Zaprojektowany w 1922 roku Bristol Racer powstał jako samolot wyścigowy specjalnie zaprojektowany pod silnik Bristol Jupiter. Ze względu na nietypowy układ konstrukcyjny i niedopracowaną konstrukcję powierzchni sterowych, maszyna po serii problematycznych lotów próbnych została zezłomowana.
Historia samolotu związana jest z powstaniem dziewięciocylindrowego silnika Bristol Jupiter. W toku prób twórca silnika, Roy Fedden zasugerował, że powinien powstać specjalny samolot, zaprojektowany z myślą o maksymalnym wykorzystaniu potencjału nowego silnika. Główny inżynier zakładów Bristola, Frank Barnwell nie zgadzał się z tym pomysłem i uważał, że już istniejący Bristol Bullet wystarczy do pokazania możliwości silnika.
Sytuacja zmieniła się w październiku 1921 roku, gdy Barnwell opuścił zakłady Bristola. Jego następca, Wilfrid Reid podzielał opinię Feddena. 5 grudnia oficjalnie zatwierdzono rozpoczęcie prac, a 23 stycznia 1922 roku zamówiono jeden egzemplarz samolotu, który otrzymał nazwę Bristol Racer.
Maszynę ukończono po kilku miesiącach prac i 27 czerwca nadano jej numer rejestracyjny G-EBDR. Oblot maszyny miał miejsce w lipcu 1922 roku, a za sterami zasiadł Cyril Uwins. Już pierwszy lot okazał się pechowy, ponieważ wyszły na jaw błędy w konstrukcji lotek. W ciągu kolejnych kilku lotów próbowano naprawić błędy w konstrukcji powierzchni sterowych, ale mimo wprowadzanych poprawek, maszyna cały czas zachowywała się w powietrzu bardzo nieprzewidywalnie.
Problemy sprawiały również stery i sam wolant, a także ręcznie chowane podwozie. Teoretycznie, do końca września dopracowano konstrukcję na tyle, że samolot został wystawiony w wyścigu Coupe Deutch de la Maurthe z numerem 10, ale ostatecznie nie wziął w nim udziału. Powodem był brak pewności co do sprawności samolotu.
W 1923 roku rozważano wykorzystanie Bristola Racera w roli samolotu testowego do badania silników, ale ostatecznie odrzucono ten pomysł uznając, że maszyna ma zbyt problematyczną konstrukcję, a instalowanie różnych silników może wpływać negatywnie na charakterystykę lotu. W związku z tym w 1924 roku Bristol Racer został zezłomowany po wykonaniu zaledwie 7 lotów.
Samolot w momencie zbudowania wyróżniał się konstrukcją na tle innych ówczesnych maszyn. Przede wszystkim miał on układ jednopłata (z centralnie umieszczonymi skrzydłami) o bardzo opływowym kadłubie. Silnik Bristol Jupiter IV o mocy 480 KM był całkowicie obudowany, a śmigło wyposażono w duży kołpak (który notabene też sprawiał sporo problemów podczas prób). Ze względu na konstrukcję kadłuba, zastosowano bardzo skomplikowany system doprowadzenia powietrza do silnika, wykorzystujący liczne otwory i kanały. Maszyna miała 6,58 m długości i 7,67 m rozpiętości skrzydeł. Prędkość maksymalna wynosiła około 353 km/h (nigdy jej nie osiągnięto w praktyce).
