W latach 20. i 30. rozwój amerykańskich oddziałów pancernych był bardzo chaotyczny. Powstawały setki różnych prototypów pojazdów, z których pojedyncze w ograniczonym zakresie trafiały do jednostek bojowych. Jednym z takich pojazdów był zaprojektowany w 1934 roku czterokołowy samochód pancerny T11, który wszedł do produkcji jako T11E1. Zbudowano aż… 8 egzemplarzy tych pojazdów.
Lista zaprojektowanych w USA przed wybuchem II wojny światowej samochodów pancernych jest całkiem spora. Wiele firm eksperymentowało z tego typu konstrukcjami, starając się zdobyć kontrakt albo od oddziałów piechoty, albo od kawalerii, która przejęła praktycznie całą kontrolę nad oddziałami pancernymi w USA po I wojnie światowej.
Rywalizacja między piechotą a kawalerią doprowadziła do powstawania wręcz dziwacznych sytuacji, gdy jedna formacja wprowadzała do służby pojazd prawie taki sam, jak druga, ale różniący się wieloma komponentami, co znacząco utrudniało logistykę. Próby ujednolicenia uzbrojenia przebiegały powoli, ale wreszcie w 1931 roku podjęto decyzję o utworzeniu dedykowanych oddziałów samochodów pancernych, niezależnych od formacji piechoty i kawalerii.
Nowa formacja potrzebowała jednak odpowiedniego pojazdu, mającego stanowić podstawowe wyposażenie. Prace nad nim rozpoczęła w 1932 roku firma Four-Whell Drive Automobile Company z Clintonville w stanie Wisconsin. Prototyp oznaczony jako T11 ukończono w 1934 roku. Napęd pojazdu przenoszony był na wszystkie koła, a dodatkowo między osiami zainstalowano specjalne rolki zapobiegające zawieszeniu się pojazdu na przeszkodzie.
T11 posiadał wieżyczkę z zainstalowanymi karabinem maszynowym kalibru 12,7 mm, oraz dodatkowym karabinem maszynowym kalibru 7,62 mm. Drugi karabin maszynowy kalibru 7,62 mm zainstalowano w jarzmie z przodu kadłuba obok kierowcy. Warto dodać, że tym czasie karabin maszynowy kalibru 12,7 mm uznawany był za tak skuteczną broń, że stanowił on często podstawowe uzbrojenie pojazdów bojowych, nawet przeznaczonych do zwalczania innych pojazdów opancerzonych.
Próby pojazdu przebiegły całkiem nieźle, ale wyszły na jaw drobne problemy konstrukcyjne, z których najważniejszym była za słaba konstrukcja tylnej osi, kiepskie chłodzenie silnika oraz stosunkowo niewielka moc zainstalowanego ośmiocylindrowego silnika Cadillaca. Mimo to podjęto decyzję o zamówieniu sześciu seryjnych egzemplarzy pojazdu. Produkcję zlecono świeżo założonej firmie Marmon-Herrington, nie mającej żadnego doświadczenia w budowie pojazdów opancerzonych. Spotkało się to z chłodną reakcją przedstawicieli Four-Whell Drive Automobile Company.
W 1935 roku zbudowano 6 pojazdów oznaczonych jako T11E1, w których poprawiono wskazane podczas prób wady oraz zainstalowano zapasowe koło zamiast rolek między osiami, a w 1936 roku jeden egzemplarz oznaczony jako T11E2, w którym zainstalowano nową wieżę, oraz mocniejszy silnik Hercules WXLC3. Wszystkie pojazdy trafiły do 1st Armored Car Troop, wchodzącej w skład 1. Dywizji Kawalerii, stacjonującej w Fort Bliss w Texasie. Dalsze losy pojazdów nie są do końca znane, ale prawdopodobnie zostały szybko wycofane z eksploatacji i zezłomowane, wraz z pojawieniem się nowych, lepszych konstrukcji.
Zanim powstały Shermany i Lee – amerykańskie czołgi przed II wojną światową
