Na początku lat 20. dowództwo US Navy zauważyło potrzebę pozyskania nowych wodnosamolotów torpedowych, przystosowanych do operowania z okrętów wojennych i zdolnych do atakowania wrogich okrętów. W 1921 roku przeprowadzono próby kilku maszyn różnych typów z całego świata, z których wybrano kilka, które weszły do służby. Curtiss CT-1 był jedną z maszyn, która wyróżniała się konstrukcją, ale przegrała rywalizację.
I wojna światowa wykazała, że lotnictwo może być wykorzystywane na morzu nie tylko do zadań rozpoznawczych, ale również do walki z okrętami. Pierwsze samoloty morskie mimo swojej kruchej konstrukcji były w stanie operować w trudnych, pełnomorskich warunkach. W USA za sprawą generała Billiego Mitchella, prowadzona była już od końca wojny kampania na rzecz promocji wykorzystania lotnictwa do zwalczania okrętów.
W związku z jego działaniami, dowództwo US Navy nie tylko zgodziło się na serię pokazowych bombardowań, w których jego samoloty atakowały okręty wojenne, ale również zaczęło na własną rękę rozwijać lotnictwo morskie, szczególnie torpedowe. Zakładano, że nowe okręty liniowe zostaną wyposażone w wodnosamoloty, które oprócz zadań rozpoznawczych będą zdolne do atakowania wrogich okrętów. W związku z tym w 1920 roku ogłoszono konkurs na taką maszynę, a do rywalizacji stanęło kilka konstrukcji z całego świata – Curtiss CT-1, Stout ST-1, Fokker FT-1, Douglas DT i Blackburn Swift F. Początkowo to projekt Curtissa wydawał się największym faworytem, ale ostatecznie to maszyna Douglasa weszła do eksploatacji i i produkcji seryjnej.
Curtiss CT-1 był dwusilnikowym wodnosamolotem z dwiema belkami ogonowymi w postaci metalowego stelaża. Kokpit oraz stanowisko strzelca pokładowego umieszczono w pogrubionej centralnej części skrzydła. Samolot miał 14 m długości, 19,8 m rozpiętości skrzydeł i masę 5084 kg. Napęd stanowiły dwa dwunastocylindrowe silniki Curtiss D-12 o mocy 435 KM, zapewniające prędkość maksymalną 172 km/h i zasięg około 560 km. Uzbrojenie składało się z 1 lub 2 karabinów maszynowych Lewisa na obrotowym stanowisku za kokpitem oraz torpedy, przenoszonej pod kadłubem. Załoga liczyła 3 osoby.
Samolot zaprojektował Wilbur Gilmore, a prototyp zbudowano w Rockaway w stanie Nowy Jork w 1921 roku. Samolot przetransportowano następnie do Ber Acosta, gdzie 2 maja w NAS Rockaway rozpoczęto próby na wodzie. W ich wyniku wykryto błędy w konstrukcji statecznika, który musiał być powiększony. Pierwszy lot samolotu odbył się natomiast 9 maja 1921 roku, ale nie był do końca udany. Okazało się, że silniki przegrzewają się, przez co Curtiss CT-1 mógł spędzić w powietrzu zaledwie 20 minut.
Maszynę zmodyfikowano, zmieniając system chłodzenia silników i zaprezentowano US Navy w Annacostia Naval Yard oraz w Fort McNair. Początkowo zamówiono 9 samolotów tego typu, ale ostatecznie nie zostały one zbudowane prawdopodobnie z powodu problemów z dopracowaniem konstrukcji. Mimo to Curtiss CT-1 otrzymał wojskowe oznaczenie i zapewne był wykorzystywany do 1923 roku po czym został zezłomowany.
