego następcą – M38 Wolfhound. Pojazd był bardzo obiecujący, ale koniec wojny sprawił, że nigdy nie wszedł do produkcji seryjnej.
Zaprojektowane w 1940 roku M8 Greyhound, oraz jego nieco uproszczona, pozbawiona wieży wersja oznaczona jako M20, były podstawowymi samochodami pancernymi amerykańskiej armii podczas II wojny światowej. Od marca 1943 roku do końca wojny zbudowano 8523 M8 i 3791 M20. Pojazdy te spisywały się całkiem nieźle, ale ze względu na fakt, że zaprojektowano je według założenia, że będą to pojazdy rozpoznawcze, unikające konfrontacji z przeciwnikiem, cechowały się słabym opancerzeniem i niezbyt silnym uzbrojeniem.
W związku z tym, już w 1944 roku rozpoczęto prace nad ich następcą. Równolegle rozpoczęto kilka programów, w ramach których powstały pojazdy zarówno sześciokołowe jak i ośmiokołowe. Chevrolet stworzył projekt sześciokołowego samochodu pancernego M38 Wolfhound (prototyp oznaczony był jako T38). Pojazd był znaczącym rozwinięciem M8. Osie rozmieszczono symetrycznie, a wieżę umieszczono nad środkową osią. Była ona otwarta z góry tak jak w M8, ale nieco większa, co ułatwiało obsługę uzbrojenia.
Jako napęd wybrano ośmiocylindrowy silnik Cadillac 42 o mocy 110 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną na drodze około 97 km/h i zasięg 483 km. Sam pojazd miał 5,1 m długości, 2,4 m szerokości i 2 m wysokości, a jego masa wynosiła 6,9 tony. Uzbrojenie składało się z armaty M6 kalibru 37 mm w wieży, oraz sprzężonego z nią karabinu maszynowego Browning M1919A4 kalibru 7,62 mm, oraz przeciwlotniczego karabinu maszynowego Browning M2 kalibru 12,7 mm. Załoga liczyła 4 żołnierzy – dowódcę, działonowego, ładowniczego i kierowcę.
Podczas testów, jeden z prototypów wyposażono w wieżę z czołgu lekkiego M24 Chaffee, w celu sprawdzenia możliwości przezbrojenia samochodów pancernych w znacznie skuteczniejszą armatę kalibru 75 mm.
Testy M38 szły sprawnie i na początku 1945 roku dowództwo wojsk lądowych podjęło decyzję o wprowadzeniu Wolfhounda do produkcji seryjnej (w wersji z armatą kalibru 37 mm). Zanim jednak produkcja ruszyła na dobre, wojna w Europie dobiegła końca, przez co zapotrzebowanie na pojazd zniknęło – również na Pacyfiku sytuacja była na tyle dobra, że nowy pojazd nie był potrzebny. W związku z tym program zamknięto po zbudowaniu zaledwie kilku pojazdów serii przedprodukcyjnej. Tym samym M38 Wolfhound podzielił los wielu ambitnych projektów amerykańskiej armii z końca II wojny światowej.
