Zaprojektowany na początku lat 30. Grumman FF (G-5) był pierwszym myśliwcem pokładowym US Navy z chowanym podwoziem. Samoloty te szybko stały się jednak przestarzałe i ustąpiły miejsca nowszym konstrukcjom.
Na początku lat 30. US Navy wykorzystywała na swoich lotniskowcach dwupłatowe myśliwce z stałym podwoziem. Po udanych próbach samolotu rozpoznawczego Vought O2U Corsair, w którym zainstalowano chowane podwozie projektu Grummana, US Navy zleciła podobną modyfikację na myśliwcach Boeing F4B. Przedstawiciele Grummana uznali jednak, że lepszym rozwiązaniem będzie zaprojektowanie całkowicie nowego myśliwca pokładowego.
W odpowiedzi przedstawili US Navy projekt nowego, dwupłatowego myśliwca z chowanym podwoziem i zamkniętą kabiną. Projekt zyskał aprobatę US Navy i 22 kwietnia 1931 roku wpłynęło oficjalne zamówienie na maszynę. Prototyp myśliwca, oznaczonego jako Grumman FF (G-5) miał miejsce 29 grudnia 1931 roku.
Maszyna wyróżniała się nie tylko podwoziem, ale również zamkniętym, dwuosobowym kokpitem. Dzięki temu możliwe było szybkie dostosowanie samolotu do pełnienia różnych ról, w tym samolotu rozpoznawczego. W wyniku przeprowadzonych prób podjęto decyzję o wprowadzeniu Grummana FF do służby, ale z nowym, mocniejszym silnikiem.
Myśliwiec miał 7,47 m długości i 10,5 m rozpiętości skrzydeł, a jego maksymalna masa startowa wynosiła 2121 kg. Napęd zapewniał silnik Wright R-1820-78 Cyclone (lub jego odmiany, w zależności od wersji maszyny) o mocy 700 KM, zapewniający prędkość maksymalną około 333 km/h i zasięg 1100 km. Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm lub jeden kalibru 7,62 mm i jeden kalibru 12,7 mm, oraz jeden karabin maszynowy kalibru 7,62 mm na stanowisku z tyłu kokpitu. Pod skrzydłami umieszczono zaczepy dla dwóch bomb o masie 45-53 kg.
Dostawy myśliwców FF (nazywanych potocznie Fifi) rozpoczęły się 30 marca 1934 roku. Zbudowano 27 seryjnych maszyn w wersji myśliwskiej FF-1, 33 w wersji rozpoznawczej SF-1 oraz po jednym prototypie każdej z tych wersji. Dodatkowo w Canadian Car & Foundry Company na licencji zbudowano w połowie lat 30. 52 myśliwce dla Kanady, oraz 34 maszyny oznaczone jako GE.23 Delfin, które trafiły na eksport do Hiszpanii (samoloty wyprodukowano w Kanadzie, aby ominąć amerykańskie embargo na dostawy broni do Hiszpanii, a ponadto zamówiono je przez podstawioną, fikcyjną firmę z Turcji). Hiszpańskie egzemplarze wzięły udział w walkach podczas wojny domowej, ponosząc bardzo ciężkie straty i uzyskując tylko jedno potwierdzone zestrzelenie.
Jeden egzemplarz Grummana FF trafił również do Japonii, gdzie miał posłużyć do testów chowanego podwozia, ale w momencie dostarczenia zastosowane w nim rozwiązania były już przestarzałe. Po jednym egzemplarzy zakupiła również Nikaragua i Meksyk.
Ze względu na postęp techniczny, myśliwce te szybko stały się przestarzałe i już w 1936 roku (zaledwie dwa lata po wejściu do eksploatacji) zaczęto je wycofywać z jednostek liniowych w US Navy. Do 1940 roku wycofano wszystkie amerykańskie egzemplarze. Maszyny kanadyjskie pozostały w służbie do 1942 roku, a egzemplarz z Nikaragui służył do 1942 roku po czym został odstawiony na złomowisko, gdzie odnaleziono go w 1961 roku i sprowadzono do USA w celu przeprowadzenia renowacji.
Grumman FF był ciekawą maszyną, ale powstał w okresie przejściowym dla lotnictwa, przez co szybko stał się przestarzały. Doświadczenie z prac nad nim wykorzystano przy myśliwcach Grumman F2F i F3F, które natomiast doprowadziły do powstania udanych Wildcatów (F4F) i Hellcatów (F6F).
