Włoski transportowiec wodnosamolotów Giuseppe Miraglia

Włosi intensywnie rozwijali lotnictwo morskie od początku istnienia samolotów. Podczas II wojny światowej prawie powstał nawet pierwszy włoski lotniskowiec. Wcześniej jednak, Regia Marina wykorzystywała kilka transportowców wodnosamolotów, a Giuseppe Miraglia był jedną z najciekawszych tego typu jednostek.

Geneza

Pierwsze próby z wodnosamolotami prowadzono we Włoszech już w 1911 roku. Podczas I wojny światowej wprowadzono natomiast do uzbrojenia transportowiec wodnosamolotów, dzięki któremu maszyny tego typu mogły być wykorzystywane bardziej intensywnie i dalej od macierzystych portów. Po zakończeniu wojny, dowództwo Regia Marina podjęło decyzję o pozyskaniu nowego, dedykowanego transportowca wodnosamolotów, który pomógłby w rozwoju lotnictwa morskiego.

Niestety wysokie koszty pozyskania takiego okrętu i problemy finansowe trapiące Włochy po wojnie sprawiły, że trzeba było naleźć tańszą alternatywę. Zamiast budować od podstaw tego typu okręt, postanowiono wykorzystać już zbudowany kadłub jakiejś jednostki. Obniżało to koszty i pozwalało na szybsze wprowadzenie do służby okrętu.

Poszukując odpowiedniej jednostki bazowej włoska flota zainteresowała się budowanymi dla włoskich kolei państwowych statkami pasażersko-towarowymi. były to cztery jednostki o różnych rozmiarach, które miały być przedłużeniem tras kolejowych. Problemy finansowe kolei sprawiły, że prace nad statkami zostały przerwane, a budujące je stocznie zaczęły szukać nowych nabywców.

Regia Marina zakupiła wszystkie cztery statki i dokończyła ich budowę. Dwa mniejsze przebudowano na okręty warsztatowe i okręty-bazy dla okrętów podwodnych, jeden z większych statków przebudowano na królewski jacht Savoia, a drugi miał posłużyć do budowy transportowca wodnosamolotów.

Giuseppe Miraglia

Jako bazę dla przyszłego transportowca wybrano parowiec Città di Messina, którego budowę rozpoczęto 5 marca 1921 roku w stoczni Regio Arsenale della Spezia w La Spezia. Zwodowano go 20 grudnia 1923 roku, a następnie rozpoczęto jego przebudowę. W trakcie prac, okręt zatonął w stoczni, ale podniesiono go i dokończono budowę. Ostatecznie wprowadzono go do służby 1 listopada 1927 roku pod nazwą Giuseppe Miraglia.

Okręt miał 121 m długości i wyporność 5400 ton. Napęd stanowiły dwie turbiny parowe o łącznej mocy około 16 700 KM, zapewniające prędkość maksymalną 21,6 węzła. Początkowo okręt posiadał uzbrojenie w postaci 4 armat kalibru 102 mm, dwie katapulty (na dziobie i rufie) i dwa hangary na 11 wodnosamolotów operacyjnych i 7 dodatkowych, zapasowych maszyn. Po bokach kadłuba umieszczono specjalne wrota do wprowadzania podnoszonych wodnosamolotów bezpośrednio do hangarów. Załoga liczyła 180-296 oficerów, marynarzy i członków personelu lotniczego. W toku służby okręt przeszedł wiele przebudów i modernizacji. Zmieniono układ katapult, dodano 12 wielkokalibrowych karabinów maszynowych kalibru 13,2 mm oraz dostosowywano hangary i wyposażenie do nowszych wodnosamolotów. Pierwotnie transportowiec był przystosowany do obsługi samolotów Macchi M.18, ale w kolejnych latach testowano na nim inne samoloty, m.in. Piaggio P.6, CMASA M.F.4, CANT 25 i IMAM Ro.43. Dopiero te ostatnie wprowadzono do regularnej służby na okręcie.

Od początku swojej kariery Giuseppe Miraglia pełnił rolę jednostki eksperymentalnej i testowej, której zadaniem było testowanie wodnosamolotów i szkolenie załóg. Podczas licznych rejsów wyszły jednak na jaw wady okrętu, w tym brak stabilności z powodu wysoko położonego środka ciężkości. Aby zniwelować ten problem, w 1935 roku zainstalowano bąble przeciwtorpedowe. Chociaż częściowo rozwiązały one problem stabilności, wpłynęły równocześnie na pogorszenie prędkości okrętu do 18-19 węzłów. W tej sytuacji Giuseppe Miraglia nie nadawał się do współdziałania z innymi, znacznie szybszymi okrętami wojennymi. Oznaczało to, że zaczęto go bardziej wykorzystywać do zadań pomocniczych.

Dalszy los

Po wybuchu II wojny światowej Giuseppe Miraglia został oddelegowany do zadań transportowych, a w 1940 roku pozostawiono go na wodach macierzystych, gdzie pełnił rolę jednostki szkolnej i warsztatu dla wodnosamolotów wykorzystywanych przez inne okręty włoskiej floty. W maju 1942 roku przeprowadzono na nim pReggiane Re.2000 wyposażonego w pływaki. Były to ostatnie operacje z wodnosamolotami przeprowadzone na pokładzie Giuseppe Miraglia.

Do kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 roku okręt nie był zbyt aktywnie wykorzystywany. Podobnie jak większość okrętów Regia Marina, został poddany Aliantom na Malcie. Pozostawiono go na wyspie jako pływające koszary dla załóg innych okrętów. Po wojnie, nieprzydatny nikomu okręt został zwrócony Włochom. Pozostawiono go w służbie do 1950 roku, wykorzystując go do różnych zadań pomocniczych. Oficjalnie skreślono go z listy floty 15 lipca 1950 roku i jeszcze w tym samym roku zezłomowano.

Podsumowanie

Giuseppe Miraglia był ciekawą jednostką, która miała olbrzymi wpływ na rozwój włoskiego lotnictwa morskiego, zwłaszcza wodnosamolotów. Niestety sam okręt miał swoje wady, przez co nie był dobrą jednostką bojową. Mimo to pozostawał w eksploatacji przez wiele lat i stanowił dobre źródło wiedzy dla włoskich pilotów i floty.

Ostatecznie podczas II wojny światowej Włosi nie wprowadzili do służby lotniskowców. Budowy lotniskowca Aquila nigdy nie dokończono. Dopiero po wojnie było to możliwe, ale i tak w formie mniejszych jednostek.