Sturmmörser Tiger (Sturmtiger) – niemiecki moździerz rakietowy

Pod koniec II wojny światowej Niemcy wprowadzili do uzbrojenia kilkanaście nietypowych pojazdów szturmowych – Sturmmörser Tiger, bardziej znanych jako Sturmtiger. Pojazdy te uzbrojono w moździerz rakietowy kalibru 380 mm.

Geneza

Podczas walk w Stalingradzie, niemieckie oddziały zmuszone do intensywnych walk w mieście musiały likwidować liczne dobrze umocnione punkty oporu. Kiedy danego budynku nie dało się zdobyć w tradycyjny sposób, trzeba go było zniszczyć przy użyciu artylerii. W gęstej zabudowie ostrzał artyleryjski nie był jednak tak skuteczny jak wsparcie udzielane przez pojazdy towarzyszące piechocie. Czołgi dysponowały jednak zbyt słabym uzbrojeniem, aby skutecznie likwidować takie umocnienia.

W odpowiedzi do służby wprowadzono specjalne działa szturmowe na podwoziach Sturmgeschütz III – Sturminfanteriegeschütz 33m uzbrojone w działa piechoty kalibru 150 mm. Kolejnym rozwinięciem tych pojazdów był Sturmpanzer IV Brummbär na podwoziu czołgu PzKpfw IV. Oba wozy uzbrojono w krótkolufowe działa piechoty,  służące do niszczenia budynków. Ich skuteczność w trakcie walk w miastach była bardzo dobra, ale cały czas możliwe było polepszenie ich możliwości bojowych.

W połowie 1943 roku przywódca III Rzeszy, Adolf Hitler, który wielokrotnie ingerował w projekty uzbrojenia niemieckiej armii nakazał zaprojektowanie jeszcze potężniejszego działa szturmowego, tym razem na podwoziu czołgu PzKpfw VI Tiger. Oficjalnie decyzję o budowie nowego pojazdu, który otrzymał oznaczenie Sturmmörser Tiger podjęto 5 sierpnia 1943 roku.

Sturmtiger

Nowy pojazd miał wykorzystywać podwozie czołgu ciężkiego PzKpfw VI Tiger, z którego usunięto wieżę i zastąpiono ją opancerzoną nadbudówką, w której umieszczono potężny moździerz rakietowy 38cm StuM RW61 L/5,4 kalibru 380 mm, mający zasięg 5600 m. Broń ta wywodziła się z miotaczy bomb głębinowych wykorzystywanych na okrętach wojennych.

Już w październiku 1943 roku ukończono pierwszy prototyp – do jego budowy wykorzystano podwozie uszkodzonego czołgi Tiger. Po prezentacji na poligonie w Orzyszu, Hitler podjął decyzję o rozpoczęciu produkcji seryjnej na poziomie 10 wozów miesięcznie. Była to nie do końca przemyślana decyzja, ponieważ Sturmtiger miał być pojazdem ofensywnym, przystosowanym do walk w miastach, a w tym czasie Niemcy na wszystkich frontach byli już raczej w defensywie.

Sturmmörser Tiger miał 6,28 m długości, 3,57 m szerokości i 2,85 m wysokości. Napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik Maybach HL 230 P45 o mocy 700 KM, taki sam jak w seryjnych Tygrysach. Przy masie pojazdu, wynoszącej 68 ton pozwalał on na osiągnięcie prędkości maksymalnej 40 km/h na drodze i 16 km/h w terenie przy zasięgu odpowiednio 120 i 60 km.

Pancerz kadłuba był taki sam jak w przypadku Tygrysa, natomiast nadbudówka miała grubość 150 mm z przodu i 80 mm z boku. Oprócz moździerza za zapasem 14 pocisków, ważących około 350 kg każdy, pojazd uzbrojono w karabin maszynowy MG42 kalibru 7,92 mm z przodu oraz granatnik NbK 39 kalibru 90 mm do samoobrony. Ze względu na masę pocisków, z tyłu nadbudówki zamontowano dźwig, służący do załadunku amunicji. Załoga Sturmtigera liczyła 5 ludzi.

Łącznie zbudowano 18 Sturmtigerów, z których tylko 12 trafiło do jednostek liniowych. Po raz pierwszy dwa wozy tego typu wykorzystano w trakcie tłumienia Powstania Warszawskiego. Było to również jedyne znane wykorzystanie tych pojazdów w ich oryginalnej roli. Pozostałe pojazdy trafiły na Front Zachodni, gdzie wzięły udział w walkach w Ardenach w 1944 roku. Następnie przetransportowano je do Niemiec, gdzie brały udział w walkach obronnych, ale nie odegrały znaczącej roli.

Ze względu na swoje potężne uzbrojenie i opancerzenie, pojazdy te mogły być trudnym przeciwnikiem, nawet w trakcie walk w mieście, jednak ich mała ilość, oraz nieprzydatność w działaniach obronnych sprawiły, że ostatecznie okazały się niezbyt przydatnymi pojazdami. Większość wozów została zniszczona przez lotnictwo lub porzucona przez załogi z powodu awarii lub braku paliwa. Dwa Sturmtigery przetrwały do naszych czasów – jeden znajduje się obecnie w Kubince w Rosji, a drugi w Deutsches Panzermuseum w Niemczech.