Zaprojektowany na przełomie lat 40. i 50. Vought F7U Cutlass był jednym z bardziej oryginalnych i równocześnie zapomnianych pokładowych samolotów wielozadaniowych wykorzystywanych przez US Navy.
Prace nad Vought F7U Cutlass rozpoczęto już w 1945 roku. US Navy rozpoczęłą wówczas poszukiwania nowego pokładowego myśliwca i samolotu szturmowego o napędzie odrzutowym. Zespół inżynierów z zakładów Chance Vought postanowił podejść do projektu w niekonwencjonalny sposób, tworząc samolot w układzie bezogonowym.
Oficjalnie projekt był całkowicie dziełem amerykańskiego zespołu kierowanego przez Rexa Beisela, jednak prawdopodobnie duży wpływ na niego miały zarówno dokumenty zdobyte przez Amerykanów w trakcie zajmowania Niemiec, dotyczące eksperymentalnych samolotów o napędzie odrzutowym, ale również sam Waldemar Voigt, odpowiedzialny za projekty myśliwców Messerschmitt P.1110 i P.1112. Prototyp samolotu oznaczonego jako Vought F7U Cutlass oblatano 29 września 1948 roku. Maszyna charakteryzowała się oprócz układu bezogonowego wysoko umieszczonym kokpitem, który przesunięto maksymalnie do przodu, aby zwiększyć widoczność.
Maszyna miała 12,5 m długości, 12,1 m rozpiętości skrzydeł oraz maksymalną masę startową 14 353 kg. Napęd stanowiły początkowo dwa silniki turboodrzutowe Westinghause J34, które w najliczniej produkowanej wersji zastąpiono mocniejszymi silnikami Westinghouse J46-WE-8B. Zapewniał on prędkość maksymalną 1122 km/h z dopalaczem i przelotową 910 km/h, oraz zasięg 1500 km. Uzbrojenie składało się z 4 działek kalibru 20 mm. Maszynę wyposażono w 4 zaczepy pod skrzydłami o łącznym udźwigu 2500 kg, na których możliwe było przenoszenie pocisków rakietowych oraz bomb.
Już na początku prób F7U dał się poznać jako maszyna trudna w pilotażu i dysponująca zbyt słabym napędem. Mimo to próby kontynuowano i ostatecznie w 1951 roku samolot wszedł do produkcji. Do 1955 roku zbudowano 320 maszyn seryjnych i prototypów. Wszystkie trzy prototypy utracono podczas prób, następnie zbudowano 14 maszyn w wersji F7U-1, prototyp wersji F7U-2, który uległ katastrofie przez co wersji tej nigdy nie wprowadzono do produkcji oraz prototyp F7U-3 oblatany 20 grudnia 1951 roku, który stał się bazą dla 180 maszyn seryjnych w tej wersji. Dodatkowo powstało 12 maszyn w wersji F7U-3P (fotograficznej) oraz 98 maszyn w wersji F7U-3M.
Eksploatacja Cutlassów od początku była bardzo problematyczna. Podczas prób i testów utracono kilka maszyn, a w toku eksploatacji około 1/4 maszyn zostało utraconych w wypadkach. Łącznie zginęło 4 pilotów testowych i 21 pilotów US Navy. W związku z tym już w 1959 roku podjęto decyzję o wycofaniu maszyn tego typu z eksploatacji – nastąpiło to 2 marca. Większość maszyn, które przetrwały została zezłomowano, ale do naszych czasów przetrwało przynajmniej 7 egzemplarzy, które trafiły do muzeów i kolekcji, bądź czekają na odrestaurowanie.
Gwoździem do trumny projektu były oprócz licznych katastrof i wypadków przede wszystkim słabe osiągi samolotu, który w praktyce niewiele różnił się od innych ówczesnych konstrukcji używanych przez US Navy. W związku z tym mając wybór między sprawdzonymi konstrukcjami i sprawiającym ciągle problemy Cutlassem, wybór był oczywisty.
