W południowej części Atlantyku znajduje się składający się z 6 wysp archipelag, którego główną wyspą jest Tristan da Cunha. Największym i jedynym miastem na wyspie jest osada Edinburgh of the Seven Seas, uznawana za najbardziej odizolowane miasto na świecie.
Krótka historia wyspy
Wyspa Tristan da Cunha ma 207 km² powierzchni i znajduje się 2420 km na południe od Wyspy Świętej Heleny. Jest to najbliższy zamieszkały obszar w pobliżu wyspy. Od Kapsztadu w RPA wyspa oddalona jest o 2790 km. Po raz pierwszy odkrył ją w 1506 roku portugalski admirał Tristão da Cunha. To właśnie jemu zawdzięcza ona swoją nazwę.
Aż do XIX wieku wyspa wykorzystywana była sporadycznie jedynie jako miejsce pozyskiwania zaopatrzenia, w tym wody pitnej podczas rejsów do Indii. Czasami przybywały tam również statki wielorybnicze, które działały na południowym Atlantyku. Pojawiały się pomysły jej wykorzystania jako garnizonu i punktu zaopatrzeniowego m.in. przez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską, ale nigdy ich nie zrealizowano.
Pierwsi mieszkańcy znaleźli się na wyspie w grudniu 1810 roku. Byli to Amerykanin Jonathan Lambert, Thomas Currie (pochodzący z Włoch) oraz mężczyzna o nazwisku Williams. W 1812 roku Lambert i Williams zginęli, ale do samotnego Currie dołączyło dwóch kolejnych mężczyzn, którzy sprowadzili również kilka zwierząt gospodarczych.
Wraz z wybuchem wojny między Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią w 1812 roku, wyspa stała się punktem zaopatrzeniowym dla amerykańskich okrętów, które polowały na brytyjskie statki handlowe. Niezadowoleni z tego faktu Brytyjczycy postanowili zająć wyspę. Minęło jednak kilka lat zanim podjęto jakiekolwiek działania, przy czym głównym powodem zajęcia wyspy stało się zabezpieczenie jej przed ewentualnym przejęciem przez Francuzów, którzy chcieliby odbić znajdującego się na Wyspie Świętej Heleny Napoleona Bonaparte.
Oficjalnie wyspa została zajęta 14 sierpnia 1816 roku i włączona do Kolonii Przylądkowej w Afryce Południowej. Również znajdująca się niedaleko wyspa Inaccessible miała zostać zajęta, ale nie udało się utworzyć na niej stalej osady. Na wyspie Tristan da Cunha umieszczono niewielki garnizon wraz z cywilami. W styczniu 1817 roku mieszkańcy po raz pierwszy wspięli się na szczyt wulkanu Queen Mary Peak. W listopadzie 1817 roku garnizon został jednak rozwiązany i miał opuścić wyspę, jednak jeden z żołnierzy, William Glass postanowił zostać wraz z żoną, dwójką dzieci i jeszcze dwiema osobami.
Edinburgh of the Seven Seas
Przez kolejne lata liczba osadników urosła aż do 100 osób. Niektórzy opuszczali wyspę przy różnych okazjach, ale kolejni przybywali. Mieszkańcy żyli głównie z tego co sami stworzyli, czasami prowadząc handel wymienny z załogami statków, które potrzebowały zaopatrzenia. Walutą na wyspie stał się wówczas… ziemniak.
Podczas Wojny Secesyjnej sytuacja mieszkańców uległa pogorszeniu wraz z mniejszą liczbą amerykańskich statków operujących na Atlantyku. Dodatkowo wraz z otwarciem Kanału Sueskiego oraz popularyzacją napędu parowego, statki handlowe nie musiały korzystać z długiej trasy wokół Przylądka Dobrej Nadzie, a więc nie docierały na wyspę.
W 1867 roku wyspę odwiedził Książę Alfred. Aby upamiętnić jego wizytę, znajdującą się na niej osadę nazwano Edinburgh of the Seven Seas. Kolejne lata były dla mieszkańców wyspy coraz trudniejsze. Będące podstawowym źródłem żywności uprawy były niszczone przez pogodę i choroby, a pojawienie się na wyspie szczurów i wiele innych problemów trapiących niewielką osadę sprawiło, że jej mieszkańcy wielokrotnie musieli prosić o pomoc władze. Nie chcąc utrzymywać oddalonej o tysiące kilometrów osady, władze Wielkiej Brytanii kilkukrotnie sugerowały mieszkańcom wyprowadzkę, ale ci zawsze odmawiali.
Początek XX wieku nie przyniósł większych zmian. Na wyspie cały czas żyło około 100 osób. 12 stycznia 1938 roku zmienił się status prawny wyspy, która została włączona w skład dependencji Wyspy Świętej Heleny. Podczas II wojny światowej umieszczono na niej tajną bazę nasłuchową Royal Navy, która miała przechwytywać meldunki z niemieckich u-bootów. To właśnie w tym czasie na wyspie zamiast ziemniaków oficjalnie wprowadzono normalne pieniądze jako walutę.
Historia wyspy przebiegała spokojnie aż do 1961 roku, kiedy to doszło do erupcji wulkanu Queen Mary Peak. Mieszkańcy zostali ewakuowani i zabrani do Wielkiej Brytanii, ale w 1962 roku wrócili do częściowo zniszczonej osady i ją odbudowali.
Obecnie wyspa cały czas jest zamieszkana przez około 245 osób (dane z 2021 roku). Jedynym sposobem na dotarcie do wyspy jest droga morska, przy czym na wyspie znajduje się tylko niewielka przystań, mogąca przyjąć małe jednostki pływające. Wszystkie budynki na wyspie są jedno- lub dwupiętrowe.
Przez wyspę przebiega jedna droga, wykorzystywana głównie przez kilka samochodów terenowych, używanych przez władze. Na wyspie znajduje się jeden autobus marki Isuzu (na 24 miejsca), kilka Land Roverów i Toyota Hilux, używana jaka ambulans. Ponadto mieszkańcy mają kilka prywatnych samochodów.
Wśród kilkunastu budynków w mieście Edinburgh of the Seven Seas najważniejszymi są: główny budynek administracyjny, szpital Camogli, fabryka konserw, szkoła z 1975 roku, dwa kościoły, Prince Philip Hall i Albatross Bar, muzeum, jeden supermarket i duży magazyn, a także urząd pocztowy. Elektryczność na wyspie zapewnia generator, a internet i telewizję satelita.
Na wyspie panuje wilgotny klimat z temperaturami w granicach ponad 15 °C (najwyższe temperatury sięgają 24.4 °C, a najniższe 4,6 °C.
