Zbudowany w 1943 roku w Stanach Zjednoczonych prototyp czołgu ciężkiego T14 powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie brytyjskiej armii na nowy, ciężki czołg szturmowy. Zanim jednak rozwiązano problemy trapiące prototyp, Brytyjczycy zrezygnowali z dalszych prac i zamówionych 8500 czołgów.
Już w 1940 roku Amerykanie i Brytyjczycy nawiązali współpracę w zakresie rozwoju broni pancernej. Pierwszymi efektami prac było powstanie zmodyfikowanych czołg M3 Grant (amerykański M3 Lee), które dostarczono brytyjskim oddziałom walczącym w Afryce Północnej. Latem 1941 roku Brytyjczycy przedstawili Amerykanom pomysł zbudowania tzw. czołgu szturmowego, będącego lepiej opancerzonym czołgiem średnim, ale dysponującym stosunkowo dobrymi osiągami.
A33 Excelsior
Warto dodać, że pomysł ten zrodził się po wstępnych, niezbyt pochlebnych ocenach prototypu czołgu A22 Churchill. Pomimo rozmów z Amerykanami, w Wielkiej Brytanii również rozpoczęto prace nad takim pojazdem, które doprowadziły do powstania prototypu czołgu A33 Excelsior.
Brytyjski pomysł spotkał się z pozytywnym odbiorem amerykańskich konstruktorów i wojskowych, którzy starali się w tym samym czasie zainteresować dowództwo US Army podobnym projektem (głównie chodziło o czołg ciężki M6, jednak pojazd ten w praktyce był daleki od ideału). Po przygotowaniu wstępnych założeń, w marcu 1942 roku podpisano wstępne zamówienie na 8500 nowych czołgów, które miały powstać w USA, ale całkowicie na zlecenie Brytyjskiej Armii.
Czołg ciężki T14
Prace doprowadziły do powstania w 1943 roku dwóch prototypów nowego pojazdu, oznaczonego jako T14. Czołg wykorzystywał wiele elementów konstrukcji z produkowanych już średnich M4 Sherman (m.in elementy zawieszenia VVSS i przekładni), ale różnił się od nich znacznie grubszym pancerzem. Pojazd miał 6,2 m długości i ważył 42 tony. Uzbrojenie składało się z krótkolufowej armaty M3 kalibru 75 mm oraz trzech karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm i 7,62 mm. Napęd stanowił ośmiocylindrowy silnik Ford GAZ o mocy 520 KM, zapewniający prędkość maksymalną 28 km/h i zasięg około 161 km. Pancerz miał grubość do 133 mm w przedniej części kadłuba i wieży. Załoga składała się z 5 żołnierzy.
Czołg ciężki T14
Pierwsze próby wozów nie zakończyły się sukcesem, ponieważ wykryto liczne wady w konstrukcji podwozia, utrudniające eksploatację wozów. Po ich wyeliminowaniu, w 1944 roku jeden z prototypów T14 został wysłany do Wielkiej Brytanii na próby, jednak Brytyjczycy zrezygnowali z dalszych prac nad czołgiem. Powodem takiej decyzji była zmiana doktryny użycia brytyjskich czołgów, pojawienie się ulepszonych wersji czołgu A22 Churchill oraz przede wszystkim prowadzone prace nad czołgami szybkimi wyposażonymi w nowe działa przeciwpancerne 17 pdr. W związku z tym projekt T14 zamknięto, jednak zdobyte doświadczenie wykorzystano przy pracach nad prototypem czołgu średniego T20, które doprowadziły do powstania czołgu średniego/ciężkiego M26 Pershing.
Wysłany do Wielkiej Brytanii prototyp T14 można współcześnie obejrzeć w muzeum w Bovington. Pod tym linkiem znajdziecie sporo jego zdjęć, autorstwa Erica Rainsa.
