Na początku lat 30. Polskie Zakłady Lotnicze zbudowały prototypowy, trzysilnikowy samolot pasażerski PZL.4 zaprojektowany przez Zygmunta Brunera. Maszyna miała zastąpić wykorzystywane dotychczas Fokkery F-VIIb/3m. Ostatecznie powstała tylko jedna maszyna, która po serii prób została wycofana z eksploatacji.
Wprowadzone pod koniec lat 20. do eksploatacji w polskim lotnictwie Fokkery F-VIIb/3m były niezbyt nowoczesnymi maszynami. Krótko po wejściu do służby, Ministerstwo Komunikacji, któremu podlegały Polskie Linie Lotnicze LOT, ogłosiło konkurs na następcę trzysilnikowych Fokkerów.
Złożono kilka propozycji, z których ostatecznie wybrano projekt samolotu PZL T-600, przygotowany przez Zygmunta Brunera w pierwszej połowie 1928 roku. Projekt samolotu został dopracowany przez zespół inżynierów z zakładów PZL (Brunel opracował go podczas pracy we Francji), w skład którego wchodził Stanisław Prauss i Franciszek Misztal.
Dokumentację samolotu oznaczonego jako PZL.4 ukończono w 1930 roku, po czym przystąpiono do budowy prototypu. Maszynę ukończono pod koniec 1931 roku, a oblot prototypu miał miejsce 8 stycznia 1932 roku. Za sterami samolotu zasiadł Bolesław Orliński. Pierwsze próby wykazały, że samolot był cięższy niż zakładano, przez co jego osiągi były gorsze, nawet od Fokkera, którego miał zastąpić.
Mimo problemów, podjęto decyzję o skierowaniu samolotu na próby eksploatacyjne, które prowadzono w latach 1933-1935. Niezadowalające osiągi sprawiły jednak, że LOT nie zainteresował się projektem (na rynku zaczęły się wówczas pojawiać o wiele lepsze zagraniczne konstrukcje). W związku z tym jedyny zbudowany PZL.4 trafił na lotnisko Ławica w Poznaniu, gdzie został w 1937 roku skasowany – usunięto wyposażenie i silniki, a kadłub pozostawiono w składnicy. We wrześniu 1939 roku zdobyli go Niemcy, ale z racji tego, że nie przedstawiał dla nich żadnej wartości, prawdopodobnie go zezłomowano.
Podczas prób samolotu, zainteresowało się nim również Wojsko Polskie, które rozważało przebudowanie go na bombowiec. Projektu nie zrealizowano ze względu na olbrzymie koszty przebudowy prototypu, równe budowie nowej maszyny.
PZL.4 miał metalową konstrukcję i był pierwszym większym samolotem zbudowanym w zakładach PZL. Samolot miał 16,5 m długości i 24,4 m rozpiętości skrzydeł. Napęd stanowiły trzy silniki Skoda Wright Whirlwind J-BA o mocy 220 KM każdy. Zapewniały one prędkość maksymalną 190 km/h i przelotową 170 km/h oraz zasięg 800 km. Na pokładzie mieściło się 10 pasażerów oraz dwóch członków załogi.
