Skocznia narciarska na Mokotowie w Warszawie

Skoki narciarskie kojarzą się z zimą i górami. Jednak nie wszystkie skocznie narciarskie znajdują się lub znajdowały się tylko w górach. Dzisiaj coraz mniej osób pamięta, że skocznia narciarska znajdowała się również na Mokotowie w Warszawie. Zbudowano ją w 1959 roku, ale na początku lat 90. została ostatecznie wycofana z użycia.

Latem 1955 roku w Warszawie zaplanowano V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów. W ramach przygotowań do tego wielkiego, propagandowego święta władze podjęły decyzję o zbudowaniu w Warszawie… skoczni narciarskiej. Jej projekt przygotowali Jerzy Kodelski, Jeremi Strachocki i Mieczysław Strzelecki. Pracami konstrukcyjnymi kierował Czesław Cywiński. Jako miejsce budowy wybrano zbocze Skarpy wiślanej w okolicach ulicy Czerniowieckiej na Mokotowie.

Zaprojektowany obiekt miał być łatwy w budowie dzięki żelbetowej konstrukcji, ale w trakcie prac natrafiono na trudności natury geologicznej podczas kształtowania dojazdu i terenu wokół skoczni. Spowodowało to opóźnienia w budowie, przez co skocznię ukończono i oddano do użytku dopiero we wrześniu 1959 roku. Na inaugurację skoczni zorganizowano zawody, w których uczestniczyli członkowie ówczesnej polskiej kadry narodowej.

Właścicielem skoczni był Warszawski Klub Narciarski, który wykorzystywał ją do treningów i organizacji zawodów. Punkt konstrukcyjny skoczni znajdował się na 38 metrze, a wieża startowa miała 35 m wysokości. Posiadała 3 tarasy o wymiarach 6×6 m. Długość najwyższego tarasu rozbiegowego wynosiła 55,5 m, a wybiegu 70 m. Całkowita wysokość skoczni wynosiła 54 m, a długość 120 m. Oprócz samej skoczni zbudowano liczne budynki techniczne, administracyjne oraz miejsce dla widzów. Organizowane na skoczni zawody mogło oglądać około 7000 widzów, w tym 5000 na trybunach.

W 1975 roku rozpoczęto modernizację skoczni, która przedłużyła się do 1980 roku. W trakcie prac sprowadzono z NRD igelit, którym pokryto zeskok. Była to pierwsza w Polsce skocznia, w której zastosowano igelit. Ze względu na brak siatek utrzymujących śnieg skocznię wykorzystywano tylko latem. Ze względu na niewielkie rozmiary skoczni i jej położenie, oraz fakt, że zawody organizowano latem, nie była ona popularna wśród widzów. Do 1989 roku, kiedy po raz ostatni zorganizowano na niej zawody w skokach narciarskich odwiedziło ją niespełna 100 000 osób.

Na początku lat 90. na skoczni odbywały się nieliczne treningi Warszawskiego Klubu8 Narciarskiego, ale koszty utrzymania obiektu przewyższały przychody z innych zlokalizowanych w pobliżu obiektów sportowych, które miały pomagać w finansowaniu istnienia całego kompleksu. Kluby narciarskie z południa Polski nie były zainteresowane treningami w Warszawie z powodu kosztów dojazdu, przez co skocznia przestała być rentowna.

W 1992 roku rozważano jej reaktywację i zorganizowanie kolejnych zawodów, ale planów nie zrealizowano. Nie wykorzystywany obiekt powoli zaczął popadać w ruinę. Z czasem usunięto środkową część rozbiegu i ściągnięto maty igelitowe. W 2000 roku rozpoczęto rewitalizację całego kompleksu sportowego, którego częścią była skocznia. W trakcie prac rozpoczęto demontaż pozostałości skoczni, ale prace przerwano po tym, gdy Naczelny Sąd Administracyjny wydał decyzję na mocy której dawna skocznia została przejęta przez władze Warszawy.

Niestety niekompletny obiekt nie nadawał się do remontu, a przez zły stan techniczny został na przełomie 2010 i 2011 roku rozebrany. Tak zakończyła się historia największej skoczni narciarskiej w Warszawie. Co ciekawe, nie był to jedyny obiekt tego typu w stolicy. Istniały jeszcze skocznie w Lesie Bielańskim i na Agrykoli (zbudowana w latach 20.), ale były one znacznie mniejsze.

Oficjalny rekord skoczni ustanowił Antoni Łaciaka i wynosił on 40,5 m, jednak Janusz Duda lub Tadeusz Pawlusiak nieoficjalnie oddali dłuższe skoki na 48 m. Ze skoczni skakało wielu znanych polskich skoczków, m.in. Zdzisław Hryniewiecki, Antoni Łaciak i Władysław Tajner.