Zbudowany w 1943 roku niszczyciel Shimakaze był jedynym z planowanych 17 japońskich wielkich niszczycieli uzbrojonych w torpedy kalibru 610 mm, który wszedł do eksploatacji. Jego kariera była krótka, ale jednostka ta zapisała się w historii jako jeden z najszybszych niszczycieli z czasów II wojny światowej.
Geneza
W ramach zainicjowanego w 1939 roku 4. programu rozbudowy japońskiej floty oprócz takich jednostek jak pancernik Yamato i lotniskowiec Shinano, zamówiono eksperymentalny, prototyp wielkiego niszczyciela, który miał stać się bazą do zbudowania serii kolejnych 16, a według dalszych planów nawet 32 niszczycieli uzbrojonych w ciężkie torpedy kalibru 610 mm.
Okręt miał posiadać kadłub będący wydłużonym kadłubem niszczycieli typu Yugumo, a uzyskana przez to przestrzeń na pokładzie miała być wykorzystana do zamontowania trzeciej wyrzutni torped kalibru 610 mm. Tym samym niszczyciel miał posiadać aż 15 wyrzutni torpedowych – po pięć w trzech aparatach. Dodatkowo planowano zainstalowanie potężnej siłowni z turbinami parowymi wysokiego ciśnienia, które miały zapewniać znacznie wyższą prędkość maksymalną około 39 węzłów.
Ze względu na potrzebę dostosowania projektu do wymagań floty, oraz z powodu eksperymentalnego charakteru jednostki, prace nad nią przebiegały powoli. Ostatecznie stępkę pod okręt nazwany Shimakaze położono 8 sierpnia 1941 roku w stoczni Marynarki w Maizuru. Wodowanie miało miejsce 18 lipca 1942 roku, a do służby okręt wszedł 10 maja 1943 roku.
Wielki niszczyciel Shimakaze
Shimakaze miał 129,5 m długości i wyporność całkowitą 3400 ton. Napęd zapewniały dwie turibny parowe Kampon o mocy 75 000 KM, zapewniające prędkość maksymalną aż 40,9 węzła (uzyskaną podczas testów). Zasięg wynosił 6000 mil morskich (11 000 km) przy prędkości 18 węzłów. Załoga liczyła około 267 oficerów i marynarzy. Od początku Shimakaze posiadał radar.
Uzbrojenie okrętu w momencie wejścia do służby składało się z 6 dział uniwersalnych kalibru 127 mm w trzech wieżach (3xII), 6 działek przeciwlotniczych kalibru 25 mm (3xII), 2 karabinów przeciwlotniczych kalibru 13,2 mm oraz 15 wyrzutni torped w trzech aparatach, kalibru 610 mm. Dodatkowo okręt zabierał 18 bomb głębinowych. Ze względu na rozmiar torped, nie przenoszono zapasowych torped, jednak przy 15 wyrzutniach siła ognia była wystarczająco duża.
Niszczyciel chociaż wywodził się z wcześniejszych projektów, posiadał całkowicie nową konstrukcję dziobu, umożliwiającą pływanie z większymi prędkościami. Aparaty torpedowe umieszczono tak, aby umożliwić strzelanie na każdą burtę. W początkowej konfiguracji zainstalowano stosunkowo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, przez co w toku eksploatacji okręt musiał przejść modernizację i wzmocnienie obrony plot. W ramach przeprowadzonych na początku 1944 roku, oraz w czerwcu tego roku modernizacji dodano kolejne działka kalibru 25 mm, zwiększając ich liczę do łącznie 16. Zwiększono również zapas bomb głębinowych do 36 ładunków.
Już w toku budowy Shimakaze, dowództwo floty uznało, że budowa kolejnych niszczycieli tego typu nie będzie opłacalna. Koszt samej siłowni i skomplikowanie konstrukcji sprawiły, że bardziej opłacalne było zbudowanie większej liczby prostszych niszczycieli już sprawdzonego typu. Shimakaze po ukończeniu i przeprowadzeniu prób trafił do eksploatacji i był intensywnie wykorzystywany w walkach na Pacyfiku, w szczególności w roli jednostki eskortowej. Mimo to, jego załodze ni udało się wykorzystać potencjału potężnego uzbrojenia torpedowego.
Kariera okrętu dobiegła końca 11 listopada 1944 roku. Podczas działań w zatoce Ormo okręt został poważnie uszkodzony bliskimi eksplozjami bomb zrzucanych przez amerykańskie bombowce pokładowe. Niszczyciel utracił napęd, a na pokładzie wybuchły liczne pożary. Ostatecznie okręt zaczął tonąć i eksplodował. Większość członków załogi zginęła.
Miejsce zatonięcia Shimakaze było znane, ale wrak odkryto dopiero 1 grudnia 2017 roku. Dokonała tego ekspedycja pod dowództwem Paula Allena. Odkrycie wraku było o tyle istotne, że obaliło powtarzane przez lata twierdzenie, że w trakcie modernizacji usunięto jedną z trzech wież dział kalibru 127 mm. Wrak posiadał bowiem wszystkie trzy wieże.
Podsumowanie
Shimakaze był jednym z najszybszych niszczycieli podczas II wojny światowej, oraz posiadała wyjątkowo potężne uzbrojenie torpedowe. Salwa 15 torped kalibru 610 mm mogła spokojnie zatopić nawet duży okręt wojenny, zwłaszcza, że torpedy te miały o wiele większą głowicę bojową niż typowe torpedy kalibru 533 mm, stosowane w tym czasie przez większość flot.
Gdyby nie koszty i problemy z produkcji tak skomplikowanych i dużych okrętów, Japonia wprowadziłaby podczas wojny większą ich liczbę. Pierwotnie zakładano zbudowanie 1+16 okrętów, ale później zaczęto rozważać program budowy aż 32 okrętów tego typu.
Jako ciekawostkę warto dodać, że okręt ten dostępny jest również w grze World of Warships – możecie skorzystać z tego linku, aby założyć nowe konto lub wrócić do gry i uzyskać dodatkowe bonusy.