Mający aż 48 m rozpiętości skrzydeł Beardmore Inflexible, znany również pod oznaczeniem Rohrbach Ro VI był w swoim czasie jednym z największych na świecie samolotów, chociaż mało kto o nim kiedykolwiek słyszał. Po wykonaniu kilku lotów maszynę rozebrano a później zezłomowano.
Historia samolotu zaczęła się w latach 20. XX wieku, ale żeby móc ją poznać, trzeba cofnąć się do 1914 roku i postaci Adolfa Karla Rohrbracha, niemieckiego konstruktora lotniczego. Pracował on podczas I wojny światowej nad projektami sterowców i ciężkich bombowców, oraz rozwijał technologię wykorzystania metalu (aluminium) w konstrukcji lotniczej, oraz zajmował się projektowaniem maszyn o konstrukcji półskorupowej.
Po wojnie wraz z nałożonymi na Niemcy ograniczeniami, dalsze prace nad tak ambitnymi konstrukcjami były mocno ograniczone. W związku z tym Rohrbrach wpadł na pomysł stworzenia międzynarodowej firmy Rohrbach Metall-Flugzeugbau GmbH/Rohrbach Metal Aircraft, Ltd z siedzibą w Berlinie, która zajmowała się projektowaniem samolotów, a ich budową zajmowała się wytwórnia w Danii. Czasami zleciał on również wykonanie projektów innym firmom.
W 1923 roku w Wielkiej Brytanii Ministerstwo Lotnictwa zaczęło interesować się samolotami o całkowicie metalowej konstrukcji. Wydano wówczas specyfikację 18/23, zakładającą zbudowanie eksperymentalnego całkowicie metalowego samolotu transportowego. Wykonanie prototypu takiej maszyny zlecono następnie firmie William Beardmore & Company, Ltd z Szkocji.
Beardmore miał spore doświadczenie zarówno w budowie samolotów jak i wykorzystaniu metalowych konstrukcji, jednak nie razem w jednym projekcie. W związku z tym przedstawiciele firmy skontaktowali się z Rohrbrachem, włączając go do projektu. Plany samolotu przygotowano w Niemczech według brytyjskich wytycznych, a w 1924 roku sprzedano brytyjskiej firmie.
Następnie projekt dostosowano nieznacznie w zakładach Beardmore i w 1925 roku przystąpiono do montażu prototypu. Prace szły bardzo powoli z powodu opóźnień z dostawami części. Ostatecznie samolot oznaczony jako Beardmore Inflexible został ukończono w połowie 1927 roku, a następnie… rozebrany na części, aby drogą morską dotrzeć z Glasgow do Ipswich. Następnie jeszcze bardzo go rozłożono, aby przetransportować go drogą lądową do Martlesham Heath Airfield, gdzie miał się odbyć oblot.
Podczas montażu samolotu pojawił się kolejny problem. Żaden z hangarów na lotnisku nie miał wystarczająco szerokich wrót, aby wprowadzić do niego Inflexible. Opracowano więc specjalne wózki, na które wstawiano maszynę, aby przesuwać ją bokiem, dzięki czemu mieściła się w hangarze. Montaż zakończono w styczniu 1928 roku i przystąpiono do prób naziemnych.
Oblot Inflexible miał miejsce 5 marca 1928 roku, a za sterami zasiadł Jack Noakes. Lot trwał 15 minut i przebiegł spokojnie. W kolejnych miesiącach przeprowadzono dalsze loty próbne, które zaczęły wykazywać wady projektowe samolotu, m.in. zbyt słaby napęd oraz wibracje konstrukcji. Po spędzeniu w powietrzu 47 godzin i 55 minut podczas wszystkich lotów, Beardmore Inflexible został w styczniu 1930 roku rozebrany. Część elementów konstrukcji zmagazynowano lub wykorzystano do innych celów, a część pozostawiono w celu zbadania wpływu warunków atmosferycznych na korozję. Ostatecznie w 1931 roku wszystkie te elementy zezłomowano.
Kariera Beardmore Inflexible była bardzo krótka w porównaniu do długiego okresu prac nad nim. W swoim czasie był to największy na świecie samolot pod względem rozpiętości skrzydeł. Zbyt słaby napęd oraz ogólnie eksperymentalny charakter konstrukcji sprawiły jednak, że jego kariera po prostu musiała szybko dobiec końca. Jedyne co po nim pozostało to jedno z olbrzymich kół podwozia głównego, które znajduje się w Science Museum w Londynie. Obie firmy zaangażowane w postanie maszyny wkrótce po zakończeniu projektu przeszły reorganizację. Beardmore wycofał się projektów lotniczych, a Rohrbach połączył się z inną firmą.
Beardmore Inflexible miał 23 m długości i 48 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 16,7 tony. Napęd stanowiły 3 dwunastocylindrowe silniki Rolls-Royce Condor II o mocy 650 KM każdy, zapewniające prędkość maksymalną 175 km/h. Według dostępnych informacji, obszerny kadłub mógł pomieścić 22 pasażerów, co jak na tamte lata było sporym wyczynem. Samolot miał metalową konstrukcję z aluminium – zarówno szkielet jak i poszycie, oraz stałe podwozie.
