Na początku XX wieku niemiecka flota prowadziła olbrzymi program rozbudowy swoich sił, działających wówczas nie tylko w Europie i na Atlantyku, ale również na Pacyfiku. Wśród wielu zbudowanych wówczas okrętów znalazł się krążownik pancerny SMS Scharnhorst.
Scharnhorst był następcą krążowników typu Roon, które zbudowano w pierwszych latach XX wieku. Okręt odziedziczył po swoich poprzednikach ogólny układ konstrukcji, ale był znacznie lepiej uzbrojony i opancerzony. Budowę krążownika rozpoczęto 3 stycznia 1905 roku, a wodowanie nastąpiło 22 marca 1906 roku. Do służby okręt wszedł 4 października 1907 roku.
Krążownik miał 144 m długości i wyporność 12 718 ton. Jego napęd składał się z 3 silników parowych o łącznej mocy 30 000 KM. Pozwalały one na rozwiniecie prędkości 22,3 węzła. Uzbrojenie składało się z 8 dział kalibru 210 mm, 6 dział kalibru 150 mm i 18 dział kalibru 88 mm. Za wyjątkiem 4 armat kalibru 210 mm całe uzbrojenie umieszczone były w kazamatach w kadłubie. Załoga składała się z 764 oficerów i marynarzy (865 po 1909 roku). Pancerz miał grubość 150 mm na burtach, 35-55 mm na pokładzie, 30-170 na wieżach i 150 mm na barbetach i kazamatach.
Do 1909 roku okręt działał w Hochseeflotte, chociaż jego eksploatacja polegała głównie na ćwiczeniach i próbach wyposażenia. Następnie Scharnhorst wraz z siostrzanym krążownikiem Gneisenau został wysłany na Daleki Wschód gdzie stał się okrętem flagowym Wschodnioazjatyckiej Eskadry Krążowników. Grupa ta składał się z kilku krążowników stacjonujących w porcie Qingdo w Chinach a jej dowódcą był Maximilian von Spee.
Aż do wybuchu I wojny światowej kariera krążownika nie należała do zbyt ciekawych. Po wybuchu wojny krążownik wraz z całą eskadrą został wysłany w kierunku wybrzeży Ameryki Południowej. 1 listopada Scharnhorst wziął udział w bitwie pod Coronelem, gdzie został dwukrotnie trafiony, ale nie odniósł większych uszkodzeń.
Zakończone niemieckim zwycięstwem starcie wprawiło Brytyjczyków w wściekłość. Na Falklandach zorganizowano wówczas specjalną grupę, która miała wytropić i zatopić niemieckie okręty. Nie trzeba było długo czekać na okazję ku temu. 8 grudnia niemieckie okręty podpłynęły w rejon Falklandów z zamiarem zaatakowania wyspy – von Spee nie wiedział o obecności ciężkich brytyjskich okrętów wojennych.
Gdy Niemicy zdali sobie sprawę z obecności kilku ciężkich okrętów, próbowali uciec, ale nie dali rady. Grupa pościgowa składająca się z 7 krążowników (w tym kilku znacznie nowocześniejszych od jednostek niemieckich) dogoniła eskadrę i w ciągu kilku godzin zatopiła wszystkie niemieckie okręty. Scharnhorst został trafiony około 34 pociskami i zatonął wraz z całą załogą.
W trakcie bitwy niemieckie okręty skutecznie odpowiadały ogniem, ale nie dały rady uszkodzić znacznie potężniejszych brytyjskich krążowników. W trakcie Bitwy koło Falklandów Niemcy utracili 4 krążowniki i 2 transportowce. Zginęło około 2200 marynarzy. Straty brytyjskie wyniosły zaledwie 10 zabitych i 19 rannych.
W 1939 roku do służby wszedł kolejny niemiecki okręt o tej samej nazwie – pancernik Scharnhorst. Kariera tego okrętu również nie była zbyt długa. Został zatopiony 26 grudnia 1943 roku. Matką chrzestną pancernika była wdowa po wiceadmirale von Spee.
W 2014 roku rozpoczęto poszukiwania wraku krążownika SMS Scharnhorst. Po długich poszukiwaniach, w 2019 roku statecznie został on odnaleziony około 181 km na południowy wschód od Port Stanley na głębokości 1610 m.