Brazylijski okręt pancerny Sete de Setembro

W połowie XIX wieku większość dużych państw posiadających floty inwestowało w okręty pancerny. W latach 60. XIX wieku w Brazylii rozpoczęto budowę okrętu pancernego Sete de Setembro. Długie debaty na temat jego uzbrojenia sprawiły, że okręt wszedł do służby dopiero w 1874 roku, będąc już całkowicie przestarzałą konstrukcją.

W 1867 roku brazylijskie władze podjęły decyzję o budowie okrętu pancernego w oparciu o znacznie powiększony projekt kanonierki Barroso. Nowy okręt miał dysponować pełną dzielnością morską i lepszym uzbrojeniem. Projekt miał zostać zrealizowany przez Arsenal de Marinha da Côrte w Rio de Janeiro. Chociaż stępkę położono już 8 stycznia 1868 roku, plany okrętu nie były jeszcze sfinalizowane.

Przez kolejnych kilka lat trwały intensywne dyskusje między przedstawicielami floty a konstruktorami na temat uzbrojenia budowanego okrętu. Flota chciała, aby okręt otrzymał działa Armstronga, natomiast konstruktorzy preferowali uzbrojenie produkcji Whitwortha. Kolejną kością niezgody był sam układ uzbrojenia. Rozważano instalację dwóch wież z działami albo 6 dział w centralnej kazamacie.

Ostatecznie zdecydowano się na kompromisowe rozwiązanie w postacie 4 dział 300-funtowych, ładowanych odprzodowo, umieszczonych w centralnej kazamacie, wyprodukowanych przez Whitwortha. Okręt nazwany Sete de Setembro i sklasyfikowany jako fregata pancerna zwodowano dopiero 16 maja 1874 roku, a prace wykończeniowe trwały do 4 lipca. W momencie wejścia do służby okręt był już więc całkowicie przestarzały.

Sete de Setembro miał 73 m długości i wyporność 2174 ton. Napęd stanowiły 2 silniki parowe o mocy 2000 ihp, zapewniające prędkość maksymalną 12 węzłów. Kadłub wykonano z drewna i pokryto żelaznymi płytami o grubości 114 mm w pasie burtowym i na kazamacie oraz 12,7 mm na pokładzie. Załoga liczyła 185 oficerów i marynarzy.

Z racji długiego czasu budowy, okręt nie wziął udziału w wojnie z Paragwajem, z myślą o której go projektowano. Dodatkowo przestarzała konstrukcja w momencie wejścia do służby sprawiły, że Sete de Setembro nie był już potrzebny. Eksploatowano go w ograniczonym zakresie do 1876 roku, kiedy to wycofano go do rezerwy. Przywrócono go do służby w 1877 roku, a następnie przekształcono w pływającą baterię. W 1893 roku okręt pozbawiono napędu i pozostawiono w porcie w Rio de Janeiro, gdzie został zdobyty przez buntowników w trakcie rewolty. Odbito go 16 grudnia 1893 roku, ale krótko później okręt spłonął.

Sete de Setembro był ofiarą szybkiego rozwoju budownictwa okrętowego w drugiej połowie XIX wieku. Przedłużająca się budowa sprawiła, że w momencie wejścia do służby okręt był całkowicie przestarzały i nieprzydatny, ponieważ konflikt z myślą o którym go budowano, zakończył się 4 lata przed wejściem jednostki do eksploatacji.