5 mikrosamochodów, które (nie)królowały na drogach

W latach 50. europejski rynek motoryzacyjny zaczynał powoli wracać do życia po zniszczeniach spowodowanych przez II wojnę światową. Ze względu na rosnące zapotrzebowanie na nowe samochody i problemy z produkcją odpowiadającą popytowi, kilku producentów zdecydowało się na budowę nietypowych, tzw. mikrosamochodów.

Mikrosamochody nie zawładnęły drogami, ale na pewno pomogły w zapełnieniu luki między produkcją pełnowymiarowych aut a rosnącym w powojennej Europie zapotrzebowaniem na własne środki transportu. Mikrosamochody jak sama nazwa wskazuje były małe, a do tego tanie i łatwe w produkcji.

Chociaż początki tego segmentu aut sięgają początków motoryzacji, dopiero w latach 50. zyskały większą popularność by już w połowie lat 60.ustąpić miejsca normalnym samochodom. Co ciekawe, współcześnie można zaobserwować ich renesans, spowodowany przede wszystkim niskimi kosztami produkcji i eksploatacji oraz wygodą użytkowania w dużych i zatłoczonych miastach.

Powstało wiele tego typu aut, ale kilka zapisało się w historii w szczególności. Oto 5 najważniejszych, najciekawszych i najbardziej rozpoznawanych mikrosamochodów które na swój sposób królowały na drogach.

BMW Isetta

Jednym z najsłynniejszych i bez wątpienia najpopularniejszych mikrosamochodów w historii jest Isetta. Samochód powstał we Włoszech w 1952 roku z inicjatywy właściciela firmy Iso Autoveicoli, Renzo Rivolta, który chciał poszerzyć ofertę firmy (produkującej niewielkie samochody dostawcze, skutery i… lodówki) o tani i mały samochód dla każdego.

Projekt stworzyli Ermengelido Preti i Pierluigi Ragii. Zaprojektowane przez nich auto miało zaledwie 2,3 m długości i 1,37 m szerokości. Pod maską znalazł się niewielki jednocylindrowy silnik o pojemności 236 cm³ zapewniający prędkość maksymalną 75 km/h. Rozpędzenie do 50 km/h zajmowało 30 sekund.

Wewnątrz mikroskopijnego samochodu w kształcie jajka mogły zmieścić się dwie dorosłe osoby. Isetta posiadała tylko jedne drzwi z przodu, tym samym nie posiadała strefy zgniotu a w razie wypadku (jeśli pasażerowie przeżyli), mogli się wydostać tylko przez otwierany dach.

Do 1955 roku zbudowano 1000 egzemplarzy włoskiej Isetty. W tym samym roku firma sprzedała licencję na jej produkcję do Francji, Brazylii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Mikrosamochód zdobył jednak największą popularność po rozpoczęciu produkcji licencyjnej przez firmę BMW.

Niemiecka wersja wizualnie niewiele różniła się od pierwowzoru, ale pod względem technicznym była zupełnie innym autem. Praktycznie żadne części nie były wymienne z wersją włoską. Pod maską znalazł się mocniejszy jednocylindrowy silnik BMW R25/3 o pojemności 298 cm³ i mocy 12 KM zapewniający prędkość maksymalną 85 km/h.

BMW zbudowało około 161 728 egzemplarzy Isetty a kolejnych kilkadziesiąt tysięcy powstało w pozostałych krajach, które zakupiły włoską licencję. Równocześnie z podstawową wersję Isetty, BMW produkowało wersję powiększoną – BMW Isetta 600, wyposażoną w silnik o pojemności 582 cm³, zapewniający prędkość maksymalną 103 km/h. Łącznie powstało około 34 000 egzemplarzy tej wersji.

Messerschmitt KR200

Pisząc o mikrosamochodach nie można zapomnieć o Messerschmitcie KR200, nazywanym również Kabinenroller. Po zakończeniu II wojny światowej niemieckie zakłady Messerschmitta na mocy porozumień pokojowych nie mogły produkować samolotów. W związku z tym firma zdecydowała się na produkcję min. samochodów, a dokładnie mikrosamochodów.

W 1953 roku wspólnie z firmą Fend, Messerschmitt rozpoczął produkcję niewielkiego samochodu Messerschmitt KR175. Auto wywodziło się z projektów samochodów dla osób niepełnosprawnych, a jego projekt stworzył Fritz Fend.

Samochód miał 2,8 m długości i 1,2 m szerokości. Waga wynosiła zaledwie 220 kg, a napęd stanowił jednocylindrowy silnik o pojemności 174 cm³ i mocy 9 KM, pozwalający na rozpędzenie się do 80 km/h. Auto wyróżniało się trzykołowym podwoziem i przeszkloną owiewką kabiny, przypominającą owiewkę myśliwca.

Po wyprodukowaniu w latach 1953-1955 około 20 000 egzemplarzy modelu KR175 do produkcji wprowadzono ulepszoną wersję oznaczoną KR200. Samochód miał takie same wymiary, ale ważył o 10 kg więcej. Napęd stanowił jednocylindrowy silnik o pojemności 191 cm³ i mocy 10 KM, zapewniający prędkość 105 km/h.

Podobnie jak poprzednik, również i ten model okazał się sporym sukcesem.W 1956 roku Messerschmitt otrzymał jednak zgodę na powrót do produkcji lotniczej i firma całkowicie straciła zainteresowanie produkcją mikrosamochodów. Projekty, patenty i większość sprzętu potrzebnego do ich produkcji odsprzedano firmie Fend, która kontynuowała produkcję do 1964 roku. Łącznie powstało 40 000 egzemplarzy KR200. Mimo początkowego sukcesu, w latach 60-tych popularność mikrosamochodów w Niemczech zaczęła szybko spadać wraz z poprawiającą się sytuacją ekonomiczną kraju.