Włoska marynarka wojenna, Marina Militare wykorzystuje obecnie dwa lekkie lotniskowce, a trzecia jednostka (która zastąpi najstarszy z obecnie używanych okrętów) została zwodowana 25 maja 2019 roku. Włoskie lotniskowce łączą w sobie funkcję okrętów lotniczych, desantowych i śmigłowcowców.
Geneza
Podczas II wojny światowej Włosi próbowali wprowadzić do eksploatacji dwa lotniskowce. Jednostki te według założeń miały być typowymi, dużymi lotniskowcami, ale sytuacja na froncie oraz piętrzące się problemy organizacyjne, finansowe i koncepcyjne sprawiły, że jednostki te nie weszły do służby.
Aquila – od liniowca po (niedokończony) pierwszy włoski lotniskowiec
Dopiero w latach 80. Włosi powrócili do pomysłu budowy lotniskowców, ale w nieco innej formie. Zamiast budowy okrętów przystosowanych do obsługi tradycyjnych samolotów, zamierzano zbudować nieco mniejsze, lekkie lotniskowce łączące w sobie kilka ról. Podstawą grupy lotniczej miały być początkowo śmigłowce, a później również samoloty krótkiego startu i lądowania (STOVL).
Dzięki swojej konstrukcji, włoskie lotniskowce miały być również przystosowane do wspierania operacji desantowych, transportu pojazdów, w tym czołgów i bojowych wozów piechoty, a także prowadzenia działań przeciwko okrętom podwodnym. Teoretycznie połączenie tylu zadań w jednym okręcie mogło wydawać się trudne, ale finalny efekt spełnił oczekiwania floty.
Giuseppe Garibaldi
Budowę pierwszego współczesnego włoskiego lotniskowca rozpoczęto 26 marca 1981 roku w stoczni Fincantieri Monfalcone. Okręt został zwodowany 11 czerwca 1983 roku, a do służby wszedł 30 września 1985 roku pod nazwą Giuseppe Garibaldi. Ze względu na brak dostępu do samolotów STOVL, początkowo okręt klasyfikowano jako lotniskowiec zwalczania okrętów podwodnych.
Giuseppe Garibaldi ma 180 m długości i wyporność całkowitą około 14 000 ton. Napęd stanowią cztery turbiny gazowe General Electric/Avio LM2500 o mocy 81 000 KM oraz sześć silników diesla Grandi Motori Trieste B230/12 o mocy 12 552 KM oraz generatory elektryczne. Prędkość maksymalna wynosi 30 węzłów, a zasięg 7000 Mm (13 000 km) przy prędkości 20 węzłów.
Uzbrojenie okrętu składa się z dwóch wyrzutni pocisków przeciwlotniczych Sea Sparrow Mk.29, trzech podwójnych działek Oto Melara 40L70 Dardo CIWS, dwóch potrójnych wyrzutni torped kalibru 324 mm oraz czterech wyrzutni przeciwokrętowych pocisków rakietowych Otomat Mk 2 (usuniętych w 2003 roku). Grupa lotnicza początkowo składała się z śmigłowców, a po 1988 roku została powiększona o samoloty typu McDonnell Douglas AV-8B Harrier II. Obecnie z pokładu Giuseppe Garibaldi mogą operować również śmigłowce Augusta SH-3D i AgustaWestland AW101. Wielkość i skład grupy lotniczej nie jest stała. Maksymalnie może liczyć 18 maszyn różnego typu. Załoga liczy 780 osób.
Wyposażenie elektroniczne okrętu składa się z radaru dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C, radar dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L), radar dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S), radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702, radar nawigacyjny Galileo Avionica MM/SPN-749, radar kontroli lądowań Galileo Avionica MM/SPN-728, dwóch radarów MBDA SPG-75 (RTN-30X) do kierowania rakiet Aspide, współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E), trzech radarów MBDA SPG-74 (RTN-20X) do kierowania ogniem działek 40 mm, współpracujące z systemem NA-21 (Dardo), aktywnego hydrolokatora kadłubowego MBDA/Raytheon DE-1160, systemów przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno, dwóch wyrzutni pułapek termicznych OTO Malera SCLAR i holowanego systemu celów pozornych Euroslat SLAT dla torped.
W momencie wejścia do służby, Giuseppe Garibaldi stał się okrętem flagowym Marina Militare. W 1999 roku jednostka działała na Bałkanach, wspierając działania oddziałów lądowych w trakcie walk w Kosowie. Wykonano łącznie 30 misji bojowych, trwający 63 godziny.
Po 2001 roku lotniskowiec został oddelegowany do zadań patrolowych na Morzu Śródziemnym, a później do wspierania działań oddziałów biorących udział w interwencji w Afganistanie. W trakcie tej misji załoga okręty wykonała 288 misji, trwających łącznie 860 godzin. W 2003 roku Giuseppe Garibaldi poddano modernizacji, w trakcie której zmieniono wyposażenie okrętu. W 2011 roku lotniskowiec brał udział w interwencji lotniczej w Libii. Osiem biorących udział w misji Harrierów zrzuciło łącznie 160 bomb kierowanych i spędziło w powietrzu 1221 godzin.
Ze względu na wiek okrętu, oraz jego konstrukcję, Giuseppe Garibaldi zostanie prawdopodobnie wycofany z eksploatacji po 2022 roku, gdy do służby wejdzie nowy włoski lotniskowiec Trieste.
Cavour
Doświadczenie z eksploatacji Giuseppe Garibaldi sprawiło, że pod koniec lat 90. Marina Militare postanowiła wprowadzić do eksploatacji kolejny lotniskowiec, ale lepiej przystosowany do przewidzianej dla niego roli. Stępkę pod okręt położono 17 lipca 2001 roku, jednak ze względu na rozmiar okrętu, budowano go w dwóch częściach w dwóch różnych stoczniach. 20 lipca 2004 roku zwodowano rufę przyszłego lotniskowca, którą następnie połączono z dziobem. W 2006 roku okręt rozpoczął próby morskie, a do służby wszedł 27 marca 2008 roku pod nazwą Cavour.
Okręt ma 244 m długości i wyporność całkowitą 27 100 ton. Napęd stanowią cztery turbiny gazowe General Electric/Avio LM2500 o mocy 118 000 KM oraz sześć silników diesla Wärtsila CW 12V200 o mocy 17 700 KM, zapewniających prędkość maksymalną 29 węzłów i zasięg 7000 Mm (13 000 km) przy prędkości 16 węzłów.
Uzbrojenie okrętu składa się z 32 wyrzutni rakiet przeciwlotniczych A-32 Sylver w 4 zestawach po osiem wyrzutni każdy, dwóch dział Oto Melara 76/62 kalibru 76 mm i trzech działek Oerlikon Contraves 25/80 kalibru 25 mm. Grupa lotnicza w zależności od potrzeb może składać się z 10 AV-8B Harrier II i 12 śmigłowców AgustaWestland AW101, jednak w przyszłości wraz z wejściem do służby samolotów Lockheed Martin F-35B Lightning II będzie nieco mniejsza. Załoga okrętu liczy w zależności od przeznaczenia i misji do 1200 osób.
Wyposażenie elektroniczne składa się z radarów Selex RAN-40L 3D, Selex ES EMPAR SPY-790, Selex ES RAN-30X/I RASS (SPS-791), dwóch radarów kierowania ogniem Selex ES RTN-25X Orion, radaru Selex ES MM/SPN-720, dwóch radarów nawigacyjnych GEM Elettronica MM/SPN-753(v)10 i kilku innych systemów.
Lotniskowiec Cavour w przeciwieństwie do swojego poprzednika jest lepiej przystosowany do prowadzenia operacji desantowych, ponieważ jego hangar lotniczy może pomieścić 24 czołgi typu Ariete, 50 bojowych wozów piechoty Dardo lub 100 pojazdów Iveco LMV. Centrum dowodzenia okrętem również przystosowano do wspierania misji desantowych. Obecnie okręt ten przejął rolę okrętu flagowego włoskiej marynarki wojennej od Giuseppe Garibaldi.
Trieste
Najnowszym nabytkiem włoskiej floty będzie lotniskowiec Trieste, którego budowę rozpoczęto 20 lutego 2018 roku, a wodowanie miało miejsce 25 maja 2019 roku. W sierpniu 2021 roku okręt rozpoczął próby morskie. Do służby jednostka ma wejść w 2022 roku. Okręt ma 245 m długości i całkowitą wyporność 33 000 ton. Napęd stanowią dwie gazowe Rolls-Royce MT30 o mocy 102 000 KM, oraz dwa silniki diesla MAN 20V32/44CR o mocy 32 000 KM i cztery silniki diesla MAN 9L32/44CR o mocy 28 110 KM. Prędkość maksymalna ma wynosić 25 węzłów, a zasięg 7000 Mm (13 000 km) przy prędkości 16 węzłów.
Uzbrojenie okrętu składa się z trzech dział Oto Melara 76/62 kalibru 76 mm, trzech działek Oto Melara KBA 25/80 kalibru 25 mm i 16 wyrzutni rakiet Sylver A50 VLS w dwóch zestawach po osiem wyrzutni. Grupa lotnicza składa się w docelowej konfiguracji z 12 śmigłowców typu AgustaWestland AW101, NHIndustries SH90A, AgustaWestland AW129D i do 15 samolotów Lockheed Martin F-35B Lightning II.
W momencie wejścia do służby będzie to największy okręt włoskiej floty. Warto również dodać, że jest to największy okręt wojenny zbudowany we Włoszech od czasów II wojny światowej.
Discover more from SmartAge.pl
Subscribe to get the latest posts sent to your email.