Pod koniec lat 30. w USA zaczęto zdawać sobie sprawę z potrzeby pozyskania nowych łodzi latających dysponujących dużym zasięgiem operacyjnym. Według założeń, maszyny te miały służyć do prowadzenia działań patrolowych i rozpoznawczych głównie nad Pacyfikiem. W odpowiedzi na te potrzeby opracowany został Boeing XPBB Sea Ranger, jednak ze względu na zmianę priorytetów, nie wprowadzono go do służby.
Program budowy nowych łodzi latających dalekiego zasięgu rozpoczął się w drugiej połowie lat 30. Zakładał on opracowanie nowej maszyny dysponującej zarówno dużym zasięgiem operacyjnym, pozwalającym na wykonywanie długich patroli nad Pacyfikiem. Dodatkowo samoloty miały dysponować sporym udźwigiem uzbrojenia, aby w razie potrzeby zwalczać wrogie okręty podwodne lub mniejsze jednostki. Z wielu przygotowanych koncepcji, wybrano projekt Boeinga, który 29 czerwca 1940 roku skierowano do realizacji.
Samolot otrzymał oznaczenie Boeing XPBB Sea Ranger i miał 28,9 m długości oraz 42,6 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa dochodziła do nawet 46 ton, a napęd stanowiły tylko dwa osiemnastocylindrowe silniki Wright CR-3350-8 Duplex Cyclone o mocy 2300 KM każdy. Zapewniały one prędkość maksymalna 345 km/h i zasięg około 10 000 km (w praktyce uzbrojona maszyna dysponowała zasięgiem 6830 km, a przy wykorzystaniu dodatkowych zbiorników paliwa możliwe było uzyskanie zasięgu 18 000 km). Uzbrojenie samolotu składało się z 8 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm umieszczonych w 5 wieżyczkach – z przodu, z tyłu, na grzbiecie i po bokach kadłuba. Uzbrojenie ofensywne o masie do 9100 kg przenoszone było w lukach bombowych w skrzydłach oraz ewentualnie pod skrzydłami na zewnętrznych zaczepach. Załoga liczyła 10 osób.
Chociaż Boeing ni produkował łodzi latających dla US Navy, miał spore doświadczenie w budowie pasażerskich łodzi latających. W związku z tym prace nad samolotem szły szybko i już 9 lipca 1942 roku Boeing XPBB Sea Ranger wzbił się w powietrze. Wyniki prób był bardzo dobre, a sam samolot spisywał się w powietrzu bez większych problemów. Jedynym mankamentem była olbrzymia masa maszyny, przez co rozważano zaprojektowanie specjalnej katapulty, która ułatwiałaby start ważącego 45 ton samolotu.
Ostatecznie krótko po oblocie prototypu projekt budowy łodzi latających dalekiego zasięgu zamknięto, ponieważ sytuacja na Pacyfiku pozwalała na wykorzystanie już posiadanych maszyn oraz bombowców operujących z lotnisk na licznych amerykańskich wyspach. Dodatkowo uznano, że lepiej przeznaczyć moce produkcyjne na budowę bombowców Boeing B-29 Superfortress. Jedyny zbudowanych egzemplarz Sea Rangera wykorzystywano do 1947 roku po czym go zezłomowano.
Chociaż Boeing XPBB Sea Ranger na pierwszy rzut oka był niepozorną maszyną, w praktyce był największą dwusilnikową łodzią latającą opracowaną podczas II wojny światowej. Maszyna miała bardzo duże możliwości operacyjne, ale równocześnie nie były one na tyle większe, żeby zastąpić w produkcji posiadane w tym czasie przez US Navy łodzie latające.
Discover more from SmartAge.pl
Subscribe to get the latest posts sent to your email.