Podczas II wojny światowej, czołgi szybkie odgrywały istotną rolę w walkach w Afryce Północnej. Duże otwarte przestrzenie sprzyjały wykorzystaniu tego typu czołgów. W 1942 roku włoska armia zleciła zakładom Fiat i Ansaldo opracowanie własnego czołgu szybkiego Carro Armato Celere Sahariano, opartego o zdobyczne brytyjskie czołgi szybkie.
Włoskie wojska pancerne w Afryce Północnej wykorzystywały głównie czołgi średnie i lekkie o tradycyjnej konstrukcji. Stosunkowo powolne, wysokie, przystosowane do wspierania piechoty. Brytyjska armia skupiła się natomiast na wykorzystaniu czołgów szybkich, które dzięki dobrym osiągom, wysokiej mobilności i niskiej sylwetce świetnie spisywały się na pustyni.
Włosi zdobyli pewną liczbę brytyjskich czołgów szybkich, zwłaszcza A15 Crusaider. Po ich przetestowaniu, podjęto decyzję o zaprojektowaniu podobnej konstrukcji we Włoszech. Nowy czołg miał być szybki i niski, kosztem opancerzenia. Uzbrojenie miało składać się z armaty kalibru 47 mm oraz karabinów maszynowych.
Prototyp nowego czołgu opracowano w zakładach Fiat i Ansaldo. Czołg miał 5,8 m długości, 2,8 m szerokości i zaledwie 2 m wysokości. Masa czołgu dochodziła do 16 ton. Pancerz miał grubość 30 mm z przodu i 25 mm po bokach. Uzbrojenie umieszczono w niskiej wieży. Składało się ono z armaty 47/40 L40 kalibru 47 mm oraz dwóch karabinów maszynowych Breda 38 kalibru 8 mm. Napęd czołgu stanowił silnik FIAT-SPA o mocy 275 KM, zapewniający prędkość maksymalną 55 km/h i zasięg 300 km. Załoga liczyła 4 osoby.
Czołg wyróżniał się skośnym pancerzem, ustawionym pod dużym kątem z przodu oraz po bokach, dużymi kołami jezdnymi oraz niską sylwetką jak na swoje rozmiary. W toku prac rozważano również zainstalowanie cięższej armaty kalibru 75 mm. Po całkiem udanych próbach projekt został jednak zawieszony. Powodem był postęp prac nad czołgiem Carro Armato P 26/40, oraz kolejne klęski w Afryce Północnej i perspektywa zakończenia walk na pustyni. W tej sytuacji zapotrzebowanie na czołg szybki malało.
Ostatecznie projekt czołgu Carro Armato Celere Sahariano został przerwany w 1943 roku. Gdyby pojazd wszedł do produkcji seryjnej i eksploatacji, prawdopodobnie otrzymałby nazwę M16/43. Pod względem konstrukcji pojazd był obiecujący, ale powstał zbyt późno, przez co nie było sensu dalszych prac nad nim.
