Zbudowany w 1941 roku i testowany do 1943 roku Arado Ar 232 był nowoczesnym samolotem transportowym, który posiadał wiele cech typowych dla współczesnych samolotów transportowych, m.in. tylną rampę ładunkową, układ górnopłata i podwozie przystosowane do operowania z nieutwardzonych lotnisk.
Na początku II wojny światowej niemieckie siły powietrzne wykorzystywały kilka typów samolotów transportowych, z których najważniejszym był jednak Junkers Ju 52/3m. Maszyny te stanowiły trzon floty transportowej Luftwaffe i chociaż dysponowały odpowiednimi parametrami jak na tamte czasu, nie były samolotami perspektywicznymi.
Zdając sobie sprawę z tego, że w niedalekiej przyszłości samoloty te musiałyby zostać zastąpione, w zakładach Arado Flugzeugwerke rozpoczęto prace nad stosowną maszyną. Początkowo zakładano, że napęd stanowić będą silniki BMW 801, jednak z powodu ich niedoboru, zdecydowano się na prowadzenie prac z myślą o zastosowaniu silników BMW Bramo 323. Od początku maszynę projektowano tak, aby maksymalnie ułatwić jej załadunek i rozładunek, oraz aby ułatwić jej eksploatacje na nieprzygotowanych lotniskach.
Już na etapie budowy prototypów zmianie zaczęła ulegać koncepcja konstrukcji. Z racji problemów z silnikami BMW 801 zdecydowano się na zmianę układu z dwusilnikowego na czterosilnikowy i zastosowanie innych silników. Pierwszy prototyp maszyny oznaczonej jako Arado Ar 232 oblatano w czerwcu 1941 roku. Lot zakończył się uszkodzeniem przedniej goleni podwozia, ale wielokołowe podwozie główne składające się z 11 dwukołowych wózków sprawiło, że maszyna nie zaryła w ziemię.
Równolegle prowadzono prace i próby dwóch wersji Ar 232 – A z dwoma silnikami i B z 4 silnikami. Zbudowano po 2 prototypy każdej z tych wersji oraz po 10 maszyn przedprodukcyjnych. Powstał również projekt wersji C z częściowo drewnianą konstrukcją skrzydeł dla oszczędzenia aluminium. Nigdy jednak nie rozpoczęto jej produkcji.
Arado Ar 232 miał 23,5 m długości i 33.5 m rozpiętości skrzydeł, oraz maksymalną masę startową 21 150 kg. Napęd w wersji A stanowiły dwa silniki BMW 801A/B o mocy 1600 KM, a w wersji B cztery dziewięciocylindrowe silniki BMW Bramo 323R-2 Fafnir o mocy 1200 KM. Zapewniały one prędkość maksymalną 308 km/h i przelotową 290 km/h, oraz zasięg 1062 km.
Samolot posiadała czteroosobową załogę oraz uzbrojenie obronne w postaci 1-3 karabinów maszynowych kalibru 13 mm i jednego działka kalibru 20 mm. Ładownia mieściła ładunek o masie 4500 kg, lub niewielki samochód terenowy. Zainstalowano w niej również dźwig usprawniający załadunek. Cechą charakterystyczną Ar 232 był układ konstrukcyjny z wysoko umieszczonymi skrzydłami, tylną rampą ładunkową oraz rozbudowanym podwoziem o niewielkim nacisku na grunt.
Łącznie zbudowano 24 samoloty tego typu. Ze względu na malejące zapotrzebowanie na takie samoloty, ograniczono się do zbudowania jedynie 20 maszyn serii próbnej, z których większość służyła w zakładach Arado do transportu ładunków między poszczególnymi oddziałami firmy.
Zmieniająca się sytuacja na froncie oraz spadek zapotrzebowania na samoloty transportowe sprawiły, że dalszy rozwój Ar 232 nie miał sensu. Rozważano zaprojektowanie powiększonych wersji oznaczonych jako Ar 432, Ar 532 i Ar 632, jednak prac nad nimi nie rozpoczęto.
Arado Ar 232 pod wieloma względami przypominał swoim układem konstrukcji i zastosowanymi rozwiązaniami samoloty transportowe, które zaczęto projektować po II wojnie światowej. Czy miał wpływ na ich rozwój? Tego do końca nie wiadomo. Zastosowanie tylnej rampy ładunkowej i układu górnopłata były oczywistymi rozwiązaniami, więc podobne projekty zaczęto tworzyć również w USA w latach 40. zanim natrafiono na informacje o Ar 232.