Eksperymentalne samoloty Hurel-Dubois HD.31, HD.32 i HD.34

W latach 50. francuski konstruktor lotniczy Maurice Hurel przedstawił koncepcję samolotu z skrzydłami o wysokim wydłużeniu płata. Projekt zainteresował francuskie władze, dzięki czemu konstruktor zbudował 3 samoloty prototypowe oraz niewielką serię 8 samolotów Hurel-Dubois HD.31, HD.32 i HD.34.

Maurice Hurel przedstawił koncepcję zaprojektowania samolotu o bardzo długich i wąskich skrzydłach, takich jak w szybowcach, dzięki czemu samoloty w takiej konfiguracji mimo słabych silników i niskiej prędkości miały dysponować dużym zasięgiem . Pierwszy powstał eksperymentalny Hurel-Dubois HD.10, który posłużył do testów i oceny koncepcji. Gdy te zakończyły się sukcesem, konstruktor przedstawił swój projekt władzom, które zainteresowały się nim na tyle, by sfinansować budowę prototypów.

Pierwsza maszyna, oznaczona jako Hurel-Dubois HD.31 została ukończona na początku 1953 roku i 27 stycznia tego roku wzbiła się w powietrze. Jej napęd stanowiły dwa silniki Wright-Cyclone C7BA1. Na podstawie wniosków z prób zbudowano dwa kolejne prototypy, które otrzymały oznaczenie HD.32 i różniły się od pierwszej maszyny tylko silnikami Pratt & Whitney R-1830-92. Pierwszy z nich oblatano 29 grudnia 1953 roku.

W trakcie dalszych prób podjęto decyzję o zainstalowaniu silników Wright Cyclone 982-4 o mocy 1525 KM. Zmiana napędu i wzrost masy oraz przesunięcie środka ciężkości pociągnęły za sobą potrzebę przebudowania statecznika – w miejsce podwójnego statecznika zainstalowano wysoki pojedynczy statecznik pionowy z dodatkowymi końcówkami na statecznikach poziomych.

Próby samolotów przebiegły zadowalająco, przez co linie lotnicze Air France zamówiły 24 samoloty tego typu, linie lotnicze Aigle Azur zamówiły kolejne 4 samoloty, a francuskie władze 4 samoloty badawcze. Hurel chciał nawiązać również współpracę z zakładami SNCASE aby umożliwić produkcję na większą skalę. Niestety mimo ambitnych planów, produkcji nie rozpoczęto. Jedynie Institut Géographique National dalej interesował się nabyciem samolotów, tym razem w liczbie 8 egzemplarzy z myślą o użyciu ich do lotów badawczych i fotograficznych. Do tej roli samoloty te nadawały się idealnie, ponieważ mogły pozostawać w powietrzu przez długi czas i wykonywać loty z niską prędkością.

Zbudowano 8 samolotów dostosowanych do potrzeb IGN, oznaczonych jako HD.34. Samoloty otrzymały przeszklony nos, chowane podwozie oraz aparaturę potrzebną do wykonywania zdjęć lotniczych. Wykorzystywano je do połowy lat 70. przy czym jeden egzemplarz przetrwał do naszych czasów.

HD.34 miał 23,57 m długości i 45,3 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 18 600 kg. Napęd stanowiły dwa silniki Wright Cyclone 982-C9-HE2 o mocy 1525 KM każdy, zapewniające prędkość maksymalną 280 km/h i zasięg 2200 km. Załoga liczyła 5 osób.

Powstało kilka projektów różnych maszyn będących rozwinięciem stworzonych prototypów, ale mimo ambitnych planów i prób zdobycia zamówień, żaden z projektów nie został zrealizowany. W związku z tym Dalsze prace nad maszynami zostały przerwane.