Zbudowany w 1885 roku w Chicago Home Insurance Building uznawany jest za pierwszy w historii drapacz chmur. Chociaż nie był najwyższym budynkiem na świecie w momencie zbudowania, wykorzystane przy jego budowie rozwiązania stały się standardem dla przyszłych wieżowców.
W 1883 roku William Le Baron Jenney zaprojektował wysoki na 42 m, 10-piętrowy budynek biurowy dla Home Insurance Company, który miał stanąć w Chicago w stanie Illinois. Na pierwszy rzut oka był to standardowy wysokościowiec, jakich wiele powstawało w tym czasie w różnych częściach USA jak i w innych krajach. Pod względem wysokości budynek nie wyróżniał się na tle innych istniejących już w mieście obiektów. Tym co miało go wyróżniać i zapisać w historii była zastosowana konstrukcja.
W przeciwieństwie do dotychczasowych wysokościowców, w tym przypadku całą konstrukcję wewnętrzną i zewnętrzną oparto o stalowe belki, które tworzyły szkielet zapewniający sztywność. Fasadę dosłownie przyklejono do tego szkieletu, ale nie stanowiła ona integralnej części budynku. Podobne rozwiązania stosowano wcześniej w niektórych obiektach przemysłowych, ale w tym przypadku zastosowano jeden nowy element – osłony ognioodporne umieszczone na stalowych belkach. Rozwiązanie to miało zwiększyć bezpieczeństwo użytkowania wieżowca.
Początkowo koszt budowy oceniono na 300 000 dolarów, ale ostatecznie wzrósł do 800 000 dolarów (współcześnie odpowiednio 9,2 mln dolarów i 25,1 mln dolarów). Prace rozpoczęto 1 maja 1884 roku a zakończono w październiku 1885 roku. Od samego początku wzbudzał on duże zainteresowanie mieszkańców i mediów, głównie ze względu na ciekawie zaprojektowana fasadę i bardzo ekskluzywne wykończenie wnętrz. Uznawano go również za techniczne dzieło sztuki. W 1891 roku podjęto decyzję o dodaniu dwóch kolejnych pięter na szczycie, zwiększając wysokość do 55 m. Zmiana ta podyktowana była zapotrzebowaniem na powierzchnie biurowe. Finalnie Home Insurance Building oferował około 230 pomieszczeń biurowych.
Chociaż w momencie powstania nie określano go jako pierwszy wieżowiec (drapacz chmur), głównie z powodu jego bądź co bądź niskiej wysokości, zastosowane w nim rozwiązania techniczne posłużyły do zbudowania znacznie wyższych budynków, które z czasem zaczęto określać mianem drapaczy chmur. W związku z tym dopiero historycznie, w 1985 roku uznano go za pierwszy wieżowiec.
Z racji szybkości rozwoju budownictwa wysokościowego, w 1929 roku pojawił się pomysł zburzenia Home Insurance Building i kilku okolicznych budynków, w celu zbudowania znacznie większego biurowca, zajmującego cały kwartał. Ostatecznie podjęto decyzję o zburzeniu 6 budynków aby zbudować biurowiec Field Building. Home Insurance Building został rozebrany w 1931 roku, ale pamięć o nim przetrwała, ponieważ w lobby nowego wieżowca umieszczono tabliczkę informacyjną, na której opisano historyczne znaczenie pierwszego wieżowca.
