Zaprojektowany w 1914 roku we Włoszech pistolet maszynowy Villar-Perosa uznawany jest za pierwszą tego typu konstrukcję na świecie, chociaż w praktyce był to dwulufowy karabin maszynowy przystosowany do amunicji pistoletowej i przeznaczony do zastosowania na samolotach.
Tuż przed wybuchem I wojny światowej włoski rusznikarz, major Bethel Abiel Revelli rozpoczął prace nad dwulufową bronią maszynową, która miała znaleźć się na uzbrojeniu samolotów. Aby maksymalnie zwiększyć jej skuteczność, zaprojektował dwulufowy karabin zasilany z magazynków pudełkowych, dysponujący olbrzymią szybkostrzelnością 1200-1500 strz./min na jedną lufę (co daje 3000 strz./min). W praktyce były to dwa pistolety maszynowe połączone ze sobą, posiadające własne lufy, mechanizmy spustowe i magazynki.
Aby zapewnić tak wysoką szybkostrzelność i niską masę, umożliwiającą zastosowanie broni na samolocie, przystosował ją do amunicji kalibru 9 mm Glisenti, będącej rozwinięciem amunicji 9x19mm Parabellum. Prędkość początkowa pocisku wynosiła 320 m/s, a zasięg skuteczny około 120 m. Zasilanie odbywało się z magazynków o pojemności 25 i 50 naboi. Całość ważyła około 6,5 kg, co jak na broń będącą w praktyce dwoma połączonymi ze sobą pistoletami maszynowymi było dosyć dobrym wynikiem.
Według dostępnych informacji Revelli podczas prac wzorował się na podobnych konstrukcjach karabinów maszynowych innych konstruktorów, m.in. Giovanniego Agnellego. Mimo to udało mu się opatentować własną konstrukcję i zainteresować nią wojsko. Produkcją zajęły się zakłady Officini de Villar Perosa.
Podczas przeprowadzonych prób okazało się, że chociaż broń dysponuje bardzo dużą szybkostrzelnością, mały kaliber pocisków, niska prędkość wylotowa oraz mały zasięg sprawiają, że zestrzelenie samolotu wcale nie było proste. W związku z tym już w 1915 roku podjęto decyzję o stworzeniu wersji broni dla piechoty.
Początkowo pistolety maszynowe Villar-Perosa wykorzystywano na ciężkich podstawach wraz z tarczą o masie 26 kg i przydzielano po jednym na kompanię piechoty. Jedna sekcja obsługująca broń liczyła 27 ludzi (sic!). Z czasem ich liczbę zwiększono do trzech na kompanię, a później zrezygnowano z podstawy i tarczy. Tym samym z broni typowo obronnej Villar-Perosa stał się bronią ofensywną.
W toku działań wojennych wprowadzano dalsze poprawki, m.in. dodano kolbę ułatwiające celowanie, oraz zmieniono mechanizm spustowy, tak aby ułatwić posługiwanie się bronią. Pod koniec wojny produkcję broni przejęły zakłady Beretta, które na jej podstawie stworzyły jednolufowy pistolet maszynowy model M1918. Ostatecznie po wojnie większość pistoletów maszynowych Villar-Perosa przebudowano lub zniszczono. Łącznie zbudowano około 14 564 egzemplarzy broni i wyprodukowano 836 mln sztuk amunicji.