Włoskie kutry rakietowe i wodoloty typu Sparviero

Ze względu na osiągi jakimi dysponowały wodoloty, w latach 70. wiele marynarek wojennych zaczęło się interesować tego typu pojazdami, zwłaszcza w roli szybkich jednostek uzbrojonych w rakiety przeciwokrętowe. Najintensywniejsze prace prowadzono w USA, ale również we Włoszech zaprojektowano i wprowadzono do służby serię takich jednostek, określaną jako typ Sparviero.

We Włoszech pomysł wykorzystania wodolotów w roli nosicieli rakiet przeciwokrętowych zrodził się wraz z pojawieniem się amerykańskich wodolotów typu Pegasus. Jednostki te miały według założeń trafić do różnych flot państw NATO, stając się standardowym lekkim kutrem rakietowym. Dzięki swojej prędkości, byłyby one o wiele skuteczniejsze niż tradycyjnego tego typu jednostki.

Sparviero

W 1970 roku Włoska Marynarka Wojenna (Marina Militare) zamówiła prototyp niewielkiego wodolotu uzbrojonego w rakiety przeciwokrętowe, który docelowo miał być uzupełnieniem większych jednostek typu Pegasus. Prace nad wodolotami prowadziło konsorcjum Alinavi, współpracujące z Boeingiem. To właśnie amerykańska firma dostarczyła Włochom plany swojego wodolotu USS Tucumcari, które wykorzystano do opracowania włoskich jednostek. Stępkę pod jednostkę nazwaną Sparviero położono w kwietniu 1971 roku, a wodowanie miało miejsce 9 maja 1973 roku. Do służby kuter rakietowy wszedł 15 lipca 1974 roku.

Rozpoczęto następnie intensywne próby, których rezultatem było zamówienie kolejnych jednostek tego typu. Łącznie powstało 7 kutrów rakietowych typu Sparviero – Sparviero, Nibbio, Falcone, Astore, Grifone, Gheppio i Condor. Ze względu na fiasko programu Pegasus, Włosi nie zamówili większej liczby wodolotów i w latach 90. zaczęli je stopniowo wycofywać. Co ciekawe, nieco wcześniej Japonia zamówiła trzy zmodyfikowane kutry tego typu (PG 01 – PG 03), które budowano w latach 1991-1995. Podobnie jak w przypadku włoskich jednostek, Japonia również uznała je za mało przydatne i kosztowne w eksploatacji i w latach 2008-2010 wycofała je z eksploatacji.

Falcone

Chociaż teoretycznie wodoloty dysponowały lepszymi osiągami od tradycyjnych kutrów rakietowych, w przypadku jednostek typu Sparviero różnica osiągów nie była aż tak dobra, co w połączeniu z stosunkowo słabym uzbrojeniem sprawiło, że ich wartość bojowa nie była oceniana zbyt dobrze. Kolejnym problemem były koszty eksploatacji.

Konstrukcja

Kutry rakietowe typu Sparviero miały 23 m długości przy normalnym zanurzeniu, oraz 24,5 m długości z wystawionymi płetwami do poruszania się z dużymi prędkościami. Napęd stanowiła turbina gazowa CODAG 1 Rolls-Royce Proteus 15 M560 o mocy 5044 KM oraz silnik diesla Isotta-Fraschini ID38N6V, używany do rejsów z małymi prędkościami.

Condor

Prędkość maksymalna wodolotów wynosiła 50 węzłów, a zasięg 740 km przy prędkości 45 węzłów. Uzbrojenie włoskich jednostek składało się z działka Otobreda kalibru 76 mm i dwóch rakiet przeciwokrętowych Otomat, natomiast japońskie jednostki otrzymały wielolufowe działko M61 Vulcan oraz cztery rakiety przeciwokrętowe Type 90. Załoga liczyła 8 marynarzy i dwóch oficerów, którzy nie dysponowali żadnymi kwaterami, ponieważ zakładano, że kutry będą wykonywały tylko krótkie misje.