W 1943 roku Royal Navy złożyła zamówienie na nowy typ bombowca pokładowego dla planowanych lotniskowców typu Malta. Ze względu na znacznie większe rozmiary tych okrętów, bazujące na nich samoloty mogły być o wiele większe od starszych konstrukcji. Wraz z zakończeniem II wojny światowej, prace nad bombowcem Fairey Spearfish jak i lotniskowcami typu Malta przerwano.
Geneza
W 1942 roku Royal Navy rozpoczęła prace nad nowym typem lotniskowca, będącym rozwinięciem jednostek typu Audacious. Okręty sklasyfikowano jako typ Malta. Prace koncepcyjne i projektowe przebiegały powoli, ponieważ Admiralicja modyfikowała założenia w oparciu o amerykańskie doświadczenia na Pacyfiku. W związku z tym lotniskowce w ostatecznej formie pod wieloma względami przypominały amerykańskie lotniskowce typu Midway.
Według założeń okręty miały mieć 273 m długości i wyporność całkowitą 57 700 ton. Napęd miał składać się z 4 turbin parowych o mocy 200 000 KM, zapewniający prędkość 33,25 węzła i zasięg 7100 Mm (13 100 km) przy prędkości 20 węzłów. Uzbrojenie miało składać się z ośmiu podwójnych dział kalibru 114 mm oraz ośmiu sześciolufowych i siedmiu pojedynczych działek kalibru 40 mm. Załoga okrętów miała liczyć 3500 oficerów, marynarzy i członków grupy lotniczej, a liczba przenoszonych samolotów miała wahać się między 80 a 108.
Ze względu na znacznie większe rozmiary okrętów, w porównaniu z dotychczas używanymi w Royal Navy jednostkami (lotniskowce typu Illustrious miały 225,6 m długości i wyporność 23 000 ton, a budowane w tym czasie okręty typu Implacable i Audacious odpowiednio 233,6 m oraz 32 630 ton i 245 m oraz 36 800 ton) możliwe było zastosowanie znacznie większych samolotów.
W związku z tym Admiralicja przygotowała specyfikację O.5/43, zakładającą zaprojektowanie bombowca torpedowego i nurkującego, mającego zastąpić maszyny typu Fairey Barracuda. Samolot miał być znacznie większy i wyposażony w mocniejszy silnik oraz standardowo w radar.
Fairey Spearfish
Prace nad maszyną, która otrzymała oznaczenie Fairey Spearfish ruszyły w sierpniu 1943 roku. Początkowo zamówiono 3 prototypy, ale w listopadzie domówiono prototyp maszyny treningowej, a następnie 3 kolejne maszyny, ale z innymi silnikami. Wstępne zamówienie na maszyny produkcyjne wynosiło aż 150 samolotów (przy planowanych 4 lotniskowcach typu Malta).
Pierwszy prototyp oblatano dopiero 5 lipca 1945 roku, już po zakończeniu II wojny światowej w Europie. Równocześnie sytuacja na Pacyfiku również wyglądała na opanowaną i zmierzającą do zakończenia wojny. Próby prototypu przedłużały się, ponieważ w ich trakcie zauważono, że samolot jest trudny w pilotażu. Dopiero po instalacji hydraulicznych wspomagaczy lotek częściowo rozwiązano problemy z sterowaniem.
Pod koniec 1945 roku Royal Navy zrezygnowała z dalszych prac nad lotniskowcami typu Malta, w związku z czym prace nad przewidzianymi dla nich samolotami nie miały dalszego sensu. Zakłady Fairey Aviation przez pewien czas testowały jeszcze 4 z 5 zbudowanych prototypów, ale do 1952 roku wszystkie zezłomowano.
Fairey Spearfish był całkiem sporym samolotem o długości 13,6 m i rozpiętości skrzydeł wynoszącej 18,36 m. Maksymalna masa startowa samolotów wynosiła aż 10 000 kg. Jako napęd wybrano osiemnastocylindrowy silnik Bristol Centaurus 57 (docelowo planowano ich ulepszone wersje) o mocy 2825 KM. Zapewniały one prędkość maksymalną 470 km/h i przelotową 315 km/h, oraz zasięg 1667 km.
Uzbrojenie miało składać się z 4 karabinów maszynowych. Dwa z nich zamontowano w skrzydłach, a dwa w zdalnie sterowanej wieżyczce za kokpitem. Pod skrzydłami możliwe było przenoszenie 16 rakiet RP-3, a w wewnętrznej komorze bombowej jednej torpedy albo 907 kg bomb lub bomb głębinowych. Załoga liczyła dwie osoby.
Warto dodać, że poprzednik Spearfisha, Fairey Barracuda miał 12,12 m długości i 15 m rozpiętości skrzydeł, a jego maksymalna masa startowa wynosiła 6409 kg. Samolot ten mógł osiągać podobną prędkość przelotową, ale jego prędkość maksymalna wynosiła tylko 367 km/h.