Fastnet Lighthouse – najwyższa latarnia morska w Irlandii

Zachodnie i południowe wybrzeże Irlandii nie należy do najbezpieczniejszych szlaków wodnych. Liczne wyspy, zatoki i podwodne skały sprawiają, że przy silnych atlantyckich prądach wiele statków zatonęło na tych wodach. W związku z tym kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa żeglugi miały latarnie morskie. Najbardziej wysuniętą na południe i najwyższą irlandzką latarnią morską jest obecnie Fastnet Lighthouse, której historia sięga 1853 roku.

W 1818 roku uruchomiono latarnię morską na Cape Clear Island na południowym wybrzeżu Irlandii. Z czasem okazało się jednak, że nie była ona wystarczająca ze względu na obecność licznych skał wokół wyspy. Potrzebna była więc nowa latarnia, ale wysunięta bardziej w morze. W 1847 roku doszło do katastrofy amerykańskiego statku Stephen Whitney, co jeszcze bardziej zmotywowało lokalne władze do rozpoczęcia prac nad nową latarnią.

Prace nad nią powierzono w 1853 roku Georgowi Halpinowi, który zaprojektował mającą 28 m wysokości latarnię morską, którą zbudowano na Fastnet Rock. Po raz pierwszy rozświetlono ją 1 stycznia 1854 roku, a koszt prac wyniósł 17 390 funtów (współcześnie około 2,06 mln funtów). Jej światło nie było jednak zbyt silne, a sama konstrukcja okazała się bardzo słaba, zwłaszcza wobec potężnych fal zalewających wysepkę. Często zdarzało się, że fale uderzające o skałę na której umieszczono latarnię nie tylko dochodziły do szczytu latarni, ale też były od niej wyższe. W związku z tym przeprowadzono kilka modernizacji, których celem było wzmocnienie konstrukcji całego obiektu.

27 listopada 1881 roku olbrzymia wala zniszczyła górną, niewzmocnioną część latarni. Na szczęście obyło się bez ofiar, ale utrata obiektu oznaczała pilną potrzebę budowy nowej latarni morskiej. Projekt nowej konstrukcji przygotował William Douglass, a głównym konstruktorem został James Kavanagh. Budowę latarni morskiej Fastnet rozpoczęto w 1897 roku.

W pierwszej kolejności wyrównano teren pod jej budowę, wykorzystując do tego potężne bloki granitowe. Do zbudowania podstawy zużyto aż 2047 bloków, które zaczęto układać w 1899 roku. Każdy z nich ważył między 1,8 a 3 tony, a do ich transportu wykorzystywano specjalnie zbudowany niewielki parowiec Ierne. Następnie zaczęto budowę dolnej części latarni, którą też wypełniono granitowymi blokami. Ostatecznie wejście do latarni umieszczono na wysokości 18 m nad znakiem wysokiej wody.

Nowa latarnia została rozświetlona po raz pierwszy 27 czerwca 1904 roku, a koszt jej budowy wyniósł 90 000 funtów (współcześnie około 12,25 mln funtów). Zbudowana latarnia miała 45 m wysokości powyżej punktu wysokiej wody, ale zamontowane na niej światła umieszczono na wysokości 48 m. Sama podstawa miała 16 m średnicy. Aby dostać się do latarni, należało do niej podpłynąć i wspiąć się po schodach wykutych w skale, co było trudnym zadaniem.

Dzięki znacznie większej wysokości i nowocześniejszej konstrukcji, nowa latarnia była o wiele skuteczniejsza i lepiej widoczna. W kolejnych latach dokonano kilku modernizacji, głównie wymieniając syreny mgłowe, oraz dobudowując z czasem lądowisko dla śmigłowców. 10 maja 1969 roku latarnię zelektryfikowano, zastępując dotychczasowe lampy zasilane parafiną nowymi, elektrycznymi. Pod koniec marca 1989 roku Fastnet Lighthouse całkowicie zautomatyzowano. 11 stycznia 2011 roku wyłączono ostatecznie syrenę mgłową znajdującą się w latarni.

O tym w jak niebezpiecznym miejscu znajduje się latarnia morska Fastnet świadczy fakt, że 16 października 2017 roku podczas huraganu Ophelia zanotowano rekord prędkości wiatru, który wyniósł wówczas 191 km/h – poprzedni rekord wynoszący 181 km/h zanotowano w 1961 roku.

Źródło zdjęć: Depositphotos.com