Zaprojektowany w połowie lat 30. RWD-11 początkowo powstawał jako samolot pasażerski, przeznaczony do zadań szkoleniowych. Ostatecznie, mimo dobrych osiągów i potencjału, nie wszedł do produkcji seryjnej, a jedyny zbudowany prototyp uległ wypadkowi.
Historia maszyny sięga 1933 roku i związana jest z postaciami Jerzego Drzewieckiego i Stanisława Rogalskiego. Zaprojektowali oni wówczas mały samolot pasażerski, przystosowany do przewozu 6 pasażerów, który miał być konkurencją dla powstającego równolegle PZL.27. Według założeń, maszyna miała pod każdym względem przewyższać projekt PZL.
W 1934 roku projektem zainteresowało się Dowództwo Lotnictwa, które zamierzało wykorzystać takie samoloty do szkolenia pilotów maszyn dwusilnikowych (głównie myśliwców PZL-38 Wilk i bombowców PZL-37 Łoś). Wojsko zleciło opracowanie prototypu na podstawie znacząco zmodyfikowanych planów samolotu pasażerskiego. Jego budowę powierzono Doświadczalnym Warsztatom Lotniczym. Ostatecznie prototyp oznaczony jako RWD-11 oblatano w styczniu 1936 roku.
Przez kolejne miesiące maszyna poddawana była intensywnym próbom, w trakcie których udało się wyeliminować wszystkie większe wady projektowe i konstrukcyjne. W trakcie testów maszyna osiągnęła w locie nurkowym prędkość 375 km/h, co było sporym zaskoczeniem. Mimo ogólnie pozytywnych ocen, Dowództwo Lotnictwa nie zdecydowało się na zamówienie maszyn seryjnych. Ze względu na formę zamówienia na prototyp, maszyna nie mogła też być wykorzystana przez PLL LOT.
W związku z tym Siły Powietrzne wykorzystywały RWD-11 do zadań dyspozycyjnych, prób, testów i lotów badawczych. W 1938 roku samolot wypożyczono ekipie pracującej nad filmem Dziewczyna szuka miłości, Romualda Gantkowskiego. W tym samym roku samolot został uszkodzony podczas lądowania. Chociaż skala uszkodzeń nie była duża, aż do wybuchu wojny nie udało się ich naprawić.
Dalszy los samolotu nie jest do końca znany. Prawdopodobnie został przejęty przez Niemców i wyremontowany, a następnie wykorzystywany do lotów dyspozycyjnych, a w trakcie działań wojennych został zniszczony.
RWD-11 był pod każdym względem lepszą konstrukcją od PZL.27. Samolot miał 10,1 m długości, 15,2 m rozpiętości skrzydeł i maksymalną masę startową 2650 kg. Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe Walter Major 6-II o mocy 430 KM (łącznie), zapewniające prędkość maksymalną 305 km/h i przelotową 255 km/h. Zasięg wynosił 800 km. Oprócz dwuosobowej załogi, maszyna mogła zabrać na pokład 6 pasażerów.
