Przez większość swojej kariery liniowiec SS Keewatin obsługiwał trasę między Port Arthur, Fort William na Jeziorze Górnym, a Port McNicoll na jeziorze Huron. W 1965 roky wycofano go jednak z eksploatacji i przekształcono w muzeum, którym pozostaje do dnia dzisiejszego jako jeden z ostatnich liniowców z początku XX wieku.
Ze względu na warunki panujące na Wielkich Jeziorach Amerykańskich, większość pływających po nich dużych statków pasażerskich niewiele różni się od mniejszych statków morskich i oceanicznych. Potrzeba transportowania dużych ilości pasażerów między miastami i ośrodkami przemysłowymi sprawiła, że na początku XX wieku zaczęto budować nowe, duże statki pasażerskie do regularnej obsługi tras między portami na poszczególnych jeziorach.
6 lipca 1907 roku w stoczni Fairfield Shipbuilding and Engineering Company w Govan w Szkocji zwodowano liniowiec SS Keewatin. Zanim jednostka weszła do służby, 14 września 1907 roku wyruszyła w swój pierwszy rejs z Szkocji do Kanady przez Atlantyk. Po dotarciu do portu Levis niedaleko Quebecu statek został… przecięty na pół, ponieważ był zbyt długi, aby wejść do śluz prowadzących do jezior na których miał działać. Po przeholowaniu do Buffalo, jednostkę ponownie połączono.
Keewatin miał 102,6 m długości i tonaż 3856 BRT. Napęd stanowił silnik parowy o mocy 3300 KM, zapewniający prędkość maksymalną 14 węzłów. Mimo rozmiaru, jednostka zabierała na pokład tylko 288 pasażerów i 86 członków załogi, ponieważ resztę zajmowały ładunki i poczta.
Statek był typowym przedstawicielem liniowców pasażerskich projektowanych na początku XX wieku z myślą o obsłudze tras na Wielkich Jeziorach. Masywny dziób ułatwiający pokonywanie wzburzonych wód jezior, oraz zwarta sylwetka, połączone z wykończoną drewnem nadbudówką. Oprócz Keewatin, zbudowano siostrzaną jednostkę o nazwie Assiniboia.
Oba statki pływały po Wielkich Jeziorach, a Keewatin obsługiwał głównie trasę między Port Arthur, Fort William na Jeziorze Górnym, a Port McNicoll na jeziorze Huron. Po zakończeniu II wojny światowej ruch na tych trasach zaczął spadać, a mające już swoje lata statki stały się za wolne. W latach 1965-1966 roku oba liniowce zostały wycofane z eksploatacji z zamiarem zachowania ich jako muzeów. Keewatin wycofano 29 listopada 1965 roku. Niestety na Assiniboia w 1971 roku wybuchł pożar i jednostka musiała zostać zezłomowana.
Keewatin prze przebudowaniu na muzeum miał o wiele więcej szczęścia. Umieszczono go przy nabrzeżu w Douglas w stanie Michigan, gdzie znajdował się aż do 2011 roku, kiedy to przetransportowano go rzeką Kalamazoo na jezioro Michigan, a następnie do Port McNicoll, gdzie po remoncie ponownie udostępniono go zwiedzającym. Liniowiec jest cały czas dostępny dla zwiedzających i pozostaje jednym z ostatnich tego typu statków na świecie, oraz jednym z najstarszych statków pasażerskich, jakie przetrwały do naszych czasów.
