Oprócz pojazdów bojowych wojsko potrzebuje licznych pojazdów wsparcia, zwłaszcza transportowych. Mogą to być duże samochody ciężarowe albo niewielkiej pojazdy specjalistyczne, zdolne do działania w trudnym terenie, gdzie brakuje miejsca dla większych maszyn. W 1978 roku opracowano w Polsce Lekki Pojazd Terenowy (LPT) wykorzystujący podzespoły samochodu Fiat 126p.
Pomysł na zbudowanie lekkiego pojazdu terenowego, zdolnego do transportu niewielkich ładunków i przeznaczonego dla wojska zrodził się w drugiej połowie lat 70. w Wojskowym Instytucie Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku. Kierowany przez profesora Zbigniewa Burdzińskiego zespół inspirował się podobnymi projektami tworzonymi w innych krajach, czerpiąc z nich założenia dla własnego pojazdu. Od początku zamierzano jednak zaprojektować pojazd od podstaw, jedynie przy użyciu dostępnych w kraju podzespołów, aby przyśpieszyć prace nad nim.
W skład zespołu projektowego oprócz Zbigniewa Burdzińskiego weszli Władysław Bohuszewicz, Henryk Kałwa, Stanisław Kukla, Leszek Orłowski i Ryszard Mościcki. Zakładano, że pojazd będzie lekki, dzięki czemu miał być łatwy w transporcie np. przez śmigłowce i samoloty. Pojazd miał służyć do transportu amunicji lub rannych, ewentualnie niewielkich oddziałów. Prace nad nim ruszyły w 1978 roku.
Lekki Pojazd Terenowy (LPT) jak nazwano konstrukcję, miał 3,5 m długości i masę 850 kg. Miał trzyosiowe podwozie. Napęd stanowił nieznacznie zmodyfikowany silnik benzynowy R2 pochodzący z Fiata 126p, o pojemności 0,6 litra i mocy 24 KM. Silnik napędzał środkową i tylną oś, a podczas poruszania się w wodzie śrubę napędową z tyłu. Większość elementów konstrukcji pojazdu zapożyczono z Fiata 126p. Standardowo LPT posiadał dwa fotele z przodu, a za nim znajdowała się przestrzeń ładunkowa, którą można było zaadoptować do różnych zadań. Testowano wersje z ławkami dla przewożonych żołnierzy, czterema fotelami oraz skrzynią ładunkową.
Powstało 10 prototypów tych pojazdów, które poddano intensywnym testom. Niestety ich rezultaty były bardzo niekorzystne. Silnik okazał się za słaby dla takiego pojazdu, zwłaszcza z ładunkiem. Teoretycznie LPT mógł rozpędzić się do prędkości 75 km/h, ale tylko w dogodnych warunkach. W wodzie poruszał się z prędkością 6 km/h. Małe koła pozbawione odpowiednich opon terenowych źle radziły sobie w piasku i błocie, a sam pojazd łatwo się zakopywał. Również środek ciężkości pojazdu znajdował stosunkowo wysoko, przez co pojazd miał tendencję do znacznych przechyłów podczas jazdy w terenie.
Rozważano instalację mocniejszego silnika, ale wymagałoby to znacznej przebudowy pojazdu, na co nie było środków. Wojsko nie widziało potencjału w LPT, ponieważ jego dopracowanie było bardzo kosztowne. Z drugiej strony wiele zadań, do jakich miał być wykorzystany dało się wypełniać już posiadanymi pojazdami terenowymi.
Los wszystkich prototypów nie jest do końca jasny. Wiadomo, że do naszych czasów przetrwały dwa. Jeden znajduje się w Muzeum Techniki i Komunikacji w Szczecinie. Pojazd wystąpił w 1987 i 1991 roku w filmach o Panu Samochodziku.
