Oblatany w 1939 roku Curtiss SO3C Seamew miał zastąpić stare dwupłatowe samoloty rozpoznawcze Curtiss SOC Seagull i zapewnić nowe możliwości prowadzenia działań rozpoznawczych. Błędy konstrukcyjne sprawiły, że Seamew okazał się całkowicie nieudaną konstrukcją.
Pod koniec lat 30. US Navy na swoich okrętach liniowych wykorzystywała dwupłatowe samoloty rozpoznawcze Curtiss SOC Seagull. Maszyny te oblatano w 1934 roku i wprowadzono do służby rok później, więc była to stosunkowo nowa konstrukcja. Dowództwo amerykańskiej floty zdawało sobie jednak sprawę z tego, że była to szybko starzejąca się konstrukcja.
W związku z tym zlecono zakładom Curtiss-Wright opracowanie następcy tych maszyn. Założenia były proste – samolot miał być przystosowany do operowania z katapult pancerników i krążowników, a więc miał posiadać jeden centralny pływak, a dodatkowo miał mieć możliwość instalowania tradycyjnego podwozia kołowego do operowania z lądu.
Żeby sprostać wymaganiom US Navy opracowano nowoczesny samolot w układzie jednopłata z silnikiem rzędowym. Maszyna otrzymała nazwę Curtiss SO3C Seamew i miała 11,2 m długości (z pływakiem) lub 10,4 m (z tradycyjnym podwoziem), 11,6 m rozpiętości skrzydeł i maksymalną masę startową 2600 kg. Napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik Ranger V-770-6 o mocy 600 KM, zapewniający prędkość maksymalną 277 km/h i przelotową 198 km/h, oraz zasięg 1850 km. Uzbrojenie składało się z 1 karabinu maszynowego kalibru 7,62 mm strzelającego do przodu i 1 karabinu maszynowego kalibru 12,7 mm na stanowisku ogonowym. Pod skrzydłami możliwe było przenoszenie dwóch bomb głębinowych o masie 147 kg. Załoga liczyła 2 osoby.
Prototyp Seamew został oblatany 6 października 1939 roku. Po serii prób na jaw wyszły liczne wady projektowe samolotu. Największą z nich były problemy z statecznością wynikające z połączenia owiewki tylnego stanowiska obserwacyjnego z statecznikiem pionowym. Podczas lotu, gdy owiewka była otwarta (aby ułatwić obserwację) przepływ powietrza znacząco pogarszał stateczność. Kolejnym problemem był wybrany silnik, który cechował się dużą awaryjnością.
Mimo pewnych modyfikacji, które nieznacznie poprawiły stateczność, problemów z silnikiem nie wyeliminowano. W związku z tym, chociaż Curtiss SO3C Seamew wszedł do służby w US Navy w 1942 roku, już w 1944 roku zaczęto wycofywać go z eksploatacji. Łącznie zbudowano 795 maszyn w różnych wersjach. Równocześnie z wycofaniem Seamew z uzbrojenia US Navy, maszyny te trafiły do Wielkiej Brytanii, która zamówiła kilkaset maszyn w wersji z podwoziem kołowym. Dostarczono jednak tylko około 100 maszyn.
Brytyjczycy wykorzystywali swoje Seamew jeszcze krócej, ponieważ już we wrześniu 1944 roku uznano je za przestarzałe, a do końca 1945 roku wszystkie wycofano z eksploatacji. Brytyjscy piloci nazywali swoje maszyny Sea Cow, z powodu problemów z pilotażem.
Jako ciekawostkę warto dodać, że US Navy nadało swoim maszynom nazwę Seagull, taką samą jaką nosił poprzedni samolot. Powodowało to spore problemy operacyjne, ponieważ oba samoloty były zupełnie inne. Ostatecznie Seamew został zastąpiony w jednostkach liniowych przez samoloty Vought OS2U Kingfisher… oblatany w 1938 roku.
