Zaprojektowane w latach 1938-1940 samoloty Bisnowat SK-1 i SK-2 były eksperymentalnymi maszynami przystosowanymi do osiągania bardzo wysokich prędkości. Miały one posłużyć do zbadania możliwości opracowania nowoczesnych, bardzo szybkich myśliwców dla radzieckich sił powietrznych.
Historia obu samolotów związana jest z konstruktorem Matusem Bisnowatem. Urodziny 23 października 1905 roku konstruktor po zakończeniu edukacji rozpoczął pracę w biurach konstrukcyjnych specjalizujących się w projektowaniu samolotów. W latach 1935-1938 był zastępcą głównego konstruktora Specjalnego Biura Konstruktorskiego (OKB) Tairowa w Moskwie. Za swoje zasługi został awansowany na głównego konstruktora, dzięki czemu mógł zacząć prace nad własnymi projektami.
Bisnowat otrzymał zadanie zaprojektowania samolotu przystosowanego do osiągania bardzo wysokich prędkości, oraz jego wersji myśliwskiej. Prace nad pierwszą maszyną ruszyły pod koniec 1938 roku i w styczniu 1939 roku samolot został oblatany. Maszyna otrzymała nazwę Bisnowat SK-1 i wyróżniała się bardzo nietypowym okładem konstrukcji.
Aby maksymalnie zmniejszyć opory powietrza, kokpit wtopiono w kadłub, ograniczając pilotowi widoczność, oraz maksymalnie zmniejszono rozmiar skrzydeł i kadłuba, tak aby z jednej strony mieścił dwunastocylindrowy silnik rzędowy, oraz dysponował podwoziem pozwalającym na operowanie z trawiastych lotnisk, ale z drugiej, aby generował jak najmniejsze opory powietrza.
SK-1 miał 8 m długości i 7,2 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 2100 kg. Napęd stanowił dwunastocylindrowy, rzędowy silnik Klimow M-105 o mocy 1050 KM, zapewniający prędkość maksymalną 710 km/h i zasięg około 1000 km. Po udanych testach Bisnowat rozpoczął prace nad myśliwską wersją maszyny, która otrzymała oznaczenie SK-2.
Miała ona 8,2 m długości i 7,3 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 2300 kg. Napęd stanowił ten sam silnik co w SK-1, ale ze względu na zmianę kształtu kadłuba i dodanie normalnej owiewki, a także uzbrojenia w postaci dwóch karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm, prędkość maksymalna spadła do 660 km/h.
Maszyn wzbiła się w powietrze 10 listopada 1940 roku, a za sterami zasiadł G. M. Szijanow. Mimo dobrych osiągów, produkcji nie rozpoczęto. Powodem były dobre wyniki prób i rozpoczęcie produkcji myśliwców MiG-1 mających podobną konstrukcję i osiągi.
Matus Bisnowat został następnie skierowany do Leningradu, gdzie pracował nad produkcją myśliwców ŁaGG-3, a później po przeniesieniu do Nowosybirska również nad Jakiem-7 i 9. Od 1944 roku zajmował się projektami związanymi z napędem rakietowym, zarówno w samolotach jak i później rakietach. Zmarł 6 listopada 1977 roku w Moskwie.
