Rosjanie z opóźnieniem rozpoczęli swój program budowy samolotów bojowych o napędzie odrzutowym. Mimo to, w ciągu kilku lat nadrobili zaległości i zaczęli budować jedne z najlepszych myśliwców o napędzie odrzutowym. Zanim jednak MiG-i-15 zaczęły siać spustoszenie w Korei, w powietrze wzbił się MiG-9, pierwszy produkowany seryjnie radziecki myśliwiec.
Decyzję o rozpoczęciu prac nad pierwszym radzieckim myśliwcem o napędzie odrzutowym podjęto w lutym 1945 roku. Pierwsze zamówienie otrzymały zakłady MiG, a w kwietniu podobne zamówienie przekazano zakładom Jakowlewa. Zakładano, że nowy myśliwiec, który miał powstać w zakładach MiG będzie wyposażony w dwa silniki odrzutowe umieszczone w tylnej części kadłuba, a jego uzbrojenie będzie składało się z działka 57 lub 37 mm oraz dwóch działek kalibru 23 mm. Prędkość maksymalna miała wynosić około 900 km/h.
Prace nad samolotem przebiegały szybko i już na wiosnę 1946 roku ukończono prototyp. Napęd samolotu oznaczonego jako I-300 stanowił niemiecki silnik BMW 003A. Oblot prototypu miał miejsce 24 kwietnia 1946 roku i trwał około 6 minut (za sterami zasiadł pilot doświadczalny Aleksiej Grinczik), po czym został przerwany z powodu wykrytych nadmiernych drgań konstrukcji. Warto dodać, że tego samego dnia oblatano prototyp myśliwca Jak-15 (można spotkać się z informacjami, według których przedstawiciele obu zakładów rzucali monetą aby wybrać, która maszyna wystartuje jako pierwsza – nie wiadomo ile jest prawdy w tej historii).
Pierwszy lot MiG-a-9 chociaż nie zakończył się tak jak planowano, wykazał, że samolot w powietrzu zachowuje się poprawnie, ale wymaga dopracowania, zwłaszcza w kwestii stabilności lotu oraz wyeliminowania drgań konstrukcji. 11 lipca 1946 roku pilotowany przez Grinczika prototyp MiG-9 (jeden z trzech zbudowanych) rozbił się podczas lotu pokazowego – pilot zginął na miejscu. Mimo to, prace nad maszyną kontynuowano.
Pod koniec 1946 roku Radzieckie Siły Powietrzne zamówiły pierwszą serię produkcyjną MiG-ów-9, wyposażonych podobnie jak prototyp w niemieckie silniki BMW 003A. Następnie rozpoczęto produkcję seryjną maszyn wyposażonych w wyprodukowane w ZSRR kopie silników BMW, oznaczone jako RD-20. MiG-9 miał 9,75 m długości i 10 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa maszyny wynosiła 4860 kg. Silniki RD-20 zapewniały prędkość do 910 km/h oraz zasięg 800 km. Uzbrojenie samolotów składało się z jednego działka N-37 kalibru 37 mm oraz dwóch działek NS-23 kalibru 23 mm.
Wyprodukowano łącznie około 600 maszyn (źródła nie są zgodne, ponieważ w trakcie prac nad maszyną powstało kilkanaście różnych prototypów, które nie zawsze są wliczane do liczby wyprodukowanych maszyn. Niektóre źródła podają nawet ponad 1000 wyprodukowanych egzemplarzy MiG-a-9.
Od początku myśliwce te traktowane były jako maszyny przejściowe. Pod względem osiągów ustępowały bowiem konkurencyjnym myśliwcom Jak-15, a dodatkowo w zakładach MiG prowadzono równolegle prace nad znacznie bardziej dopracowanym myśliwcem oznaczonym jako MiG-15. W związku z tym MiG-9 służył głównie do zbierania praktycznego doświadczenia z eksploatacji samolotów o napędzie odrzutowym. Na przełomie listopada i grudnia 1950 roku około 31 maszyn zostało wysłanych do Chin, które stały się jedynym obok ZSRR użytkownikiem tych myśliwców.
W latach 50. MiG-i-9 systematycznie wycofywano z eksploatacji zastępując je znacznie lepszymi MiG-ami-15. Kilka maszyn zostało przebudowanych w celu testowania nowych silników oraz pocisków rakietowych. Ostatecznie do naszych czasów przetrwały tylko cztery maszyny tego typu, z których jedna znajduje się w Rosji, a trzy w Chinach.
