Niszczyciel USS Ward (DD-139) był jednym 111 okrętów typu Wickes zbudowanych w latach 1917-1921. Kariera okrętu byłaby pewnie równie zwyczajna jak w przypadku większości jednostek tego typu, gdyby nie fakt, że okręt ten trafił do Pearl Harbor, gdzie 7 grudnia 1941 roku zatopił miniaturowy japoński okręt podwodny, zadając pierwsze straty w wojnie między USA a Japonią.
Niszczyciele typu Wickes były jednymi z kilku typów niszczycieli zbudowanych pod koniec I wojny światowej w odpowiedzi na pilne zapotrzebowanie na okręty wojenne do ochrony konwojów i zadań patrolowych na Atlantyku. W krótkim czasie zbudowano 6 niszczycieli typu Caldwell, 156 typu Clemson i 111 typu Wickes. Cechą charakterystyczną tych jednostek były 4 kominy i płaski pokład. Dzięki temu budowano je w rekordowym tempie.
USS Ward (DD-139)
Stępkę pod USS Ward położono 15 maja 1918 roku, wodowanie miało miejsce 1 czerwca 1918 roku, a do służby okręt wszedł już 23 lipca 1918 roku. Okręt miał 95,8 m długości i wyporność 1267 ton. Napęd stanowiły dwie turbiny parowe o mocy 24 610 KM zapewniające prędkość maksymalną 35 węzłów. Uzbrojenie okrętu składało się 4 dział kalibru 102 mm, 2 kalibru 76 mm i 4 trzyrurowych wyrzutni torped kalibru 533 mm. Załoga liczyła 231 oficerów i marynarzy.
Po zakończeniu treningu załogi, okręt wszedł do służby najpierw na Pacyfiku, a już po zakończeniu I wojny światowej, w maju 1919 roku trafił na Atlantyk, gdzie zabezpieczał przelot łodzi latających Curtiss NC przez Atlantyk. Następnie ponownie przeniesiono go na Pacyfik, gdzie pozostawał w służbie do lipca 1921 roku. Następnie przeniesiono go do rezerwy, w której pozostał do stycznia 1941 roku. Po dwudziestu latach bezczynności okręt został przywrócony do służby w roli jednostki patrolowej w Pearl Harbor.
USS Ward (DD-139)
7 grudnia 1941 roku okręt patrolował wybrzeże, gdy w nocy o 3:57 jego dowódca, William W. Outrbridge otrzymał informację od załogi trałowca USS Condor o zauważeniu peryskopu. Okręt przepłynął w rejon wejścia do po Pearl Harbor, gdzie o godzinie 6:37 obserwatorzy zauważyli peryskop za statkiem transportowym Antares wpływającym do bazy. Niszczyciel rozpoczął atak o godzinie 6:45, najpierw ostrzeliwując zauważony okręt podwodny z dział artylerii głównej, a następnie obrzucił go bombami głębinowymi.
Informacje o ataku zostały przekazane dowództwu bazy, ale z powodu błędów proceduralnych nie ogłoszono alarmu. Gdyby informacja o ataku na okręt podwodny została odpowiednio wykorzystana i ogłoszono by alarm, możliwe, że uniknięto by zaskoczenia japońskim atakiem na Pearl Harbor. Jak się później okazało, Ward zaatakował japoński miniaturowy okręt podwodny Ko-hyoteki. Ten dwuosobowy okręt próbował wedrzeć się do Pearl Harbor z zamiarem wspierania ataku na bazę. Co ciekawe, potwierdzenie ataku uzyskano dopiero… 28 sierpnia 2002 roku, kiedy odnaleziono wrak okrętu oraz zauważono przestrzeliny na jego kiosku.
USS Ward (DD-139)
W 1942 roku USS Ward wrócił na zachodnie wybrzeże USA, gdzie poddano go modernizacji w ramach której przebudowano go na tzw. szybki transportowiec, czyli niszczyciel przystosowany do zadań transportowych. W tej roli okręt wrócił do służby w 1943 roku i brał udział w działaniach desantowych na Filipinach. 7 grudnia 1944 roku okręt został zaatakowany przez kamikadze u wybrzeży Leyte. Mimo obrony, jeden z samolotów uderzył w kadłub i doprowadził do zniszczenia maszynowni oraz pożaru. Kiedy stało się jasne, że okrętu nie można uratować, wydano rozkaz opuszczenia pokładu. Następnie płonący wrak został dobity przez ostrzał z niszczyciela USS O-Brian, którego dowódcą był… William W. Outrbridge.
Niszczyciel, który oddał pierwsze strzały w wojnie między USA a Japonią zatonął dokładnie 3 lata po tym wydarzeniu. Jedyną pamiątką po okręcie pozostała armata kalibru 102 mm, zdjęta z niego podczas modernizacji i przebudowy.
USS Ward (DD-139)
