Vickers Medium Mk. D – pierwszy irlandzki czołg

Irlandzka armia nigdy nie posiadała znaczącej liczby pojazdów pancernych oraz zwłaszcza czołgów. Pierwszym irlandzkim czołgiem był zbudowany w Wielkiej Brytanii w 1929 roku Vickers Medium Mk. D. Pojazd pozostawał w eksploatacji do 1937 roku, a kilka lat później został zezłomowany.

Ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną w Irlandii po I wojnie światowej (zwłaszcza w związku z walkami z Brytyjczykami), dopiero pod koniec lat 20. Irlandczycy zaczęli nadrabiać zaległości w zakresie rozbudowy sił zbrojnych o nowe typy uzbrojenia. W 1929 roku za sprawą porucznika Seana Collinsa-Powella irlandzka armia zamówiła w Wielkiej Brytanii w zakładach Vickersa jeden egzemplarz czołgu, opartego na konstrukcji podstawowych brytyjskich czołgów tamtych lat.

Pod koniec lat 20. irlandzka armia posiadała jedynie kilka samochodów pancernych, których wartość bojowa była raczej znikoma. Równocześnie, wysłany do Stanów Zjednoczonych na szkolenie porucznik Collins-Powell stał się wielkim orędownikiem czołgów.

Irlandczycy zamówili w zakładach Vickersa czołg oznaczony jako Vickers Medium Mk. D. Pojazd był nieznacznie zmodyfikowaną wersją czołgu Vickers Medium Mk. C, zaprojektowanego dla Japonii i wywodzącego się z podstawowego brytyjskiego czołgu tamtych lat, którym był Vickers Medium Mk. II. Japoński i irlandzki czołg różniły się od brytyjskiego pierwowzoru ogólną konstrukcją i umiejscowieniem silnika, oraz uzbrojeniem.

Vickers Medium Mk. D miał 5,3 m długości, 2,5 m szerokości i 2,4 m wysokości, a jego masa wynosiła 12,7 tony. Napęd stanowił sześciocylindrowy  silnik Sunbeam Amazon o mocy 170 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną około 32 km/h. Uzbrojenie czołgu składało się z krótkolufowej armaty kalibru 57 mm, przeznaczonej głównie do zwalczania piechoty, oraz czterech karabinów maszynowych Vickersa kalibru 7,7 mm. Załoga liczyła 5 osób.Opancerzenie czołgu nie jest znane, ale zapewne było podobne do brytyjskiego czołgu i dochodziło do około 10 mm.

Czołg został zbudowany w 1929 roku, a następnie trafił do Irlandii, gdzie wykorzystywano go głównie podczas ćwiczeń. Stosunkowo powolny pojazd nie stanowił znaczącego wzmocnienia potencjału bojowego irlandzkiej armii, ale był przydatny w zadaniach szkoleniowych. Szczegóły dotyczącego jego eksploatacji nie są jednak znane. Wiadomo jedynie, że w 1937 roku pojazd został wycofany z eksploatacji w wojsku, a w 1940 roku został uszkodzony w trakcie prób poligonowych – prawdopodobnie doszło do pożaru silnika.

Nienadający się do naprawy czołg został wówczas zezłomowany. Zachowano jedynie wieżę z działem, którą zainstalowano w Curragh Camp. Do naszych czasów przetrwała jednak tylko sama armata.