W 1911 roku Japońska Marynarka Wojenna zamówiła w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders dwa oceaniczne niszczyciele typu Urakaze. Ostatecznie tylko jedna jednostka trafiła do Japonii. Drugi okręt został sprzedany Włochom i wszedł do służby pod nazwą Audace.
W 1909 roku japońska flota rozpoczęła budowę dwóch niszczycieli typu Umikaze. Jednostki te były pierwszymi dużymi, oceanicznymi niszczycielami z turbinami parowymi, zaprojektowanymi i zbudowanymi w Japonii. Ze względu na brak doświadczenia w budowie tego typu jednostek, okręty te od początku trapione były licznymi problemami technicznymi.
Włoski niszczyciel Audace
Zrażone problemami z rodzimymi jednostkami dowództwo japońskiej floty postanowiło w 1911 roku zamówić dwa kolejne podobne niszczyciele, ale zaprojektowane i zbudowano w sprawdzonych, brytyjskich stoczniach. Wybór padł na stocznię Yarrow Shipbuilders. Ze względu na nagromadzenie zamówień, prace nad okrętami ruszyły jednak dopiero 1 października 1913 roku. Jednostki otrzymały nazwy Urakaze i Kawakaze.
Wybuch I wojny światowej sprawił, że prace nad okrętami zwolniły a ich dostarczenie odbiorcy zaczęto przesuwać. W tym czasie cierpiąca na braki sprzętowe włoska flota zaczęła pilnie szukać niszczycieli, które mogły być szybko wcielone do służby. Dowiedziawszy się praktycznie gotowych japońskich niszczycielach, czekających w stoczni Yarrow, Włosi rozpoczęli negocjacje w sprawie zakupu okrętów.
Włoski niszczyciel Audace
3 lipca 1916 roku Japończycy zgodzili się sprzedać Włochom niszczyciel Kawakaze. Nowy właściciel zmienił jego nazwę początkowo na Intrepido, a następnie na Audace. Niszczyciel został zwodowany 27 września 1916 roku, a prace wykończeniowe trwały do 23 grudnia 1916 roku. Następnie okręt trafił do Włoch i wziął udział w działaniach bojowych na Adriatyku. Jednostka zasłynęła jako pierwszy włoski okręt, który wszedł do portu w Trieście po jego przejęciu przez Włochów.
Dalsza kariera okrętu była spokojna, a w latach 1937-1940 niszczyciel (klasyfikowany jako torpedowiec) używany był jako okręt dowodzenia dla sterowanego radiowo okrętu-celu San Marco. Po wybuchu II wojny światowej Audace przeszedł modernizację, w trakcie której przystosowano go do roli eskortowca. W 1943 roku wraz z kapitulacją włoskiej floty niszczyciel miał poddać się w południowych Włoszech, ale z powodu awarii silnika, zawinął do Wenecji, gdzie został przejęty przez Niemców.
Włoski niszczyciel Audace
Przemianowany na TA20, niszczyciel stał się stawiaczem min. Po przezbrojeniu i modernizacji oddelegowano go ponownie na Adriatyk, gdzie 1 listopada 1944 roku został zatopiony wraz z dwiema towarzyszącymi korwetami przez brytyjskie niszczyciele HMS Wheatland i HMS Avon Vale. Tak zakończyła się historia włoskiego “japońskiego” niszczyciela.
Audace miał 87,2 m długości i wyporność 1102 ton. Napęd zapewniały dwie turbiny parowe o mocy 22 000 KM, zapewniające prędkość 30 węzłów i zasięg 2180 Mm (4040 km) przy prędkości 15 węzłów. Uzbrojenie okrętu początkowo składało się z siedmiu dział kalibru 102 mm, dwóch działek kalibru 40 mm i dwóch podwójnych wyrzutni torped kalibru 450 mm. Załoga liczyła natomiast 5 oficerów i 113 marynarzy. W toku służby działa kalibru 102 mm zostały częściowo zamienione na lżejsze uzbrojenie przeciwlotnicze, bardziej przydatne podczas służby jako eskortowiec.