Oglądanie filmów w salach kinowych ma swój charakterystyczny klimat i wiąże się z pewnymi typowymi niedogodnościami znanymi od początku istnienia kin. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku Richard M. Hollingshead postanowił stworzyć nowy rodzaj kina – kino samochodowe, w którym filmy oglądało się z własnych samochodów.
23 kwietnia 1915 roku w Las Cruces w stanie Nowy Meksyk otwarto kino Theatre de Guadalupe. Uznaje się je za jedno z pierwszych kin samochodowych, albo prawie samochodowych, ponieważ widzowie mogli oglądać w nim filmy z tradycyjnych miejsc, albo ze swoich samochodów – w kinie znajdowały się specjalne miejsca dla około 40 samochodów. Pierwszy film zaprezentowany w tym kinie nosił tytuł Bags of Gold. Wkrótce nazwa kina została zmieniona na De Lux Theater, ale w lipcu 1916 zostało ono zamknięte.
W 1921 roku w Comanche w stanie Texas Claude V. Caver uruchomił pierwsze kino, w którym wszyscy widzowie siedzieli w samochodach, zaparkowanych ciasno na placu. Chociaż pomysł zyskał zainteresowanie, dalej pozostawał ciekawostką i eksperymentem. W kolejnych latach powstało jeszcze kilka podobnych kin, ale miały one charakter typowo eksperymentalny.
Sytuacja uległa zmianie w 1928 roku, gdy przedsiębiorca Richard M. Hollingshead postanowił rozpocząć prace nad swoim kinem samochodowym. W przeciwieństwie do poprzedników, rozpoczął od serii prób i eksperymentów na własnym podwórku, sprawdzając z jakich materiałów wykonać ekran, aby był wodoodporny, jak rozwiązać kwestię nagłośnienia i co istotne, jak rozmieścić samochody, aby wszyscy mogli oglądać filmy w komfortowych warunkach.
Po trwających kilka lat próbach, 6 sierpnia 1932 roku złożył wniosek patentowy na kino samochodowe, a patent o numerze U.S. Patent 1,909,537 uzyskał 16 maja 1933 roku. W ciągu kilku tygodni uruchomił w New Jersey swoje pierwsze kino samochodowe, zlokalizowane przy Admiral Wilson Boulevard w Pennsauken. Pierwszy seans miał miejsce 6 czerwca 1933 roku, a zaprezentowanym filmem był Wives Beware.
Opłaty w kinie wynosiły 25 centów za samochód i 25 centów za osobę, przy czym maksymalna cena za grupę w samochodzie nie przekraczała 1 dolara. Koszt uruchomienia kina wyniósł 30 000 dolarów (współcześnie około 627 000 dolarów). Maksymalnie w kinie mogło znajdować się 400 samochodów, a ekran miał wymiary 12×15 m. Kino zyskało zainteresowanie, ale nie przyniosło odpowiednich przychodów, przez co było nierentowne. W tej sytuacji po 3 latach Hollingshead sprzedał swoje kino właścicielowi kilku kin z miejscowości Union, który przetransportował jego elementy do swojego miasta i… szybko rozkręcił biznes.
Wkrótce kolejne kina samochodowe zaczęły się otwierać w całych Stanach Zjednoczonych. 15 kwietnia 1934 roku otwarto Shankweiler’s Auto Park w Orefield w stanie Pennsylvania (co ciekawe, kino to działa cały czas i jest najstarszym działającym kinem samochodowym na świecie), 5 lipca 1934 roku otwarto Galveston’s Drive-In Short Reel Theater, 9 września 1934 roku otwarto Pico Drive-In Theater w Los Angeles a 6 maja 1936 roku otwarto Weymouth Drive-In Theatre w Weymouth w Massachusetts. W 1937 roku trzy kolejne kina powstały w Ohia, Massachusetts i na Rhode Island, a w 1938 i 1939 roku otwarto aż 12 kin w Kalifornii, na Florydzie, w Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Nowym Jorku, Teksasie i w Wirginii.W tym okresie właścicielem największej liczby kin był Philip Smith.
Lata 40. zwłaszcza okres po II wojnie światowej przyniosły prawdziwy bum w rozwoju kin samochodowych, spowodowany przede wszystkim olbrzymią motoryzacją amerykańskiego społeczeństwa, a także specyfiką kin samochodowych. Chociaż nie zapewniały one jakości obrazu i dźwięku z tradycyjnych kin, dawały znacznie większą wolność i swobodę oglądającym. Dla rodzin z dziećmi była to okazja do obejrzenia filmu razem, bez obawy, że będzie się przeszkadzało innym widzom – samochody były ustawione na tyle daleko od siebie, że widzowie sobie nie przeszkadzali. Dla młodzieży natomiast kina samochodowe były miejscem oferującym odpowiednia prywatność, zwłaszcza na randki – podczas oglądania filmów mało kto zwracał uwagę na to co działo się w samochodach na około.
Widzom nie przeszkadzał słaby dźwięk (był to największy problem kin samochodowych, który próbowano rozwiązać na różne sposoby, montując nawet stanowiska z indywidualnymi głośnikami, albo słuchawkami. Najpopularniejszym rozwiązaniem stały się nadajniki radiowe, dzięki którym widzowie mogli słuchać filmu przez radio w swoim samochodzie. Z czasem kina samochodowe rozrosły się do olbrzymich rozmiarów, oferując coraz więcej atrakcji – jak np. bary, restauracje, a nawet place zabaw czy motele. W 1947 roku w USA było 155 kin samochodowych, a w 1951 roku było to już 4151 (sic!).
Największe kina samochodowe mogły pomieścić nawet do 2500 samochodów – za jedno z największych kin samochodowych uznaje się Johnny All-Weather Drive-In, które znajdowało się w Copiague w stanie Nowy Jork i zajmowało obszar 29 akrów. Kino posiadało restaurację z stolikami na dachu, oraz kolejkę, która woziła dzieci wraz z rodzicami na plac zabaw. Co ciekawe kino posiadało też zadaszoną salę z klimatyzacją.
Zmierz kin samochodowych nastąpił w latach 70. wraz z popularyzacją telewizji, zwłaszcza telewizji kablowej, a później wraz z popularyzacją kaset video i wypożyczalni. Największą wadą kin samochodowych od samego ich początku były również filmy w nich wyświetlane. Prawie zawsze były to filmy klasy B, bardzo rzadko trafiały się filmy klasy A. Dodatkowo wiele kin samochodowych chcąc zwiększyć zyski zaczęło emitować filmy klasy R, często niedostępne w normalnych kinach.
W latach 90. prawie wszystkie kina samochodowe w USA zamknęły się, albo ograniczyły działalność, ale już po 2020 roku z powodu pandemii COVID-19 przypomniano sobie o zaletach kina samochodowych, które zaczęły wracać do łask. Obecnie w USA i na całym świecie działa kilkaset kin samochodowych. W USA stanowią one 1,5% wszystkich kin wobec 25% w szczytowym okresie ich funkcjonowania.
Jako ciekawostkę warto dodać, że pierwsze kino samochodowe w Europie otwarto w 1954 roku w Rzymie (chociaż np. w 1919 roku w Grecji otwarto kino na świeżym powietrzu, jeszcze nie samochodowe). W Hiszpanii kino samochodowe otwarto po raz pierwszy w 1958 roku, a w 1960 podobne powstało w Niemczech. W Polsce pierwsze kino samochodowe uruchomiono w 1994 roku, a jego właścicielami byli Dariusz Krzysztof Zawiślak i Rafał Wnuk.
