Zbudowany tuż przed wybuchem II wojny światowej SS Pasteur miał długą i ogólnie udaną karierę. Chociaż zbudowano go we Francji, nigdy nie pływał jako francuski liniowiec. Zamiast tego był transportowcem wojska pływającym pod różnymi banderami, a wiele lat po wojnie został sprzedany niemieckiemu armatorowi, który zaczął go wykorzystywać jako statek pasażerski. Ostatecznie po wielu zmianach nazw i właścicieli, liniowiec zatonął w 1980 roku w drodze do stoczni złomowej.
Niedoszły francuski liniowiec
Po serii pożarów, które w latach 30. zniszczyły kilka francuskich liniowców pasażerskich, armatorzy zaczęli zamawiać nowe statki, które miały zastąpić utracone lub nienadające się do naprawy jednostki. Jednym z utraconych wówczas liniowców był SS L’Atlantique. Po trwających kilka lat rozważaniach co zrobić z wypalonym wrakiem, właściciele statku – Compagnie de Navigation Sud-Atlantique podjął decyzję aby wykorzystać odszkodowanie do zbudowania nowego, mniejszego statku. Nowa jednostka miała być bardziej ekonomiczna i szybsza, oraz co najważniejsze bardziej ognioodporna.
Stępkę pod liniowiec położono w stoczni Chantiers de l’Atlantique, a wodowanie miało miejsce 15 lutego 1938 roku. Liniowiec otrzymał nazwę SS Pasteur. W marcu 1939 roku w trakcie prac wykończeniowych na pokładzie… wybuchł pożar. Naprawa uszkodzeń wydłużyła prace wykończeniowe, które trwały do sierpnia 1939 roku.
Liniowiec 212 m długości i tonaż 29 253 GRT. Napęd stanowiły turbiny parowe o mocy 50 000 KM, zapewniające prędkość maksymalną 26 węzłów i rejsową 22 węzłów. Na 11 pokładach znajdowało się miejsce dla około 751 pasażerów (w zależności od konfiguracji mogło to być 122, 187 lub 275 pasażerów I klasy, 126 II klasy i 338 III klasy) i 540 członków załogi.
Wybuch II wojny światowej we wrześniu sprawił, że zrezygnowano z inauguracyjnego rejsu liniowca do Buenos Aires. Statek pozostał we Francji aż do kolejnego roku, kiedy to wcielono go do służby w celu przetransportowania 200 ton złota z Brestu do Halifaxu w Kanadzie. Podczas pobytu w Kanadzie Francja skapitulowała. W związku z tym liniowiec został przejęty przez brytyjskie władze i przekazany armatorowi Cunard-White Star Line, który miał go obsługiwać podczas wojny jako transportowiec wojska. W tej roli niedoszły francuski liniowiec spisywał się bardzo dobrze dzięki swojej wysokiej prędkości. W związku z tym przez większość czasu Pasteur pływał sam, a nie w konwojach.
SS Pasteur był wykorzystywany bardzo intensywnie w trakcie wojny do transportu żołnierzy z USA i Kanady do Europy oraz Afryki, a także na Pacyfik. W rejsach powrotnych często zabierał rannych oraz jeńców wojennych. Do końca wojny na jego pokładzie przewieziono 220 000 żołnierzy i 30 000 rannych, a sam statek pokonał dystans blisko 600 000 km.
Po wojnie statek przez pewien czas był wykorzystywany do transportu żołnierzy wracających do USA i Kanady. W październiku 1945 roku zwrócono go jednak Compagnie de Navigation Sud-Atlantique. Nie oznaczało to jednak, że statek był wykorzystywany do rejsów pasażerskich. Do 1956 roku był wykorzystywany jako transportowiec wojska dla francuskiej armii, przewożąc żołnierzy m.in. do Wietnamu i Algierii, oraz Egiptu.
Niemiecki liniowiec i zmiany właścicieli
Po intensywnej wojskowej eksploatacji, w 1957 roku SS Pasteur został odstawiony do rezerwy. Armator nie był zainteresowany jego remontem, ponieważ byłby on zbyt kosztowny. Zamiast tego wystawiono go na sprzedaż, a nowym właścicielem został niemiecki armator North German Lloyd, który we wrześniu 1957 roku przejął statek za kwotę 30 mln marek i nadał mu nazwę TS Bremen. Następnie wysłano go do Bremy, gdzie w stoczni Bremer Vulan poddano go remontowi połączonemu z modernizacją.
W ramach kosztujących 60 mln marek prac przebudowano jego nadbudówkę, wymieniono turbiny parowe i kotły, zwiększając moc do 60 000 KM, przebudowano komin i dodano stabilizatory. W wyniku prac znacznie wzrósł tonaż statku, który wynosił wówczas 32 336 GRT.
Pod niemiecką banderą Bremen w swój pierwszy w praktyce rejs pasażerski statek wyszedł 9 lipca 1959 roku. Początkowo oddelegowano go do obsługi trasy Bremerhaven-Southampton-Cherbourg-Nowy Jork. Od 1960 roku zaczęto go również wykorzystywać w rejsach wycieczkowych po Karaibach i portach Ameryki Południowej. Ostatni rejs transatlantyki miał miejsce we wrześniu 1971 roku. Wysłużony liniowiec został wówczas sprzedany greckiemu armatorowi Chandris Cruises (który wykorzystywał w tym czasie m.in. dawny amerykański transatlantyk SS America) za kwotę 40 mln marek. Do tego czasu Bremen odbył 175 rejsów przez Atlantyk i 117 rejsów wycieczkowych.
Nowy właściciel przebudował statek i nadał mu nazwę Regina Magna i wykorzystywał na trasach śródziemnomorskich oraz w rejsach czarterowych do Australii. W 1974 roku wraz z rosnącymi kosztami i spadkiem zainteresowania rejsami czarterowymi, liniowiec zacumowano w Pireusie, gdzie spędził kilka lat. W 1977 roku kupiła go firma Philippine Singapore Ports Corporation z Arabii Saudyjskiej, która nadała mu nazwę Saudiphil I i przekształciła w pływający hotel dla robotników.
Koniec długiej kariery
W 1980 roku kompletnie przestarzały, zużyty i będący w kiepskim stanie technicznym dawny liniowiec został sprzedany firmie Philsimport International z Hong Kongu, która zmieniła jego nazwę na Filipinas Saudi I i rozpoczęła przygotowania do złomowania statku. 8 czerwca 1980 roku w trakcie rejsu do Kaohsiung na Tajwanie, holowany przez holownik Sumatra dawny francuski liniowiec zerwał się z holu i zatonął rufą.
W trakcie swojej długiej kariery, SS Pasteur nosił 5 nazw, był zarejestrowany w 7 portach, miał 6 właścicieli i nigdy nie pływał jako francuski liniowiec pasażerski. Kariera jednostki była jednak udana, ale ze względu na niewielkie rozmiary i mało spektakularne trasy, jakie obsługiwał, upłynęła w cieniu innych liniowców z tego okresu.
